Als onderdeel van de os sphenoidale vormt de sella turcica een benige structuur aan de basis van de schedel Binnen het zadelvormig Depressie zit de hypofyse, die is verbonden met de thalamus via de hypofyse-steel. Van hieruit worden hormonale processen in het menselijk lichaam aangestuurd.
Wat is de sella turcica?
De term "sella turcica" is samengesteld uit de Latijnse woorden voor "zetel" en "Turks". In het Duits wordt de term "Türkensattel" ook als synoniem gebruikt. De sella turcica is een botuitsteeksel van de os sphenoidale (wiggenbeen) aan de binnenzijde van de schedel Het verdeelt de middelste schedelfossa in het mediale vlak in rechter- en linkerhelften. Het is genoemd naar de Belgische anatoom en hoogleraar anatomie en chirurgie Adriaan van den Spieghel (1578 - 1625). Hij vergeleek de inkeping van deze botstructuur met een zadel met een hoge rug, zoals de Turken vroeger gebruikten. De sella turcica is de enige structuur in het menselijk lichaam die naar een heel volk is vernoemd. Van den Spieghel bedacht de term Turk's zadel voor het eerst in zijn werk "De humani corporis fabrica libri decem", gepubliceerd in 1627. Een gedetailleerde bespreking van de term "sella turcica" is te vinden in het werk van de Oostenrijkse anatoom Joseph Hyrtl (1810 - 1894). Hij bespreekt het in zijn werken "Onomatologia Anatomica" en "The Arabic and Hebrew in Anatomy".
Anatomie en structuur
Anatomisch gezien wordt de sella turcica toegewezen aan de os sphenoidale. Dit schedelbot ligt frontaal ten opzichte van de ossa temporalia en de os occipitale aan de basis van de schedel Het kan worden onderverdeeld in een lichaam (corpus ossis sphenoidalis) en twee vleugels (alae majores en minores) en de naar achteren uitstekende processus pterygoidei. Dit bot is het meest complexe in het menselijk lichaam en wordt vanwege zijn vorm ook wel het wespenbot genoemd. De sella turcica bevindt zich aan de bovenzijde van de os sphenoidale. Aan twee kanten zijn de verhogingen te zien die kenmerkend zijn voor het turcic zadel. Aan de voorkant is dit de tuberculum sellae (de zadelknop) met twee laterale hobbels, de processus clinoidei anteriores. De dorsale grens wordt gevormd door de dorsum sellae (het zadelbot) met de processus clinoidei posteriores. Tussen deze twee uitsteeksels ligt een put open naar de hersenen, de hypofysiale fossa. Dit is waar de hypofyse (hypofyse) is gelokaliseerd. De sella turcica wordt overspannen door een deel van de dura mater dat het diafragma sellae wordt genoemd. Dit scheidt de hypofyse van de basale delen van de hersenen alsmede de optische zenuw knooppunt.
Functie en taken
De sella turcica is een benige structuur. Als zodanig maakt het deel uit van het passieve bewegingsapparaat, dat ongeveer 200 omvat botten Als onderdeel van de os sphenoidale is de sella turcica een ongepaard, onregelmatig bot. Deze kunnen vanwege hun gecompliceerde structuur niet aan andere botvormen worden toegewezen. De menselijke schedel is het resultaat van een lange evolutie, die het lichaam op een efficiënte manier heeft gevormd. Als onregelmatig bot heeft de Os sphenoidale een ondersteunende en beschermende functie. Het is ook betrokken bij het vormgeven van de schedel. In tegenstelling tot de meeste andere botten van het menselijk lichaam vormt de Os sphenoidale geen oorsprong of aanhechtingspunt van een of meer spieren. Zoals elk bot bevat de Os sphenoidale merg en heeft dus een metabolische functie. Twee soorten beenmerg onderscheiden zich: rood en wit. De functie van het rood beenmerg is om ongedifferentieerde stamcellen te vormen. Het wordt hematopoëtisch genoemd beenmerg. Erytrocyten, bloedplaatjes en leukocyten worden daar geproduceerd. Het witte beenmerg, ook wel vetmerg genoemd, dient als energieopslag. Bij een groot verlies van bloedwordt wit beenmerg omgezet in rood beenmerg. Dit proces wordt hematopoëse genoemd. Bij zuigelingen wordt rood merg in alle botten van het lichaam; op volwassen leeftijd wordt het alleen gevonden in de platte en korte botten. De sella turcica, als onderdeel van de os sphenoidale, herbergt de hypofyse. Als interface tussen de zenuwstelsel en hormonaal evenwicht, metabolisme, groei en de functie van andere endocriene organen worden hier onder meer gecontroleerd.
Ziekten
De hypofyse wordt beschermd door de benige structuur van de sella turcica. Desalniettemin kunnen op deze site veranderingen in het weefsel of de ziekte optreden. Tumoren in het gebied van de hypofyse worden vaak pas na jaren ontdekt. misselijkheid, prestatieverlies, stofwisselingsstoornissen of hoofdpijn Bovendien kunnen gezichtsvelddefecten optreden als de optische zenuw is betrokken. In dit geval is naast beeldvormende diagnostiek ook een oogheelkundig onderzoek van het gezichtsveld nodig. De meeste hypofysetumoren kunnen operatief worden verwijderd via de neus- Als de hypofyse niet zichtbaar is op computer of MRI scans, een leeg sella-syndroom of -syndroom is aanwezig. De reden is meestal een outpouching van de hersenvliezen in de sella turcica. Dit uitsteeksel drukt de hypofyse naar de rand van de sella, wat in beeldvormende onderzoeken de indruk wekt van een lege sella. Een andere oorzaak kan schade aan het hypofyseweefsel zijn door infarcten, operaties of bestraling. Als de getroffen persoon geen kliniek vertoont, is verder onderzoek niet nodig. Het lege Sella-syndroom kan zich manifesteren als hoofdpijn, constant vloeibaar neus-, en visuele stoornissen, naast andere symptomen. Zelden is er een overproductie van de neurotransmitter prolactine Dit leidt tot een melkachtige afscheiding uit de borst, verstoringen van de menstruatiecyclus, potentie-stoornissen en onvruchtbaarheid Afhankelijk van de oorzaak kunnen de symptomen operatief of met medicatie worden behandeld.
