Medische mycologie is de toegepaste wetenschap van ziekteverwekkende schimmels. Menselijke pathogene schimmels van verschillende geslachten en soorten vertegenwoordigen potentieel pathogenen voor het organisme.
Wat is medische mycologie?
Medische mycologie is de toegepaste wetenschap van ziekteverwekkende schimmels. Menselijke pathogene schimmels van verschillende geslachten en soorten vertegenwoordigen potentieel pathogenen voor het organisme. Mycologie, als de studie van schimmels, is een tak van medische microbiologie, die ook bacteriologie, virologie en parasitologie omvat. Met name de medische mycologie houdt zich uitsluitend bezig met de zogenaamde humane pathogene schimmels. Schimmels, in tegenstelling tot veel pathogene bacteriën, zijn nooit verplicht pathogenen Hun pathogene potentieel wordt doorgaans als vrij gering beschouwd. Desalniettemin spelen facultatief pathogene schimmels een belangrijke rol in de klinische praktijk, omdat schimmelinfecties zelfs in westerse geïndustrialiseerde landen veel voorkomen. Of een persoon ziekteverschijnselen ontwikkelt als gevolg van een schimmel, hangt altijd af van zijn of haar individuele immuunstatus. Pathogene schimmels zijn opportunisten, dwz ze zijn alleen leiden een besmettelijke ziekte, bekend als mycose, als het cellulaire immuunsysteem van een persoon zo verzwakt is door een onderliggende ziekte, zoals kanker or 에이즈, dat schimmels zich kunnen verspreiden en vermenigvuldigen. In ziekenhuizen wordt gevreesd voor schimmelinfecties bij immuungecompromitteerde patiënten omdat ze moeilijk te behandelen zijn. Daarom hebben schimmelinfecties in de klinische setting ongeveer dezelfde status als infectie met multiresistente kiemen, MRSA.
Behandelingen en therapieën
Niet alle natuurlijk voorkomende schimmels en hun permanente vormen, sporen, zijn gevaarlijk voor de mens. Omdat het microfungi zijn die in zeer verschillende delen van het lichaam infecties kunnen veroorzaken, lijken de symptomen vaak op die van bacteriële infecties. Echter, antibiotica helpen niet tegen ziekteverwekkende schimmels, maar alleen speciaal ontwikkelde antischimmelmiddelen, de zogenaamde antischimmelmiddelen. Deze klasse van actieve ingrediënten kan plaatselijk of systemisch worden gebruikt; in het geval van topische, dwz lokale toepassing, worden de antischimmel-actieve ingrediënten aangebracht op de getroffene huid gebieden, bijvoorbeeld in de vorm van huid crèmes or zalven Deze toedieningsvorm brengt veel minder risico's en bijwerkingen met zich mee dan systemische, intraveneuze toediening via infusie. Gegeneraliseerde schimmelinfecties bij patiënten met immunosuppressie zijn nog steeds erg moeilijk therapeutisch onder controle te houden, en het sterftecijfer is overeenkomstig hoog. Ziektepatronen veroorzaakt door schimmels worden ook wel aangeduid met de algemeen term mycopathie. Dit omvat ook voedselvergiftiging veroorzaakt door de onbedoelde consumptie van giftige paddenstoelen zoals knolbladige paddenstoelen. Indien onbehandeld, kan de consumptie van giftige paddenstoelen leiden tot de dood. Naast klassieke paddenstoelvergiftiging, ook bekend als mycetisme, kan vergiftiging ook optreden door voedsel dat is verontreinigd met paddenstoelengifstoffen. Deze zogenaamde mycotoxicosen treden op wanneer voedingsmiddelen zijn verontreinigd met bepaalde schimmelgifstoffen zoals aflatoxinen. Deze voedingsmiddelen hebben dan meestal een muffe, vieze geur. Veel mensen reageren bovendien ook allergisch op individuele paddenstoelcomponenten, de ziektebeelden die daarbij ontstaan worden Mykoallergosen genoemd. De medische Mykologie in engere zin houdt zich echter uitsluitend bezig met de Mykosen, dus de ziekten veroorzaakt door pathogene microfungi in het levende weefsel. Normaal gesproken is een intact immuunsysteem voorkomt de groei van microfungi, maar als het immuunsysteem verzwakt is, kan invasieve groei en dus schimmelverspreiding in het weefsel optreden met bijbehorende ziekteverschijnselen. Mycosen worden ingedeeld in medische nomenclatuur op basis van hun lokalisatie. De belangrijkste mycosen bij de mens zijn mucosale mycosen, cutane mycosen en orgaanmycosen en systemische mycosen als het meest ernstige klinische beeld.
Diagnose- en onderzoeksmethoden
Pathogene detectie van menselijke pathogene schimmels vereist een vergelijkbare procedure in de medische microbiologie als de detectie van bacteriën or virussen Humane pathogene schimmels worden voor differentiatie en classificatie ingedeeld in het zogenaamde DHS-systeem. Dit beproefde diagnostische systeem omvat de 3 belangrijkste schimmelsoorten die bij mensen infecties kunnen veroorzaken: dermatofyten, gisten en schimmels. Alle 3 schimmelsoorten kunnen vergelijkbare ontstekingssymptomen veroorzaken, dus dat differentiële diagnose is alleen mogelijk in het mycologische laboratorium. Native microscopie is een van de belangrijkste geavanceerde diagnostiek van mycosen. Voor dit doel wordt specimenmateriaal uit verdacht genomen huid gebieden en direct onder de lichtmicroscoop onderzocht zonder verdere voorbereiding. Een schimmelinfectie van de huid zijn onder de lichtmicroscoop te zien aan de typische kiemcellen, die een hoge celdelingssnelheid vertonen. Dermatofyten of schimmels kunnen ook betrouwbaar worden gedetecteerd op basis van hun bekende morfologie. Er moeten echter verdere serologische onderzoeksmethoden volgen om het geslacht en de soort van een schimmel zonder twijfel vast te stellen. Hiervoor moet het monstermateriaal op een kweekmedium worden aangebracht en gedurende minimaal 24 uur bij 37 graden Celsius in een incubator worden geïncubeerd. Selectieve schimmelcultuurmedia zoals de glucose agar-agar bevatten volgens Sabouraud voedingssubstraten aangepast aan humaan pathogene schimmels, waarmee de schimmels uit het monstermateriaal zich optimaal kunnen vermenigvuldigen voor verdere identificatie. De meest voorkomende schimmelinfectie bij mensen is nagel schimmel, onychomycose, meestal veroorzaakt door Trichophyton, een lid van het geslacht dermatofyten. De meest voorkomende schimmel die bij menselijke infecties wordt aangetroffen, is Candida albicans, een lid van de gistgroep. Menselijke pathogene schimmels zijn alomtegenwoordig, zowel van nature als in hun permanente vorm, sporen. Overdracht van persoon op persoon is daarom altijd mogelijk en kan niet altijd betrouwbaar worden vermeden, zelfs niet door de beste hygiëne en desinfectie maatregelen Overdracht vindt echter meestal plaats via aanhangende sporen op levenloze objecten zoals kleedkamers of douches. De belangrijkste klassen van actieve middelen tegen menselijke pathogene schimmels, antimycotica, omvatten lokale azolen zoals ciclopiroxolamine of ketoconazol In ernstige gevallen met systemische besmetting of orgaanschimmel, terbinafine, griseofulvine of amphotericine B als breed spectrum antischimmelmiddelen oraal of door infusie.
