Weergavemodus van visuele waarneming
In wezen kan het proces van 'zien' vanuit verschillende invalshoeken worden bekeken en beschreven. De hierboven beschreven visie is vanuit een neurobiologisch perspectief. Een ander interessant standpunt is de psychologische kijk.
Dit verdeelt het proces van zien in 4 fasen. De eerste fase (fysisch-chemische fase) en de tweede fase (fysieke fase) beschrijven min of meer op dezelfde manier de visuele waarneming in een neurobiologische context. Het fysisch-chemische niveau verwijst meer naar de individuele processen en reacties die plaatsvinden in een cel en het fysische niveau vat deze gebeurtenissen in hun geheel samen en beschouwt het verloop, de interactie en het resultaat van alle individuele processen.
Het derde (mentale niveau) probeert de perceptuele gebeurtenis te beschrijven. Dit is niet erg eenvoudig, omdat de visuele ervaring noch energetisch noch ruimtelijk kan worden begrepen. Met andere woorden, de hersenen "Vindt" een nieuw idee uit.
Een idee gebaseerd op het visueel waargenomen, dat alleen bestaat in het bewustzijn van de persoon die visueel heeft ervaren. Tot op heden was het niet mogelijk om dergelijke perceptuele ervaringen uit te leggen met puur fysieke processen, zoals elektrische hersenen golven. Vanuit neurobiologisch oogpunt kan echter worden aangenomen dat een groot deel van de perceptuele ervaring plaatsvindt in de primaire visuele cortex.
Cognitieve verwerking van waarneming vindt dan plaats op het vierde niveau. De eenvoudigste vorm hiervan is cognitie. Dit is een belangrijk verschil met perceptie, omdat hier een eerste opdracht plaatsvindt.
De verwerking van wat in dit stadium wordt waargenomen, wordt geïllustreerd met een voorbeeld: neem aan dat een persoon naar een foto kijkt. Nu het beeld bewust is geworden, begint de cognitieve verwerking. De cognitieve verwerking kan worden onderverdeeld in drie stappen.
Allereerst vindt er een globale evaluatie plaats. De afbeelding wordt geanalyseerd en objecten worden gecategoriseerd (bijv. 2 personen op de voorgrond, één veld op de achtergrond). Dit geeft eerst een algemene indruk.
Tegelijkertijd is dit ook een leren werkwijze. Omdat door de visuele ervaring ervaringen worden opgedaan en de dingen die worden gezien, prioriteiten worden toegekend, die zijn gebaseerd op overeenkomstige criteria (bijv. Belang, relevantie voor het oplossen van problemen, enz.). Met een nieuwe, vergelijkbare visuele perceptie kan deze informatie vervolgens worden opgevraagd en kan de verwerking veel sneller verlopen.
Daarna gaat het verder met de gedetailleerde evaluatie. Na een hernieuwde en nauwkeurigere observatie en scanning van de objecten op de foto, gaat de persoon verder met het analyseren van de prominente objecten (bv. Herkennen van de personen (koppels), actie (elkaar in de arm vasthouden)). De laatste stap is de uitgebreide analyse. Een zogenaamd mentaal model wordt ontwikkeld, vergelijkbaar met een idee, waarin informatie uit andere gebieden van de hersenen is nu ook verwerkt, bijvoorbeeld herinneringen aan de personen die in de afbeelding worden herkend.
Aangezien er naast het visuele waarnemingssysteem nog veel andere systemen zijn die van invloed zijn op een dergelijk mentaal model, moet de evaluatie als zeer individueel worden beschouwd. Elke persoon zal het beeld op een andere manier evalueren op basis van zijn ervaringen en leren processen, en zal zich dienovereenkomstig concentreren op bepaalde details en andere verbergen. Een interessant aspect in deze context is moderne kunst: stel je een eenvoudige witte foto voor met alleen een rode kleurvlek.
Je kunt ervan uitgaan dat de kleurvlek het enige detail is dat de aandacht trekt van alle kijkers, ongeacht ervaring of leren processen. De interpretatie wordt daarentegen vrijgelaten. En zelfs als het gaat om de vraag of dit hogere kunst is, is er zeker geen algemeen antwoord dat voor alle kijkers zou gelden.
