Pediatrische chirurgie is een tak van chirurgie die kennis overdraagt voor gebruik bij baby's, kinderen en adolescenten. Voor een deel gebruikt kinderchirurgie haar eigen procedures en eigen instrumenten; waar mogelijk worden chirurgische ingrepen zo dicht mogelijk bij volwassen ingrepen uitgevoerd.
Wat is kinderchirurgie?
Pediatrische chirurgie houdt zich primair bezig met de diagnose, chirurgische en conservatieve behandeling en nazorg van chirurgisch relevante pediatrische aandoeningen, waarbij mensen worden behandeld van kleutertijd tot adolescentie. Kinderchirurgie staat heel dicht bij kindergeneeskunde. Het betreft voornamelijk de diagnose, chirurgische en conservatieve behandeling en nazorg van chirurgisch relevante kinderziekten en behandelt mensen van kleutertijd tot adolescentie. De behandeling van kinderchirurgie omvat zowel misvormingen, tumoren, (accidentele) verwondingen als de behandeling van het ongeboren kind in de prenatale fase. Kinderchirurgen behandelen de mens in een tijdvenster van zijn leven, waarin hij deels nog heel anders 'functioneert' dan een volwassen mens. Kinderchirurgie vereist daarom veel meer diepgaande kennis van het orgaansysteem dan chirurgie voor volwassenen, aangezien de specialist niet alleen de orgaanstructuur zelf moet kennen, maar ook de groeifase en de toestand van het lichaamsdeel dat hij of zij behandelt. Kinderchirurgen hebben ook te maken met de interactie van verschillende organen, hun verschillende genezing en de gevolgen van chirurgische ingrepen op de natuurlijke groei in jeugd Omdat urologische problemen nog vaker voorkomen bij kinderen dan bij volwassenen, zoals voorhuidstenose, speelt urologie een grotere rol bij pediatrische chirurgie dan bij het dagelijkse werk van een chirurg met volwassen patiënten. Bovendien opereren kinderchirurgen niet alleen hun jonge patiënten, maar hebben ze ook rechtstreeks te maken met baby's, kinderen en adolescenten tijdens diagnose, preoperatieve en postoperatieve zorg, en moet daarom ook rekening houden met een psychologische component, aangezien mensen van deze leeftijd interventies en diagnoses heel anders verwerken dan volwassenen.
Behandelingen en therapieën
De meest voorkomende gevallen bij kinderchirurgie zijn verwondingen en slechte ontwikkelingen. Veel voorkomende verwondingen die kunnen worden behandeld met pediatrische chirurgie zijn onder meer hersenschudding en gebroken botten, en sportongevallen worden ook relatief vaak vanaf kleuterschool en basisschool. De kinderchirurg wordt ook ingeschakeld om de typische symptomen op te helderen jeugd, zoals pijn in de buikaangezien appendicitis kan vaak een trigger zijn voor het symptoom in jeugd Terwijl jonge meisjes minder vaak worden verwezen naar kinderchirurgie voor urologische behandeling, komen testiculaire verplaatsingen of behandeling van een vernauwde voorhuid bij jongens ook relatief vaak voor bij kinderchirurgie. Op dit punt gaat het behandelingsspectrum over naar het urologische rijk. Naast deze veel voorkomende gevallen zijn kinderchirurgen bij bijna alle betrokken voorwaarde die een bezoek of verblijf in het ziekenhuis rechtvaardigt tijdens de kindertijd, kindertijd of adolescentie. In zeldzame gevallen is de kinderchirurg aanwezig tijdens de geboorte voor onmiddellijke vervolgzorg van de pasgeborene, of opereert hij een ongeboren kind terwijl het nog in de baarmoeder zit als het te vroeg is om hem of haar ter wereld te brengen. Totdat het individu de groei heeft voltooid, wordt hij of zij beschouwd als een kinderchirurgische casus voor diagnoses, chirurgische behandeling, pre- en postoperatieve zorg, en kan indien nodig worden gevolgd door verschillende andere specialisten. Omdat kinderchirurgie, in tegenstelling tot chirurgie bij volwassenen, vaak eerder in het diagnoseproces wordt geraadpleegd en een groter deel van de behandeling en follow-up op zich neemt, vereist het een dergelijke uitgebreide expertise. Een geval van kindertijd kankerwordt bijvoorbeeld behandeld door de oncoloog met medicatie en door de kinderchirurg met een operatie zodra de noodzaak zich voordoet. Hij of zij is er echter vanaf het moment dat de beslissing is genomen om al dan niet door te gaan met een chirurgische procedure en heeft kennis van de geschiedenis van de ziekte om een weloverwogen beslissing te nemen.
Diagnose- en onderzoeksmethoden
In veel gevallen worden bij pediatrische chirurgie dezelfde diagnostische en onderzoeksprocedures gebruikt als bij chirurgie bij volwassenen. Om inflammatoire en interne ziekten te bepalen, is de eerste stap het nemen bloed monsters en weefselmonsters; in sommige gevallen moet weefsel operatief worden verwijderd. Aan de hand van de aanwezigheid van markerstoffen kan worden vastgesteld of ontsteking bijvoorbeeld überhaupt aanwezig en of de kinderchirurg in die richting nader onderzoek moet doen. Appendicitiswordt bijvoorbeeld gediagnosticeerd door een combinatie van bloed testen op ontstekingsstoffen en een ultrageluid afbeelding - dit is voldoende om chirurgische verwijdering van de appendix te veroorzaken. Minder invasief zijn röntgenfoto's, CT-scans of MRI's, evenals follow-up-echo's. Deze beeldvormingsprocedures zijn gezaghebbend voor het bevestigen van vermoedelijke diagnoses van interne ziekten. Verder anamnese evenals eenvoudige palpatie en het ondervragen van pijn soorten en frequentie maken deel uit van pediatrische chirurgie - dit klinkt eenvoudig, maar vereist eigenlijk intuïtie van de kant van de kinderchirurg, aangezien vaak niet alleen het kind alleen kan worden ondervraagd. Observatie door de ouders is ook belangrijk, en de uitspraken van het kind zijn soms moeilijk te interpreteren naarmate het jonger is en hoe minder het door zijn of haar leeftijd in staat is om zichzelf uit te drukken. Buikpijn bij een heel jong kind kan alles betekenen van misselijkheid Met braken (typisch voor vergiftiging) tot trekken in de rechter onderbuik (waarschuwingssignaal van appendicitis Bij alle diagnostische procedures bij pediatrische chirurgie is het belangrijk om te onthouden dat met name baby's en jonge kinderen nog niet begrijpen dat deze onderzoeken voor hun eigen bestwil zijn. Het is daarom de taak van de kinderchirurg om ze zo voorzichtig mogelijk en zo krachtig mogelijk te onderzoeken. In de adolescentie worden pediatrische chirurgische onderzoeken al gemakkelijker omdat adolescenten kunnen begrijpen wat hen op dit moment wordt aangedaan en waarvoor het dient.
