Symptomen
De symptomen van een acute aanval van jicht kan van patiënt tot patiënt verschillen, zowel in intensiteit als in duur. Echter, pijn in de getroffen gewrichten en in het omringende weefsel behoren tot de typische symptomen van een acute aanval van jicht. Bovendien kunnen alle klassieke tekenen van ontsteking worden gedetecteerd in de gewrichten.
Een gewricht aangetast door a jicht aanval neemt in omvang toe tot zwelling (tumor), vertoont een karakteristieke roodheid (rubor) en is oververhit in vergelijking met het aangrenzende, niet-aangetaste weefsel (calor). Verder zijn de getroffen gewrichten zijn ernstig beperkt in hun natuurlijke functie (Functio laese) en stralen sterk uit pijn stimuli, waarvan de intensiteit toeneemt met aanraking (Dolor). Bovendien is de activering van de immuunsysteem veroorzaakt door de aanval van jicht resulteert in een toename van het aantal leukocyten (wit bloed cellen) in het serum.
Aantasting van de gewrichten
In principe is het acute aanval van jicht kan zich manifesteren in bijna elk gewricht van het lichaam. Er moet ook worden opgemerkt dat niet alle gewrichten worden aangetast tijdens een jicht aanval. De typische symptomen zijn meestal beperkt tot enkele gewrichten.
Desalniettemin kan worden opgemerkt dat verschillende gewrichtsregio's vaker worden aangetast, terwijl jichtklachten nauwelijks voorkomen in andere gewrichten. De enkel gewrichten en de gewrichten van de tenen worden het vaakst aangetast door jichtaanvallen. Er is een speciale naam voor het voorkomen van een jicht aanval op het grote teengewricht, de zogenaamde podagra of voetjicht. Bovendien vertonen veel getroffen personen jichtsymptomen in de kniegewrichten. In het gebied van de bovenste ledematen, de vinger gewrichten en polsen (chiragra) worden het vaakst aangetast.
Jichtaanval diagnose
De diagnostische detectie van een jicht aanval is onderverdeeld in verschillende secties. In de regel geeft het uitgebreide arts-patiënt-consult, waarin de patiënt de bestaande problemen uitlegt, een eerste aanwijzing voor de aanwezigheid van jicht. Dit wordt meestal gevolgd door een fysiek onderzoek, waarbij de behandelende arts de aangetaste gewrichten onderzoekt en controleert op zwelling, roodheid en mogelijke oververhitting. Daarnaast, bloed tests spelen een doorslaggevende rol bij de diagnose van jichtaanvallen.
Een van de belangrijkste indicatoren voor de aanwezigheid van een jichtaanval is het zogenaamde urinezuurniveau. Voorzichtigheid is echter geboden bij deze laboratoriumwaarde. Als de urinezuurconcentratie toeneemt in combinatie met de typische symptomen, kan een jichtaanval vrij betrouwbaar worden aangenomen, maar een urinezuurwaarde in het normale bereik sluit de aanwezigheid van deze ziekte niet uit.
De reden voor dit feit is dat de detecteerbare concentratie van urinezuur in de bloed hangt af van wat de patiënt heeft gegeten en gedronken. Om deze reden hoeft een normale urinezuurconcentratie niet per se een uitsluiting van een jichtaanval te zijn. Naast de urinezuurspiegel, het aantal witte bloedcellen en de bloedbezinkingssnelheid (BSG) in het bloed worden ook bepaald.
Bij een jichtaanval zijn beide waarden klassiek verhoogd. Het is de vraag of een röntgenstraal kan worden genomen om een acute diagnose te stellen aanval van jicht. Zichtbare veranderingen in het botten kan meestal alleen worden waargenomen op röntgenfoto's bij chronische vormen van jicht. Als alternatief kan een zogenaamde urografie worden uitgevoerd, die, in tegenstelling tot de Röntgenstraal afbeelding, maakt ook de detectie van individuele urinestenen mogelijk. Als er iets onduidelijk is, een joint prik met daaropvolgende detectie van uraatkristallen in de synoviale vloeistof (synoviaal vocht) kan ook helpen om de diagnose te bevestigen.
