Diagnose van artrose van het schoudergewricht
Een nauwkeurige beschrijving van de symptomen maakt het vaak mogelijk om een vermoedelijke diagnose van een acromioclaviculair gewricht te stellen artrose. Voor een exacte diagnose zijn echter verdere beeldvormingsprocedures en een nauwkeurig klinisch onderzoek nodig. Tijdens palpatie let de arts op zwelling, druk pijn en stresspijn in het gewricht.
Diagnostische beeldvorming omvat röntgenfoto's in twee vlakken die een vernauwing van de gewrichtsruimte en benige uitsteeksels (osteofyten) laten zien die in de gewrichtsruimte groeien. De ultrageluid Onderzoek onthult ook een vernauwing van de gewrichtsruimte, evenals zwelling van de capsule en meer vocht in het gewricht. Schade aan de pezen onder het acromioclaviculaire gewricht en bursitis zijn ook zichtbaar.
Vanwege de zeer goede resolutie biedt magnetische resonantiebeeldvorming van de schouder (MRI) een ideale beoordeling van de osteofyten die zich uitstrekken tot in de ruimte onder het acromioclaviculaire gewricht. Het contact van de pezen met de benige uitsteeksels en het bijbehorende risico voor de pezen kan ook worden beoordeeld.
- Het röntgenbeeld en / of
- Een magnetische resonantietomografie van de schouder (MRT van de schouder) en / of
- An ultrageluid (echografie).
Therapie
Eerste, lokale anesthetica en ontstekingsremmende medicijnen kunnen in de gewrichtsruimte worden geïnjecteerd, waardoor de pijn in de schoudergewricht en het verlichten van de ontstekingszwelling. Chirurgie voor een acromioclaviculair gewricht artrose wordt meestal alleen in uitzonderlijke gevallen uitgevoerd. In dit geval wordt een resectie-ingreep uitgevoerd.
Bij deze procedure worden enkele millimeters van het laterale sleutelbeen of gewricht verwijderd, waardoor de gewrichtsruimte weer breder wordt. De ligamentstructuren blijven behouden zodat er geen instabiliteit optreedt. Vaak zijn de symptomen al heel snel na de operatie significant beter.
Vanwege de invasiviteit van de procedure wordt echter altijd eerst conservatieve therapie ondernomen. Met een cortisone injectie, wordt cortison rechtstreeks in de schoudergewricht, waar de ontsteking zich bevindt. De ontsteking kan vooraf worden gelokaliseerd en gevisualiseerd door ultrageluid.
Echter, een cortisone injectie mag alleen worden gegeven in gevallen van ernstig artrose van de schoudergewricht. Dit betekent dat alle andere conservatieve maatregelen, zoals het nemen van ontstekingsremmende maatregelen pijnstillers, zijn niet succesvol geweest. Zelfs als de cortisone injectie succesvol is, mag het in geen geval een permanente therapie zijn.
Hoewel cortison een sterk ontstekingsremmend effect heeft, kan het atrofie van omliggende structuren zoals spieren, pezen, botten en ander weefsel. Om de operatie verder uit te stellen, kan de injectie van hyaluronzuur in het gewricht kan worden geprobeerd als alternatief voor andere conservatieve methoden. Enerzijds moet de slijtage van het gewricht worden vertraagd.
Aan de andere kant moet de hyaluron dienen als buffer tussen de aangetaste gewrichtspartners. De hyaluron moet de synoviale vloeistof, die meestal verloren gaat door de ontsteking, en het glijden van de gewrichtspartners vergemakkelijken, zodat pijn wordt verminderd en het gewricht kan herstellen. De injectie van hyaluronzuur wordt door veel orthopedisch chirurgen aangeboden, maar het is geen dienst van de volksgezondheid verzekeringsmaatschappijen en moet door de patiënten zelf worden betaald.
Voor elke operatie is de niet-operatieve (conservatieve) therapie uitgeput. Als er ondanks de therapie geen verbetering is of als er nog steeds ernstige pijn is, moet een operatie worden overwogen. Zeker voor jonge, atletisch actieve mensen is een operatie wellicht de enige mogelijkheid om de gewende of gewenste kwaliteit van leven te behouden.
In de meeste gevallen is een artroscopie wordt uitgevoerd, waarbij beschadigde en pijnveroorzakende gewrichtsoppervlakken worden verwijderd. Oefeningen zijn een belangrijk onderdeel van de behandeling van acromioclaviculaire gewrichtsartrose. De oefeningen zorgen ervoor dat pijn wordt verlicht en mobiliteit behouden blijft.
De focus ligt op het versterken van de spieren zodat het schoudergewricht niet verder belast wordt. Voorafgaand aan de oefeningen, a opwarmen plaats zou moeten vinden, is schoudercirkel hiervoor geschikt. Bij een eventuele oefening zit de betrokkene.
De onderarm plat op een tafel of een pad wordt gelegd. De hoek in het ellebooggewricht moet 90 graden zijn. Nu de onderarm wordt enkele seconden op de pad gedrukt en daarna weer ontspannen.
Dit moet 15 keer en meerdere keren per dag worden herhaald. Zelfs het eenvoudig opheffen van de schouder met de armen langs de zijkant van het lichaam kan de symptomen van acromioclaviculaire gewrichtsartrose verbeteren. Deze oefening moet ook meerdere keren per dag 15 keer worden uitgevoerd. Welke oefening het meest geschikt is voor elk individu, bespreekt u het beste met de arts of fysiotherapeut. Dit onderwerp kan ook interessant voor u zijn:
- Sporten met artrose
Alle artikelen in deze serie:
