Definitie
Een spiervezel (ook: spiervezelcel, myocyt) is de kleinste eenheid van een skeletspier; de spiercellen van de gladde spier en de hart- spieren vertonen bepaalde overeenkomsten met de spiervezels, maar worden niet zo genoemd.
Structuur van een spiervezel
Een spiervezel is een zogenaamd syncytium. Dit betekent dat het niet zomaar een enkele cel is. Verschillende myoblasten zijn opgesplitst en gegroeid tot een spiervezel, die daarom een groot aantal kernen heeft die zich meestal aan de buitenkant van de cel langs het sarcolemma bevinden, tot 40 kernen per millimeter zijn niet ongewoon.
Een spiervezelcel is meestal spoelvormig, 1 mm tot 15 cm lang en 10 tot 200 m in diameter. Het belangrijkste onderdeel van een spiervezel zijn de myofibrillen, die verantwoordelijk zijn voor de samentrekking van een spier. Een myofibril bestaat uit verschillende sarcomeren die longitudinaal in serie zijn gerangschikt.
Deze vertegenwoordigen de kleinste contractiele eenheid. Ze bestaan voornamelijk uit de eiwitten actine en myosine, die in een zeer regelmatig patroon zijn gerangschikt, wat resulteert in cross-stripping die zichtbaar is in gepolariseerd licht - vandaar de naam cross-striped spieren, die ook vaak wordt gebruikt voor skeletspieren. Daarnaast bevat een spiervezelcel ook celorganellen zoals in andere lichaamscellen.
Het sarcolemma, dat overeenkomt met een plasmamembraan, omringt de spiervezels van buitenaf. Het heeft verschillende invaginaties, die het T-systeem (transversaal systeem, T-tubuli) worden genoemd. Het L-systeem (longitudinaal systeem, L-tubuli, sarcoplasmatisch reticulum), vergelijkbaar met het endoplasmatisch reticulum, loopt verticaal.
Het dient als een winkel voor calcium ionen en vervult daarmee een zeer belangrijke taak in het kader van spiercontractie. De mitochondria, die zich ook tussen de myofibrillen bevinden, zijn verantwoordelijk voor de energievoorziening van de spiervezels. Tussen de individuele myofibrillen is er ook een bindweefsel structuur genaamd endomysium.
Verschillende myofibrillen zijn samen gerangschikt en vormen een primaire bundel omgeven door perimysium. De combinatie van meerdere primaire bundels wordt een secundaire bundel genoemd, die wordt omgeven door het perimysium externum. Ten slotte bevindt het epimysium zich rond de secundaire bundels en gaat over in de spierfascia. Dit netwerk van bindweefsel is er om de spiervezels scheurvast te maken en zo te beschermen tegen krachten van buitenaf.
