Diagnostiek
Voor een duidelijke diagnose van a trombose in het oog, de oogarts voert meestal een reflectie uit van het netvlies (ook wel oftalmoscopie genoemd). Voor dit doel is het oogarts schijnt een licht in het aangedane oog en kan zo veranderingen in het netvlies detecteren. Het belangrijkste kenmerk van trombose in het oog is de streperige of puntvormige bloeding in verschillende delen van het netvlies.
Behandeling / therapie
Bij trombose in het oog is de eerste stap om het te behandelen bloed-verdunnende therapie (ook bekend als hemodilutie). Dit is vooral effectief als het binnen een paar uur na het evenement wordt gestart. Deze behandelmethode is bedoeld om de bloed toevoer naar het netvlies op lange termijn, waardoor de resulterende visuele achteruitgang wordt verminderd of zelfs volledig wordt geëlimineerd.
De therapie met de bloed-verdunnende medicatie zou ongeveer vier tot vijf weken moeten duren. Bovendien therapie met VEGF antilichamen (zoals ranibizumab) is denkbaar. VEGF (vasculaire endotheliale groeifactor) is een boodschappersubstantie die wordt gevormd voor de vorming en groei van nieuwe schepen.
behandeling met antilichamen tegen VEGF is daarom bedoeld om de werking van deze boodschappersubstantie te remmen en zo de proliferatie van tegen te gaan schepen in het netvlies. Dit medicijn moet worden toegediend door middel van een injectie in het oog. Een ander medicijn voor de behandeling van oculair ader trombose is een implantaat dat ook in het oog moet worden geïnjecteerd, waar het vrijkomt cortisone constant gedurende meerdere maanden.
Dit is bedoeld om de ontsteking van het netvlies te onderdrukken en heeft een positief effect op het genezingsproces. Als er al vasculaire gezwellen aanwezig zijn, kunnen deze worden uitgewist door lasercoagulatie, waardoor nieuwe bloeding in het netvlies met verdere complicaties wordt voorkomen.Ten slotte is er ook een chirurgische procedure voor de behandeling van ader trombose. Dit is radiale opticoneurotomie (RON), waarbij kleine incisies worden gemaakt in het gebied van de optische zenuw hoofd om de bloedtoevoer naar het netvlies op lange termijn te verbeteren.
De operatie is echter relatief complex en alleen geschikt voor occlusies van de centrale ader. Waarschijnlijk de meest gebruikte medicijnen voor de behandeling van trombose in het oog zijn geneesmiddelen om het bloed te verdunnen (ook: hemodilutie). Het primaire doel van deze stoffen is om de gevormde trombus op te lossen, waardoor de bloedstroom naar het netvlies wordt hersteld.
Er zijn ook twee medicamenteuze therapieën waarbij het medicijn in het oog moet worden geïnjecteerd vanwege de oplosbaarheidseigenschappen. Ten eerste, trombose in het oog kan bovendien worden behandeld met antilichamen. Deze zijn gericht tegen VEGF (vasculaire endotheliale groeifactor).
Dit is een boodschappersubstantie die cruciaal is voor de vorming van nieuwe schepen. De toediening van dit medicijn is bedoeld om de willekeurige proliferatie van nieuwe bloedvaten in het netvlies tegen te gaan, omdat dit gepaard kan gaan met blijvende visuele beperkingen. Het tweede medicijn dat via injectie wordt toegediend, is een implantaat dat in het oog blijft en continu wordt afgegeven cortisone gedurende meerdere maanden.
Dit gaat een ontstekingsreactie tegen en ondersteunt zo het genezingsproces van het beschadigde netvlies. Geneesmiddelen die in het oog moeten worden geïnjecteerd, hebben meestal oplosbaarheidseigenschappen die dit noodzakelijk maken. Dit is een injectie in het glaslichaam (ook: intravitreale injectie).
Deze procedure wordt meestal poliklinisch uitgevoerd en kan zowel in het ziekenhuis als in gespecialiseerde oogheelkundige praktijken worden uitgevoerd. Het oog wordt eerst met behulp van druppels verwijd, zodat het minder gevoelig is voor licht en verblinding. In deze staat is het leerling kan niet meer goed samentrekken en de arts kan beter in het oog kijken.
Dit wordt gevolgd door plaatselijke verdoving gebruik oogdruppels. Om mogelijk knipperen tijdens de injectie te voorkomen, moet de ooglid wordt meestal opengehouden door een instrument dat een ooglidvergrendeling wordt genoemd. Vanwege de plaatselijke verdovingis dit meestal niet of nauwelijks merkbaar.
Het eigenlijke medicijn wordt dan uiteindelijk met een injectiespuit in het wit van het oog geïnjecteerd. De getroffen persoon voelt slechts een lichte druk. Na de procedure mogen patiënten niet autorijden of fietsen en moeten ze donkere kleren dragen bril indien nodig een paar uur, omdat ze gevoeliger zijn voor licht. Na een paar uur zijn alle veranderingen echter verdwenen en is er geen vervolgbehandeling nodig.
