Diagnose
De diagnose van een afgebroken snijtand omvat meestal meerdere stappen. In het begin wordt meestal een gedetailleerd arts-patiënt-consult (anamnese) uitgevoerd. Tijdens dit gesprek probeert de tandarts op basis van de bestaande symptomen en de beschrijving van het ongeval een eerste aanwijzing te krijgen over de ernst van het fronttandtrauma.
Bovendien moet de betreffende patiënt worden ondervraagd met betrekking tot mogelijke onderliggende ziekten (bijv hoge bloeddruk) en de inname van medicatie. In het bijzonder het medicijn innemen Aspirine kan leiden tot ernstige bloedingen in het gebied van de aangetaste snijtand. Na het arts-patiëntgesprek wordt de patiënt beoordeeld.
Bij een afgebroken snijtand dient aandacht te worden besteed aan lokale zwellingen en blauwe plekken buiten de mondholte. Bovendien zijn de boven- en onderkaak, evenals de jukbeen en de grenzen van de oogkas moeten worden gepalpeerd. Opvallende randen of treden langs deze benige structuren kunnen een eerste indicatie van een bot zijn breuk.
De mondholte, vooral de aangetaste kaakhelft, moet dan worden onderzocht. Op deze manier kan de omvang van trauma aan de voorkant van de tanden worden geschat. Hierbij moeten verschillende soorten kanteling van de snijtanden worden onderscheiden.
Het zogenaamde perifere kantelen omvat alle graden van losraken (inclusief volledig verlies van tanden) van de snijtand. De term "centrale kanteling", aan de andere kant, verwijst naar een kanteling van de snijtand in de richting van de kaakbeen. Daarnaast is de daadwerkelijke tandbreuk ook onderverdeeld in verschillende typen.
Bij een afgebroken snijtand wordt onderscheid gemaakt tussen scheuren, glazuur, kroon- en wortelfracturen op basis van de grootte van het tandfragment. Verder is de richting van de breuk rand moet worden beschreven voor een afgebroken snijtand. Hierbij wordt onderscheid gemaakt tussen transversale, schuine en longitudinale breuken. Aangezien een anterieure trauma niet noodzakelijk als zodanig klinisch herkenbaar is, is het essentieel om een radiografisch onderzoek te starten nadat de juiste kracht op de kaak is uitgeoefend. De omvang van het anterieure trauma kan meestal betrouwbaar worden geïdentificeerd op de Röntgenstraal afbeelding.
