De medische termen voor de nogal banaliserende naam sneeuw blindheid zijn actinische keratose en fotokeratitis. Het is schade aan de hoornvlies van het oog veroorzaakt door sterk UV straling zoals meestal het geval is als u tijd doorbrengt in de sneeuw op grote hoogte of bijvoorbeeld bij het kijken naar elektrofusie met een onbeschermd oog. Afhankelijk van de ernst van de brandwonden aan het hoornvlies, sneeuw blindheid kan zeer pijnlijk zijn en een gevoel van vreemd lichaam in het oog In ernstigere gevallen wordt onmiddellijke oogheelkundige behandeling aanbevolen.
Wat is sneeuwblindheid?
De twee medische termen actinische keratose en fotokeratitis duiden op schade aan het hoornvlies veroorzaakt door straling of blootstelling aan licht. Het hoornvlies sluit de oogbal naar buiten af en vervult belangrijke functies voor het zicht, zoals breking en onbelemmerde doorgang van invallende lichtstralen. De buitenste laag van het hoornvlies, die - vergelijkbaar met 'normaal' huid - wordt constant vernieuwd, wordt altijd natgemaakt traanvocht om zijn functies te kunnen uitoefenen. In geval van te sterk UV stralingkunnen de buitenste lagen van het hoornvlies letterlijk worden "verbrand", wat dan sneeuw vormt blindheid Aangezien het hoornvlies van de oogbol wordt doorkruist door talrijke zenuwuiteinden, kan schade aan het hoornvlies door UV straling wel leiden tot ernstig pijn en extreme lichtgevoeligheid na een latentieperiode van 3 tot 12 uur.
Oorzaken
Onbeschermde ogen kunnen daglicht en ook zonlicht (niet direct in de ogen) in normale sneeuwvrije omgevingen zonder schade verdragen. Verhoogde UV-straling in zonlicht kan herstelbare maar ook onherstelbare schade aan het hoornvlies veroorzaken. Het hoornvlies absorbeert veel van de UV-A en UV-B in zonlicht, waardoor het netvlies wordt beschermd en vooral de macula aan de achterwand van de oogbal, het kleine gebied van het netvlies dat ons in staat stelt kleuren te herkennen en scherp te zien. Wanneer de UV-B-component in het invallende licht te sterk wordt, zwellen de bovenste lagen van het hoornvlies op als oedeem en vindt ongecontroleerde ablatie van de stervende cellen plaats. Dit proces is vergelijkbaar met een mechanische verwonding van het hoornvlies. Verhoogde UV-straling, waaraan het oog niet onbeschermd mag worden blootgesteld, komt vooral voor in hoge bergen tijdens het skiën, op zee op zuidelijke breedtegraden en op grote hoogten (vliegtuigcockpit).
Symptomen, klachten en tekenen
Als de ogen te lang zonder bescherming aan zonlicht worden blootgesteld, kunnen ze beschadigd raken. Sneeuwblindheid lijkt enigszins op zonnebrand van de huid. In plaats van de huid op de rug of schouders, het hoornvlies en bindvlies hier branden. De sneeuw weerkaatst het zonlicht bijzonder sterk. Daarom treden de symptomen vooral op na een tijd in de sneeuw te hebben doorgebracht. De symptomen treden enkele uren na onbeschermd oogcontact op. Het kan tot twaalf uur duren voordat de getroffen persoon het geweldig ervaart pijn in de ogen en voelt een vreemd lichaamssensatie. De patiënt denkt dat hij zand in zijn ogen heeft gekregen en voelt de drang om het uit zijn ogen te wrijven. De bindvlies wordt rood en zwelt op. De symptomen zijn ongeveer vergelijkbaar met conjunctivitis Evenzo beginnen de ogen vaak water Een spasme van de oogleden is ook typerend voor sneeuwblindheid. Omdat de ogen bijzonder gevoelig zijn voor licht, sluit de getroffen persoon vaak de oogleden. Dit gebeurt dwangmatig. De voorwaarde, ook bekend als fotokeratitis, kan ook milde visuele stoornissen veroorzaken. In sommige gevallen, zonnebrand is tegelijkertijd ook op de huid waargenomen. De symptomen zijn meestal onschadelijk en verdwijnen uiterlijk binnen twee dagen. Als dit niet het geval is, kan de oogarts moet worden geraadpleegd.
Diagnose en verloop
Rood en lichtjes brandend ogen kunnen de eerste indicatie zijn van sneeuwblindheid. Als de ogen eerder zonder bescherming zijn blootgesteld aan verhoogde UV-straling, bijvoorbeeld door skiën in het hooggebergte of na uren op zee te hebben doorgebracht, versterkt dit het vermoeden van de aanwezigheid van sneeuwblindheid. Als de symptomen ernstiger worden, moet een onderzoek en diagnose worden gesteld door een oogarts De mate van beschadiging van het hoornvlies kan worden vastgesteld met een spleetlamp en fluoresceïne kleuring. Ernstige gevallen van fotokeratitis kunnen dat wel leiden tot onherstelbare verslechtering van het gezichtsvermogen als gevolg van littekens in het hoornvlies Als een of meer van de hieronder beschreven symptomen optreden, moet onmiddellijk specialistische zorg worden ingeroepen:
Complicaties
Sneeuwblindheid of verblinding kan gepaard gaan met ernstige pijn omdat de zenuwuiteinden van het door UV beschadigde buitenste hoornvlies worden blootgesteld. Tegelijkertijd worden de oogleden strakker zodat het niet meer mogelijk is om de ogen te openen. Afhankelijk van de ernst van de verblinding kan het zicht uren of zelfs dagen verloren gaan. Om de ogen te immobiliseren en indien nodig met antibacteriële middelen te behandelen en zo mogelijke complicaties te voorkomen, is het essentieel om een arts te raadplegen - ook als de symptomen snel lijken te verdwijnen. Complicaties kunnen ontstaan door aanvullende ontsteking van het hoornvlies. Ook schilfering van het netvlies is mogelijk als gevolg van verblinding, waardoor het genezingsproces wordt verlengd, de pijnlijke gewaarwordingen worden verlengd en het zichtvermogen pas met vertraging wordt herwonnen. Zonder medische behandeling bestaat het risico op super- of secundaire infecties. Dit leidt tot een extra bacteriële infectie van het beschadigde weefsel. Dit kan op zijn beurt leiden tot permanente blindheid in het ergste geval. Complicaties tijdens de genezingsfase of bijkomend optredende pijn dienen in ieder geval aan de behandelende arts te worden gemeld zodat de behandeling maatregelen kan indien nodig worden aangepast.
Wanneer moet je naar de dokter gaan?
Bij sneeuwblindheid dient in ieder geval een arts te worden geraadpleegd. In het ergste geval kan sneeuwblindheid leiden tot volledige blindheid van de getroffen persoon en daardoor het dagelijkse leven van de patiënt aanzienlijk bemoeilijken. Om verdere complicaties en ongemak te voorkomen, moet de getroffen persoon bij de eerste tekenen van sneeuwblindheid contact opnemen met een arts. Een arts moet worden geraadpleegd als er een verminderde gezichtsscherpte is en de bindvlies wordt rood of zwelt zelfs op. Vooral na een verblijf in besneeuwde gebieden moet een arts worden geraadpleegd als deze klachten optreden en niet vanzelf weer verdwijnen. Over het algemeen duiden visuele stoornissen op sneeuwblindheid en moeten ze worden onderzocht als ze zonder een bepaalde reden zijn opgetreden. In de regel moet een arts uiterlijk na twee of drie dagen worden geraadpleegd als deze klachten niet vanzelf zijn verdwenen. In dit geval wordt sneeuwblindheid behandeld door een oogarts In noodgevallen kan echter ook een ziekenhuis worden bezocht. De levensverwachting van de getroffen persoon wordt niet beperkt door sneeuwblindheid.
Behandeling en therapie
Milde vormen van sneeuwblindheid genezen vanzelf na 2-3 dagen, omdat de bovenste hoornvlieslagen zelfstandig regenereren door natuurlijke bevoorrading. Net als bij de huid worden constant nieuw gevormde cellen aangevoerd voor de afgestoten cellen. Onmiddellijk maatregelen voor ernstigere vormen van sneeuwblindheid zijn onder meer verblijf in een verduisterde kamer, bedrust en verkoelende kompressen op beide ogen. Bij ernstigere vormen van de ziekte, therapie is gericht op pijnbeheersing, preventie van infecties op het beschadigde hoornvlies en ondersteunend maatregelen om de natuurlijke regeneratie van het hoornvlies te bevorderen. Voor acute pijn behandeling, slechts een enkele toepassing van lokaal effectief oogdruppels wordt aanbevolen, omdat het herhaaldelijk aanbrengen van de druppels de reeds bestaande schade aan de epitheellaag van het hoornvlies vergroot. Als de pijn aanhoudt, systemische pijnbehandeling door het nemen van gewone pijnstillers zoals ibuprofen en anderen kunnen verlichting bieden. Dit kan gepaard gaan met het gebruik van ontstekingsremmende en pijnstillende middelen oogdruppels Desinfecteren antibioticum-bevattende oogzalven kan worden overwogen om te voorkomen superinfectie van het hoornvlies.
het voorkomen
De beste bescherming tegen sneeuwblindheid wordt geboden door geschikt zonnebrillen die UV-licht tot 380 nm bijna volledig filteren en ook sterk de bescherming in het violette en blauwe bereik tot ongeveer 480 nm filteren. Glazen die aan deze eis voldoen, zijn gelabeld met UV-400. Voor de overige golfbanden bieden lenzen een goede bescherming als de lichttransmissie 2% -8% is in het blauwe bereik, 10% -40% in het rood tot groene bereik en minder dan 50% in het infraroodbereik (boven 780 nm).
Nazorg
Nazorg door een oogarts is noodzakelijk en zelfs essentieel bij sneeuwblindheid. Ernstig verloop van de ziekte kan leiden tot onomkeerbare schade aan het hoornvlies en het bindvlies. Alleen al vanwege dergelijke gevaren is medische nazorg absoluut noodzakelijk om het gezichtsvermogen van de getroffen persoon te behouden. Alleen voor de verlichting van pijnlijke symptomen is professionele nazorg nodig. De directe invloed van bijzonder intensieve UV-straling veroorzaakt de symptomen. Bij milde cursussen blijft er geen blijvende schade achter. Desalniettemin is een follow-up aan te raden om het voltooide genezingsproces opnieuw te controleren. De patiënt kan in de toekomst voor zichzelf zorgen door felle lichtbronnen te vermijden. Zonnebrillen hebben hier een ondersteunende werking. Een nieuwe opflakkering van de ziekte wordt voorkomen. In plaats van nazorg is in dit geval preventieve zorg zinvol. Is er na twee à drie dagen geen verbetering merkbaar, dan zorgt de oogarts voor verder onderzoek. Het doel is om te bepalen welke oogziekte daadwerkelijk aan de klachten ten grondslag ligt. De voortgang van de genezing zal worden gevolgd tijdens vervolgafspraken. Een operatie kan nodig zijn om de ziekte volledig te elimineren. Regelmatige controles na het ziekenhuisverblijf zijn sowieso gebruikelijk. De arts zal controleren of de ogen zijn genezen zoals verwacht.
Wat u zelf kunt doen
De beste zelfhulpmaatregel voor sneeuwblindheid is om voorzorgsmaatregelen te nemen. Het risico op verblinding is vooral groot tijdens wintersporten in het hooggebergte. Daarom zonnebrillen geschikt voor hoge bergen of een geschikte skibril moet altijd worden gedragen als het mooi weer is en de zon intens is. Water reflecteert UV-stralen sterk, maar niet alleen in bevroren toestand. Het risico op sneeuwblindheid bestaat dus ook tijdens water sport of boot- en boottochten. Zelfs het oversteken van kleinere wateren op een veerboot kan riskant zijn bij fel zonlicht. Draag daarom bij deze gelegenheden ook een goede zonnebril. In zonnebanken, beschermend bril die door het personeel worden uitgereikt, moet beslist worden gebruikt, aangezien het risico van oogbeschadiging door UV-licht hier bijzonder groot is. Als de ogen toch blaren vertonen, moet onmiddellijk voor schaduw worden gezorgd en moet een arts of beter nog een oogarts worden geraadpleegd. Als de getroffenen geen veiligheidsbril bij zich hebben, moeten ze er een lenen voor de weg naar de dokter om de gewonde ogen zoveel mogelijk te ontlasten. De ogen reageren vaak op de cornea-erosie veroorzaakt door de UV-straling met sterke jeuk, daarnaast treedt er vaak een gevoel van vreemd lichaam op. ontstoken raken.
