Symptomen
Als het een chronisch ontwikkeld is klap laesie, merkt de patiënt in het begin misschien niets. Als de laesie vordert en niet wordt behandeld, zal de patiënt dit meestal melden pijn wanneer de spanning ernstig is, terwijl een acute klap laesie of laesies die ver gevorderd zijn, zullen onmiddellijke pijn melden. Het karakter van de pijn wordt beschreven als bijten of brandend, het is gelokaliseerd in het gebied van de schouder, maar kan zich ook verspreiden door over de hele schouder te trekken, tot aan de bovenrug.
De pijn zorgt er vaak voor dat patiënten verlichtende houdingen aannemen om de intensiteit van de pijn te verminderen. Deze verlichtende houdingen resulteren echter vaak in de schoudergewricht verkeerd worden belast, wat op zijn beurt kan leiden tot verharding van de spieren, botafslijtage en verdere pijn. Naast de pijn die al optreedt in rust wanneer de klap laesie is gevorderd, kan de beweging ook worden belemmerd, vooral in ernstige gevallen.
Deze worden enerzijds veroorzaakt doordat de patiënt door de pijn de bewegingen niet meer volledig uitvoert. Een andere en misschien wel belangrijkere reden is de instabiliteit die zich ontwikkelt in de schoudergewricht, die wordt veroorzaakt doordat het stabiliserende effect van het schoudergewricht niet meer of onvoldoende wordt gegeven door het scheuren of scheuren van het labrum-biceps-complex. Soms kan deze instabiliteit zo ernstig zijn dat de patiënt de arm slechts tot een hoek van 90 graden kan optillen en dan stopt met bewegen. De angst voor ontwrichting van het gewricht betekent ook dat de patiënt zeer voorzichtig is met de armbewegingen en daardoor beperkt wordt in zijn dagelijks leven.
Diagnose van een SLAP-laesie
De diagnose van een klaplaesie is niet altijd gemakkelijk. In ieder geval is het van belang om een uitgebreid patiëntenonderzoek uit te voeren om te bepalen of de patiënt risico loopt op een slap laesie (verkeerde belading, overbelasting, racket- of balsporten), dan moet er precies gevraagd worden welke klachten er optreden en vooral bij welke beweging. Na de ondervraging moet een gedetailleerd lichamelijk onderzoek worden uitgevoerd, waarbij eerst een actieve beweging in het schoudergewricht wordt onderzocht (wat kan de patiënt zelf doen?
), vervolgens een passieve beweging door de onderzoeker (de patiënt laat de arm hangen, de bewegingen worden uitgevoerd door de onderzoeker). Als het vermoeden van een slap-laesie daardoor verhardt, bijvoorbeeld door een vastgestelde instabiliteit, moet worden overwogen welke beeldvormende techniek moet worden gebruikt. Beide ultrageluid en klassieke röntgenfoto's kunnen worden gebruikt om de schoudergewricht, maar zijn zeer beperkt in hun vermogen om de zachte weefsels in het gewricht te laten zien.
Beide onderzoeksmethoden kunnen niet of nauwelijks een klapletsel aantonen. Vaak kan de SLAP-laesie alleen worden gevisualiseerd door MRI van de schouder (magnetische resonantiebeeldvormende schouder), wat een duidelijker, zo niet 100% beeld kan geven. Zelfs een MRI van de schouder kan het echter vaak niet detecteren zonder een contrastmiddel dat rechtstreeks in het gewricht moet worden geïnjecteerd.
Sinds de gewonden bicepspees anker is erg klein, het is vaak niet mogelijk om de SLAP-laesie betrouwbaar te classificeren in de MRI van de schouder, zelfs met een contrastmiddel. Tegenwoordig is de veiligste methode om een klaplaesie te bewijzen artroscopie Het wordt meestal alleen uitgevoerd als eerdere onderzoeken geen bewijs van een slap-laesie hebben aangetoond, maar de symptomen zijn typerend voor een slap-laesie.
Tijdens het tentamen ook wel bekend als artroscopieOp het gedesinfecteerde schoudergewricht worden twee kleine huidincisies gemaakt en een camera en onderzoeksapparatuur in het gewricht ingebracht. De camera levert livebeelden en stuurt deze naar een monitor. Met behulp van het tweede instrument kunnen egaliseermiddelen, schaar en pincet in het gewricht worden gestoken.
