Jicht
Jicht wordt gedefinieerd als een manifestatie van hyperurikemie met verschillende symptomen. De ontwikkeling van een symptomatisch jicht kan worden onderverdeeld in vier fasen. Niet alle stadia worden gekenmerkt door symptomen.
Symptomatische stadia worden afgewisseld met acute vormen.
- De eerste fase van jicht is klinisch onopvallend. Hyperurikemie is alleen in het laboratorium aanwezig.
De looptijd kan tussen de vijf en tien jaar zijn.
- In de tweede fase wordt jicht voor het eerst symptomatisch door een acute aanval van jicht. Dit gaat gepaard met ernstige gewrichtspijn en treedt meestal 's nachts op. Het wordt vaak waargenomen als resultaat van een weelderige, purinerijke maaltijd.
De metatarsofalangeale gewricht van de grote teen is de meest voorkomende plaats van manifestatie.
- De derde fase wordt ook wel de tussenfase genoemd. Het is de periode tussen twee acute aanvallen van jicht. Het wordt gekenmerkt door het vrij zijn van symptomen en kan tussen zes maanden en twee jaar aanhouden. Bij een deel van de getroffenen, ongeveer acht procent, worden geen nieuwe aanvallen waargenomen.
- De vierde fase beschrijft het chronische beloop van jicht met typische manifestaties. Deze omvatten degeneratieve gewrichtsveranderingen en het verschijnen van karakteristieke knobbeltjes, zogenaamde tophie, op botten en zacht weefsel.
Podogram
Podagra beschrijft het acute aanval van jicht de metatarsofalangeale gewricht van de grote teen. In meer dan de helft van de gevallen de eerste aanval van jicht treedt op bij dit gewricht. De getroffenen klagen over plotselinge, ernstige pijn, die voornamelijk 's nachts gebeurt.
Het gewricht is gezwollen, de huid voelt warm aan en is roodachtig van kleur. Het is een artritis, een acute ontsteking van de metatarsofalangeale gewricht van de grote teen. Er is een nauw verband tussen de locatie en het optreden van de eerste acute aanval van jicht.
Gewrichten die het verst verwijderd zijn van het warme centrum van het lichaam, hebben een lagere temperatuur. Een verhoogde urinezuurspiegel in de bloed, veranderingen in de pH-waarde en een lagere temperatuur in de periferie gewrichten bevorderen het neerslaan van uraatkristallen.
