Emotionele gevoelloosheid wordt uiterst zelden als een ziekte op zich gediagnosticeerd. Het komt vaak voor als een secundair symptoom van een bestaand voorwaarde Getroffen individuen geven uiting aan het onvermogen om hun emotionele wereld adequaat waar te nemen. De kansen op herstel zijn afhankelijk van de onderliggende ziekte. Medicamenteuze of psychotherapeutische behandeling maatregelen zijn nog niet voldoende bevestigd in hun doeltreffendheid.
Wat is emotionele gevoelloosheid?
Emotionele gevoelloosheid verwijst naar een tijdelijk of chronisch onvermogen om iemands gevoelens en sensaties op een gepaste manier waar te nemen, te verwerken en te verwoorden. In veel gevallen wordt het gebrek aan emotionaliteit gecompenseerd door intense fysieke prikkels. Dit kan ingrijpend zijn maatregelen waarop de omgeving vaak vervreemd reageert. Sociaal isolement en zelfvervreemding, zelfs depersonalisatie, kunnen het resultaat zijn van een uitgesproken emotionele sensatiestoornis.
Oorzaken
Emotionele gevoelloosheid treedt meestal op in combinatie met een andere onderliggende aandoening. Het kan op psychologisch niveau ontstaan, bijvoorbeeld als gevolg van posttraumatisch spanning stoornis of Depressie Na traumatische ervaringen wordt het afsluiten van de emotionele wereld vaak bewust zelf geïnduceerd door getroffen personen om het hoofd te bieden aan alledaagse situaties. Om irrationele paniekstoestanden te vermijden in situaties die mensen aan trauma's uit het verleden herinneren, komen ze noodzakelijkerwijs in een toestand van volledige gevoelloosheid terecht. Acute staten van emotionele gevoelloosheid zijn niet noodzakelijk het gevolg van ernstige mentale of neurologische aandoeningen. Slaaptekort, PMS en spanning kunnen ook triggers zijn van tijdelijke emotionele stoornissen. Tijdelijke sensatievrije toestanden kunnen worden bereikt door bepaalde hallucinogene middelen in te nemen drugs of door intens meditatie Neurologische aandoeningen zoals multiple sclerose or schizofrenie kunnen ook triggers zijn van emotionele gevoelloosheid. Hier spelen psychosomatische processen minder een rol dan hormonale of functionele stoornissen van bepaalde hersenen gebieden.
Symptomen, klachten en tekenen
Mensen die lijden aan emotionele gevoelloosheid ervaren hun gevoelens slechts zeer verzwakt en voelen zich vervreemd en alleen gelaten in hun omgeving. Gevoelens als angst, woede, liefde of lust vinden geen emotionele basis meer en worden vervolgens geclassificeerd als fysieke in plaats van psychologische factoren. Dienovereenkomstig proberen de getroffenen vaak een emotionele toestand te compenseren door middel van fysieke activiteiten of deze in de eerste plaats te activeren. Dit wordt gevaarlijk als een verbinding met de buitenwereld überhaupt tot stand kan worden gebracht door middel van grote fysieke sensaties zoals pijn of relevant genotmiddelen Beginnende emotionele gevoelloosheid is het duidelijkst zichtbaar in de afname van sociale interactie en een algemene verwaarlozing van vroegere vrijetijdsactiviteiten. Met het toenemende gebrek aan begrip van de eigen emotionele wereld, is het voor de getroffenen onmogelijk om met interpersoonlijke behoeften om te gaan of om een fundamenteel empathisch begrip van de emotionele wereld van anderen te behouden. Vaak stuit een dergelijke ongevoeligheid bij medemensen op onbegrip en soms onwil. Deze reactie kan niet voldoende worden gecompenseerd door de getroffen persoon, en dat kan wel leiden om emotionele terugtrekking te bevorderen. Mensen die gedwongen worden om in een uitgesproken emotioneel isolement te leven, hebben de neiging om algemene hopeloosheid te ervaren in het verdere verloop van de ziekte, een innerlijke leegte die aan alles ten grondslag ligt. Dit wordt merkbaar bij ernstig Depressie, uitgesproken gebrek aan drive en algemene vreugdeloosheid. Niet alleen sociale contacten lijden. De bereidheid om te presteren en te leren op het werk en in het dagelijks leven wordt ook ernstig verzwakt door het gebrek aan innerlijke motivatie.
Diagnose en verloop
Momenteel bekritiseert de wetenschap te weinig aandacht voor de heersende symptomatologie. Vaak psychische aandoeningen zoals angststoornis or Depressie worden ten onrechte gediagnosticeerd, met alleen emotionele gevoelloosheid als een subprobleem. De ziekte kan in verschillende patronen verlopen. Beginnend bij een plotseling of zelfs verraderlijk begin, kunnen de symptomen episodisch of continu verergeren. Gemengde vormen zijn ook mogelijk - zoals een onopvallend begin, geleidelijke progressie en uiteindelijk een recidiverende ziekte die volkomen onbegrijpelijk is voor de omgeving.
Wanneer moet je naar een dokter?
Als de getroffen persoon het moeilijk vindt om emoties te ontwikkelen of ze in een tegenhanger te interpreteren, moet hij zijn observaties door een arts laten verduidelijken. In het geval van emotionele gevoelloosheid hebben familieleden vaak meer last van de symptomen dan de patiënt zelf. Daarom is het ook raadzaam dat de familieleden of partners van een patiënt een arts raadplegen. Ze hebben een uitgebreide uitleg nodig van de symptomen van de ziekte. Bovendien kan het nuttig zijn als ze emotionele en psychologische ondersteuning zoeken bij het omgaan met de situatie. Getroffen personen merken het gebrek aan emoties vaak pas laat op. Meestal lijden ze aan andere ziekten, met als effect emotionele gevoelloosheid. Om deze reden moet een bezoek aan de dokter worden gebracht zodra de getroffen persoon zich onwel voelt, zijn deelname aan het sociale leven laag is of hij merkt dat hij een gebrek aan drive heeft. Vaak wordt hij er door medemensen op gewezen dat zijn gedrag ongebruikelijk is. Als de insinuaties terugkeren, is het raadzaam om een arts te raadplegen en de situaties te beschrijven. Emotionele gevoelloosheid kan optreden als gevolg van trauma. Na het meemaken van een noodlottige gebeurtenis, is het over het algemeen raadzaam om een arts of therapeut te raadplegen. Dit kan handig zijn bij het verwerken van wat er is gebeurd.
Behandeling en therapie
Aangezien emotionele gevoelloosheid op zich niet als een ziekte wordt beschouwd, wordt eerst en vooral de onderliggende ziekte behandeld. Relevante methoden hebben zich op dit punt nog niet kunnen vestigen. Op medicinaal niveau wordt er veel gehoopt antidepressiva en neuroleptica Deze zouden de perceptie van de eigen gevoelens beïnvloeden door selectief bepaalde hormoonafgifte te stimuleren of te remmen. Er zijn tot op heden ook geen relevante psychosomatische therapieën. Grote hoop is gevestigd gedragstherapie op het gebied van traumatologie. De gerichte herwaardering van traumatische ervaringen zou de getroffen persoon in staat moeten stellen zich angstvrij in het dagelijks leven te bewegen en zo een bewuste beperking van de emotionele wereld overbodig te maken.
Vooruitzichten en prognose
Voorbijgaande emotionele gevoelloosheid heeft een goede prognose. Het wordt vaak veroorzaakt door periodes van emotionele overbelasting, hectische schema's, het begin van levenscrises of traumatische gebeurtenissen. Zodra deze emotionele uitdagingen zijn aangepakt, keren de emoties terug en verdwijnt de gevoelloosheid. Met psychologische zorg kunnen veel patiënten merken dat hun lijdensweg wordt bekort of dat hun symptomen worden verlicht. Bij kleine crises is niet altijd een therapeut nodig om tot genezing te komen. Als de getroffen persoon wordt geconfronteerd met het omgaan met een intens emotioneel probleem of met verschillende emotioneel verontrustende gebeurtenissen, kan verder ongemak en dus een verslechtering van de prognose optreden. Dit geldt vooral als er geen medische behandeling wordt gezocht. Als emotionele gevoelloosheid geen onafhankelijk ziektebeeld vertegenwoordigt, moet de bestaande onderliggende ziekte worden gediagnosticeerd om een prognose te kunnen maken. Als dit behandelbaar is, wordt ook de emotionele doofheid genezen. Als er sprake is van een aandoening die met de huidige medische mogelijkheden niet te genezen is, zal de emotionele doofheid op lange termijn aanhouden. Een veel voorkomend criterium voor de verbetering van de symptomen is het begrip van de patiënt van de ziekte. Als het niet wordt gegeven of als er een gebrek is aan medewerking van de getroffen persoon in een therapie, de prognose is ongunstig.
het voorkomen
Bij een reeds bekende onderliggende ziekte is regelmatige psychologische beoordeling van emotionele gevoeligheid aan te raden. Het is essentieel dat de juiste medicatie wordt ingenomen zoals voorgeschreven door een arts. Een kortstondige toestand kan worden vermeden door een gezonde, evenwichtige levensstijl. Zich onthouden van genotmiddelen zoals alcohol en nicotine bevorder ook een gezonde relatie met de eigen emotionele wereld en met de emotionele ontvangst en verwerking van prikkels uit de omgeving.
Nazorg
Emotionele gevoelloosheid vereist meer of minder intensieve nazorg, afhankelijk van de oorzaak. De inkapseling van de ziel bij aanvallen of prikkels kan erop wijzen autisme bij kinderen of volwassenen, maar het kan ook wijzen op psychisch misbruik. In het eerste geval is nazorg moeilijk maar volkomen haalbaar. Autistische personen hebben ook baat bij intensieve zorg in de loop van de tijd. In het geval van seksueel of psychisch misbruik, psychotherapie or gedragstherapie is de juiste aanpak om de emotionele gevoelloosheid op te sporen. Bovendien kan emotionele gevoelloosheid posttraumatisch zijn spanning syndroom. In dit geval moet de stressstoornis na diagnose therapeutisch worden behandeld. Emotionele gevoelloosheid kan maanden of jaren later optreden na een stressvolle ervaring. Emotionele gevoelloosheid kan echter ook een onderdeel zijn van geestesziekte Depressie is bijvoorbeeld een mogelijkheid. Deze vereisen vaak een langdurig medicijn therapie. In sommige gevallen psychotherapie kan ook een effectieve therapeutische benadering zijn tegen emotionele gevoelloosheid. In de meeste gevallen wordt emotionele gevoelloosheid als een symptoom beschouwd in plaats van te worden herkend en behandeld als een op zichzelf staand probleem. Het vertegenwoordigt meestal een vóór verschillende stoornissen, bijvoorbeeld zelfdestructief gedrag zoals kraken, alcoholisme, en soortgelijke pogingen tot verlichting. Nazorg is dus gebaseerd op het achterliggende probleem.
Hier is wat u zelf kunt doen
De opties voor zelfhulp bij emotionele gevoelloosheid zijn zeer beperkt. Zelfs als empathie in principe even goed leerbaar is voor geslachten, zijn het degenen die lijden aan emotionele doofheid, meestal als gevolg van een emotioneel zeer stressvolle gebeurtenis, dit vermogen is niet terug te vinden. In de meeste gevallen wordt de ziekte door de familieleden ook als belastend ervaren. Om deze reden is het belangrijk dat partners en familieleden goed geïnformeerd zijn over de klachten van de betrokkene. Ze hebben vaak psychologische ondersteuning nodig om de symptomen van het dagelijks leven het hoofd te bieden. Lijders ervaren vaak lagere niveaus van emotie of helemaal geen. Ze missen de competentie om toegang te krijgen tot hun eigen sensaties. Tegelijkertijd zijn ze vaak niet in staat om de gevoelens en innerlijke ervaringen van andere mensen waar te nemen en erop te reageren. Tolerantie en begrip zijn vereist van alle betrokkenen. In het dagelijks leven is het nuttig om praten openlijk over de gebeurtenissen en percepties van alle betrokken personen in de omgeving. Uitleg over bepaald gedrag is net zo belangrijk als de weerspiegeling van gedragspatronen. Op basis van wederzijds vertrouwen en uitwisseling van wensen en behoeften kunnen samen veranderingen worden gerealiseerd. Het doel moet zijn om conflicten te vermijden en om het samenleven te verbeteren.
