Diagnose van een spraakstoornis
Vaak merken ouders het al vroeg op jeugd dat er iets mis is. Hier wordt het vaak al op de leeftijd van zes tot twaalf maanden merkbaar dat de kinderen ofwel stil vallen of concentratieproblemen hebben. Motorische fouten of gebrek aan oogcontact kunnen ook de eerste tekenen zijn van een taalontwikkelingsstoornis.
De feitelijke diagnose is echter moeilijker omdat de taalontwikkeling heel individueel is. Het is normaal dat een kind sneller leert spreken dan een leeftijdgenoot. Door middel van bepaalde tests wordt getracht de diagnose van een taalstoornis te stellen.
Deze worden op een speelse manier gedaan. Er moeten bijvoorbeeld afbeeldingen worden beschreven of gesproken instructies worden uitgevoerd. In de regel, kinderartsen of oor, neus- en keelspecialisten kunnen gemakkelijk vaststellen of er sprake is van een spraakontwikkelingsstoornis.
Begeleidende symptomen van een spraakstoornis
De bijbehorende symptomen zijn voornamelijk psychologisch van aard. Vaak worden deze symptomen zelfs als stressvoller ervaren dan de spraakstoornis zelf. De bijbehorende symptomen zijn bijvoorbeeld een verminderd gevoel van eigenwaarde.
De kinderen zien zichzelf in vergelijking met hun vrienden en leeftijdsgenoten en beseffen dat hun taal niet "normaal" is. Dit kan leiden tot twijfel aan zichzelf en een devaluatie van de eigen persoon. Daarnaast komt vaak spreekangst voor.
Situaties waarin spraak zou kunnen worden gebruikt, worden ook vermeden. Dit komt door de negatieve ervaringen die het kind heeft gehad met spreken. Als het kind uitgelachen of bekritiseerd is vanwege zijn of haar spraak, is vermijding en angstig gedrag typisch. Tijdens het spreken kunnen enkele lichamelijke symptomen optreden die verband houden met stress. Fysieke spanning, toegenomen knipperen, beven of blozen kunnen bijvoorbeeld vaak voorkomen.
Therapie van spraakstoornissen bij kinderen
De behandeling van spraakstoornissen bij kinderen moet zo vroeg mogelijk worden begonnen. Als het vroeg duidelijk wordt jeugd dat het kind een spraakontwikkelingsstoornis heeft, dient een specialist te worden geraadpleegd. Deze specialist kan in een gedegen onderzoek de problematiek vaststellen en vervolgens gericht behandelen.Als de spraakstoornis het gevolg is van een gehoorstoornis, kan deze vaak met een oor worden onderzocht en verholpen. neus- en keelarts.
Het is echter noodzakelijk om te controleren op een gehoorstoornis, omdat het kind dit zelf niet kan communiceren. Als de spraakstoornis een psychologische oorzaak heeft, kan het helpen om het kind uit angst te halen. Door een kalmerende omgeving te creëren en herhaaldelijk te spreken zonder negatieve feedback, wordt ervoor gezorgd dat het kind de getrainde angst “leert”.
Als de spraakstoornis motorische redenen heeft, kunnen de spieren worden versterkt door specifieke oefeningen. Een logopedist kan hierbij helpen. Ook de woordenschat en de spraakstroom worden door de logopedist op een speelse manier gestimuleerd.
Misvormingen in de architectuur van de tanden en kaken moeten mogelijk worden gecorrigeerd door een tandarts of kaakchirurg. Over het algemeen is het ook nuttig om langzaam met het kind te praten en duidelijk te spreken. Het samen bekijken van prentenboeken en het samen benoemen van objecten bevordert ook de taalontwikkeling van het kind.
De duur van spraakstoornissen is moeilijk te generaliseren. Zeker spraakstoornissen zijn normaal in jeugd tijdens de taalfase leren. Deze aandoeningen verdwijnen meestal op zesjarige leeftijd.
Als de spraakstoornis langer duurt en het kind in behandeling is bij een logopedist, kan de spraakstoornis worden gecorrigeerd. De periode waarin dit gebeurt, hangt sterk af van het type spraakstoornis en de voortgang van het kind. Een spraakstoornis kan echter soms jarenlang worden behandeld totdat de spraakvorming correct is.
Als de spraakstoornis zijn oorzaak heeft in het gehoor, kan de spraakstoornis vaak in korte tijd worden gecorrigeerd met de therapie van het hoortoestel. Samenvattend kan worden gesteld dat spraakstoornissen bij kinderen gemakkelijk te behandelen zijn en vaak vanzelf of in een ontspannen omgeving verdwijnen.
