Krampen en spasmen van het spierstelsel (ICD-10-GM R25.2: Krampen en spasmen van het spierstelsel) kunnen door veel verschillende oorzaken voorkomen.
Een kramp is een onvrijwillige en pijnlijke spiercontractie (spasme). Het gaat gepaard met een verharding van de aangetaste spier. De skeletspieren worden voornamelijk beïnvloed door krampen Spierkrampen komen vaak 's nachts en in rust voor (rustkrampen) en treft vooral de onderste extremiteit. De oorzaak van krampen in rust is meestal een calcium tekort.
Krampen in de been spieren (krampen in de benen; krampen in de kuiten) komen vaker voor tijdens de zomermaanden dan tijdens de langere winternachten.
Fasciculaties zijn te onderscheiden van krampen. Deze zijn onregelmatig en onvrijwillig contracties of spiervezel bundels die macroscopisch zichtbaar zijn.
Krampen (krampen / krampen) kunnen een symptoom zijn van veel ziekten (zie onder “Differentiële diagnoses”).
Spasme is een krampende samentrekking van individuele spieren of spiergroepen die met tussenpozen worden herhaald.
De verschillende soorten spasmen zijn onderverdeeld naar het soort contractie:
- Tonic spasme: uniform en statisch contracties die gewoonlijk gedurende een relatief lange tijdsperiode aanhouden.
- Clonische spasmen (clonus): onvrijwillig, ritmisch contracties van spieren of spiergroepen, dwz afwisselende contractie en ontspanning van spiervezels. Dit gebeurt vaak bij korte tijdelijke opeenvolging.
- Gemengde spasmen
Volgens de duur van clonus kunnen twee vormen van clonische spasmen worden onderscheiden:
- Onuitputtelijke clonus
- Uitputtende clonus (pathologisch alleen in geval van zijverschil).
Clonus is een piramidaal teken, dat wil zeggen dat de controle door de vezels van het piramidale kanaal defect is, zodat in plaats van de korte excitatie van de spier die optreedt in de fysiologische intrinsieke reflex, er een continue excitatie is.
Spasticiteit verwijst naar een “verhoogde, snelheidsafhankelijke weerstand tegen stretching van de skeletspieren. " Spasticiteit komt vaak voor als een symptoom van schade aan de zenuwstelsel.
De volgende vormen van spasticiteit kunnen worden onderscheiden:
- Gegeneraliseerde spasticiteit
- Regionale spasticiteit
- Brandpunts spasticiteit (deze spasticiteit is te wijten aan een focus van de ziekte).
Spasticiteit kan een symptoom zijn van veel ziekten (zie onder “Differentiële diagnoses”).
Verloop en prognose: spierspasmen duren meestal maar kort (seconden tot enkele minuten). Het is zelfbeperkend, wat betekent dat het spontaan (vanzelf) stopt. Bij spasticiteit hangt de prognose af van hoe ernstig het is en welke delen van het lichaam zijn aangetast. Bovendien zijn de oorzaak van de spasticiteit en de leeftijd van de getroffen persoon van invloed op de mate van beperking.
