Bij de elleboog | Osteochondrose dissecans

Bij de elleboog

Osteochondrose dissecans van de elleboog wordt waarschijnlijk veroorzaakt door een circulatiestoornis van een deel van het elleboogbot. Een andere hypothese is dat osteochondrose dissecans van de elleboog wordt veroorzaakt door een overbelastingsreactie van het bot als gevolg van extreme en frequente armbewegingen (bijv. tijdens werpbewegingen tijdens het sporten). In de meeste gevallen, osteochondrose dissecans tast de buitenste humerusrol (capitulum humeri) aan, maar kan ook voorkomen bij de spaak hoofd (caput radii) of op de binnenste humerusrol (trochlea humeri).

In osteochondrose dissecans van de elleboog, in verschillende mate pijn worden gevoeld in de aangedane elleboog en er kunnen ook barsten of wrijving, blokkades of verwikkelingen optreden. De diagnose wordt meestal gesteld door middel van een röntgenstraal of het ellebooggewricht. Gevoeliger is de beeldvorming van de elleboog door middel van magnetische resonantie beeldvorming (MRI), aangezien deze ook eerdere stadia van osteochondrose dissecans.

Het verloop van de ziekte kan sterk variëren. In sommige gevallen, osteochondrose dissecans van de elleboog is probleemloos en heeft geen gevolgen, en de ziekte kan ook ernstige permanente sporen achterlaten. Osteochondrose van de elleboog heeft een gunstige prognose, hoe jonger de getroffen persoon is, als de groeischijf van de buitenste bovenarmrol nog open is en hoe kleiner de ruimtelijke omvang van osteochondrose dissecans.

De therapie bestaat uit een onderbreking van het sporten, het toedienen van ontstekingsremmende medicijnen en indien nodig een gips cast voor een paar dagen. Een operatie kan nodig zijn als de osteochondrose dissecans bij de elleboog verslechtert, het aangetaste botgebied dreigt los te laten of als er een vrij gewrichtslichaam (stuk bot dat vrij in het gewricht "zweeft") is ontstaan. Een MRI is een beeldvormingsprocedure om de structuur en functie van de weefsels en organen in het lichaam te laten zien.

Een MRI-machine wekt zeer sterke magnetische velden op die bepaalde atoomkernen in het lichaam opwekken en een elektrisch signaal opwekken. Het genereert geen schadelijke röntgenstraling of andere ioniserende straling. Een MRI-onderzoek is de meest betrouwbare manier om osteochondrose dissecans te diagnosticeren en helpt het stadium van de ziekte te bepalen. Een Röntgenstraal vertoont vaak de typische veranderingen lang na de feitelijke circulatiestoornis, daarom wordt de diagnose vaak laat gesteld.

Voordat MRI-onderzoeken mogelijk waren, werd osteochondrosis dissecans pas ontdekt toen het aangetaste stukje eraf was kraakbeen-bot (gewrichtsmuis, dissecate) werd losgemaakt, omdat dit blokkades veroorzaakte. Met behulp van magnetische resonantie beeldvorming (MRI), de positie en grootte van de osteochondrose dissecans, de diepte van de ontleed kraakbeen en bovenal kan de betrokkenheid van het kraakbeen erboven nauwkeurig worden gemeten. Hierdoor kunnen ook uitspraken worden gedaan over de stabiliteit van het aangetaste gewricht.

MRI is ook erg geschikt voor Grensverkeer het verloop van de ziekte, maar eenvoudig Röntgenstraal indien nodig kunnen ook onderzoeken worden uitgevoerd. Een MRI moet altijd aan beide kanten worden uitgevoerd, aangezien osteochondrose dissecans in ongeveer 40 procent van de gevallen aan beide kanten voorkomt. De diagnose osteochondrosis dissecans omvat een gedetailleerde anamnese (medische geschiedenis).

De fysiek onderzoek sluit andere mogelijke ziekten (differentiële diagnoses) zoveel mogelijk uit. Er is geen specifieke onderzoekstechniek waarmee osteochondrose dissecans betrouwbaar kunnen worden gediagnosticeerd. Terugkerende blokkadesymptomen bij vergevorderde osteochondrose dissecans veroorzaakt door een beknelde gewrichtsmuis zijn indicatief. Hetzelfde fenomeen wordt echter ook aangetroffen bij bepaalde vormen van meniscus letsel en in vrije gewrichtslichamen met andere oorzaken (bijv. chondromatose).