Symptomen
Mensen die last hebben van urge-incontinentie beschrijven typisch een uitgesproken drang om te plassen. Bovendien is er een terugkerend onvrijwillig urineverlies in de loop van de ziekte. Personen die lijden aan urge-incontinentie merkt gewoonlijk een significant verhoogde frequentie van plassen op.
Afhankelijk van de ernst van de ziekte, melden de getroffenen dat ze meer dan acht keer per dag naar het toilet moeten, maar elke keer dat u naar het toilet gaat, kunnen slechts de kleinste hoeveelheden urine worden uitgescheiden. Vaak gaat er al urine verloren voordat u naar het toilet gaat. Verder kan worden opgemerkt dat mensen met urge-incontinentie ook vaak last van de nacht drang om te plassen.
De klassieke drang incontinentie de patiënt moet meer dan eens per nacht naar het toilet. Dit fenomeen wordt doorgaans "nycturie" genoemd. Bij oudere patiënten, de nachtelijke drang om te plassen kan bijzonder problematisch zijn. De reden hiervoor is het feit dat ouderen vaak een beperkte waakzaamheid hebben door de nachtelijke drang om te plassen. Op weg naar het toilet kunnen hierdoor vaak valpartijen met verstrekkende gevolgen optreden.
Diagnose
Vanwege de verschillende vormen van urine-incontinentie, kan een passende behandeling alleen worden gestart na een gedetailleerde medische diagnose. Tijdens het diagnostische proces moet worden bepaald van welke vorm urine-incontinentie de persoon heeft en hoe ernstig de symptomen al zijn. Bijzonder problematisch is het feit dat de meeste patiënten geen arts raadplegen voordat de druk van het lijden ondraaglijk is geworden.
De angst om onderzocht te worden en de verlegenheid om de symptomen aan een specialist te beschrijven, maken dat een passende behandeling meestal pas in een zeer laat stadium kan worden gestart. De diagnose van vermoedelijke aandrang incontinentie omvat verschillende stappen. In de meeste gevallen urine-incontinentie kan als zodanig gediagnosticeerd worden tijdens een gedetailleerd arts-patiënt consult (anamnese).
Met name de zogenaamde “mictie-anamnese”, die verschillende vragen over urinair gedrag omvat, speelt een doorslaggevende rol bij de diagnose. Daarnaast kan de leefstijl van de patiënt een indicatie geven van mogelijke risicofactoren. Voor vrouwen die last kunnen hebben van aandrang incontinentie, de menstruatiecyclus, menopauze, zwangerschap en de bevalling zijn ook belangrijke gespreksonderwerpen.
Daarnaast is de registratie van toiletbezoeken een belangrijk onderdeel van de basisdiagnose van vermoedelijke aandrangincontinentie. Getroffen personen moeten het aantal keren dat ze naar het toilet gaan en de hoeveelheid urine die ze urineren registreren gedurende een periode van twee tot drie dagen. Het arts-patiënt-consult wordt gevolgd door een fysiek onderzoek.
De klinische diagnose omvat een uitwendig onderzoek van de buik, onderzoek van de uitwendige geslachtsorganen, een rectaal onderzoek en de zogenaamde hoesten test. Deze test bepaalt of de getroffen patiënt urine verliest onder stress (dwz bij hoesten) wanneer de blaas is gevuld tot gemiddelde capaciteit. Dit zou aangeven stressincontinentie in plaats van aandrangincontinentie. Als het vermoeden van de aanwezigheid van urge-incontinentie wordt bevestigd, moeten dringend verdere diagnostische maatregelen worden genomen. De belangrijkste methoden voor verdere diagnose van vermoedelijke aandrangincontinentie zijn onder meer
- Blaas onderzoek
- urodynamica
- Uroflowmetrie
- Neurologische onderzoeken
- Laboratoriumtests
