Algemeen
De middenvoetsbeentje botten (medisch: Ossa metatarsalia) verbind de tenen van de voet met de zogenaamde tarsaal. Er zijn dus vijf middenvoetsbeentjes op elke voet. De breuk van een van deze botten wordt meestal veroorzaakt door een aanzienlijke directe of indirecte kracht die op de voet inwerkt.
Naast voorwerpen die op de voet vallen, ongevallen en sportverwondingen behoren tot de meest voorkomende oorzaken van middenvoetsbeentje breuken. Als een middenvoetsbeentje breuk wordt vermoed, moet een arts worden geraadpleegd, die de diagnose kan bevestigen en indien nodig de therapie kan starten. Afhankelijk van de ernst van de breuk en de bijkomende verwondingen die vaak voorkomen bij een middenvoetsbeentje fractuur, kan de prognose van een dergelijk letsel anders worden beoordeeld. Een simpele middenvoetsbeentje fractuur zonder grote weke delen verwondingen zou na ongeveer zes maanden weer normaal moeten worden. In individuele gevallen kan de genezingsperiode echter langer duren.
Veroorzaken
Een groot deel van de fracturen van de voet heeft invloed op het middenvoetsbeentje botten. Door vallende voorwerpen of indirecte kracht die wordt uitgeoefend bij een ongeval, breken deze botten sneller dan andere structuren op de voet en worden daarom vaak aangetast door breuken. Het is echter opmerkelijk dat er een grote kracht nodig is om de middenvoetsbeentjes te breken, aangezien ze een sterke stabilisatie hebben door talrijke ligamenten en spieren.
Als de middenvoetsbeentjes bij lage intensiteit breken, wordt aanbevolen om het ligamenteuze apparaat en de botdichtheid om mogelijke ziekten uit te sluiten die verantwoordelijk kunnen zijn voor de pauze. Bovendien worden atleten die stress toevoegen aan de middenvoetsbeentjesstructuren statistisch vaak beïnvloed door middenvoetsbeentje fracturen. Dit zijn met name dansers of atleten met een high lopend te laden.
Onder een vermoeidheidsbreuk of in het algemeen een breuk van het middenvoetsbeentje wordt verstaan een onderbreking van de continuïteit van het corresponderende bot. Als het bot “moe” is, is het niet meer sterk genoeg om een belasting te weerstaan, dus het breekt. Een vermoeidheidsfractuur van het middenvoetsbeentje kan ook een stress- of marsfractuur worden genoemd.
Het middenvoetsbeentje is een typische plaats van vermoeidheidsbreuken. Het 2e middenvoetsbeentje is het meest getroffen gebied. Als gevolg van een sterke, langdurige mechanische belasting of overbelasting kan het middenvoetsbeentje zijn fysiologische aanpassingsprocessen in reactie op de belasting niet meer bijhouden.
Als gevolg hiervan geeft het toe en treedt er een breuk op. In vergelijking met metatarsale fracturen veroorzaakt door trauma treedt een vermoeidheidsbreuk echter niet plotseling en onverwacht op. Het is eerder een geleidelijk proces.
Het betreffende middenvoetsbeentje reageert aanvankelijk op de spanning met tekenen van vermoeidheid, zoals kleine scheurtjes in het bot. De weerstand neemt in de loop van de tijd af, doordat het middenvoetsbeentje door een continue zware belasting niet in staat is de kleine scheurtjes in de botstructuur te herstellen. Op een gegeven moment is het middenvoetsbeentje niet meer sterk genoeg en breekt het. Over het algemeen zijn competitieve atleten uit de lopend gebied of mensen die een onevenredig hoge en langdurige belasting van hun middenvoetsbeentje uitoefenen zonder eraan gewend te zijn, lopen een bijzonder risico. Ook soldaten of wandelaars zijn vatbaar voor een zogenaamde marcherende breuk, een vermoeidheidsbreuk.
