Antiaritmica zijn drugs gebruikt om te behandelen hartritmestoornissen Ze worden voornamelijk gebruikt voor tachycardie, een versnelde hartslag. Voor bradycardie, een vertraagd hart- reactie, een gangmaker wordt aanbevolen in plaats van medicatie met anti-aritmica.
Wat zijn anti-aritmica?
Antiaritmica zijn medicijnen die worden gebruikt om te behandelen hartritmestoornissen Deze stoffen worden grotendeels synthetisch vervaardigd en komen van nature niet voor. Anti-aritmica (enkelvoud: anti-aritmisch) is de medische term voor drugs gebruikt om te behandelen hartritmestoornissen De classificatie van deze geneesmiddelen is officieel gedefinieerd in een klasse van 4 klassen. Het criterium is het fysiologische werkingsmechanisme Sommige anti-aritmica werken op verschillende punten in het metabolisme, daarom is hun classificatie in het systeem moeilijk. Daarom staat de classificatie ook ter discussie, vooral omdat onofficiële presentaties een 5e klas noemen. Dit omvat anti-aritmica, die niet in de officiële versie voorkomen. Bovendien bevatten de vier klassen alleen drugs tegen snelle hartritmestoornissen (tachycardieën). Trage hartritmestoornissen (bradycardie) kunnen ook met sommige geneesmiddelen worden behandeld, maar deze geneesmiddelen vallen niet onder de standaarddefinitie. Deze middelen spelen een ondergeschikte rol omdat langzame aritmieën vrij overwegend worden gecompenseerd met pacemakers in plaats van anti-aritmica.
Toepassing, effect en gebruik
Klasse I anti-aritmica zijn de natrium kanaalblokkers. Ze verminderen de instroom van natrium in de hart- spiercellen. Natrium is cruciaal voor de vorming van actiepotentialen (elektrische excitatie). Er zijn 3 groepen natriumblokkers, die verschillen in hun fijne effect op de actiepotentiaal, maar ze hebben allemaal een direct dempend effect op de hart- spiercellen. Klasse II-anti-aritmica zijn de bekende bètareceptorblokkers, of kortweg bètablokkers. Deze medicijnen tasten het hartzenuwcomplex aan. Hier blokkeren ze de bèta-adrenoceptoren, dit zijn signaalplaatsen op de zenuwcellen die worden gestimuleerd door de spanning hormoon adrenaline Het eindresultaat is dat het hart minder reageert op hormonale stimulatie en evenwichtiger werkt. Klasse III zijn de kalium kanaalblokkers. Kalium is ook betrokken bij de opwinding van de hartspiercel. De kalium kanaalblokkers vertragen de uitstroom van het mineraal uit de cel, waardoor elke hartslag wordt vertraagd. Dit resulteert ook in een regelmatiger hartslag. Klasse IV van anti-aritmica omvat calcium kanaalblokkers. Deze geneesmiddelen verminderen de opname van calcium bij de zenuwcellen van de kransslagader gangmaker Het verlaagde zenuwvermogen resulteert in een verlaagde hartslag. Ten slotte zijn er de niet-geclassificeerde anti-aritmica, waaronder kalium en magnesium, bijvoorbeeld. Deze mineralen zijn noodzakelijk voor de functie van zenuw- en spiercellen en kunnen de behandeling van hartritmestoornissen bij patiënten met overeenkomstige deficiëntieverschijnselen positief ondersteunen. Cardiale glycosiden behoren ook tot deze "randgroep" van anti-aritmica. Ze veroorzaken sterker contracties van de hartspier met een gelijktijdig verlaagde pols. Atropine is een van de weinige geneesmiddelen die worden gegeven voor snelle hartritmestoornissen. De werkzame stof blokkeert bepaalde receptoren op zenuwcellen, net als andere anti-aritmica.
Kruiden, natuurlijke en farmaceutische anti-aritmica.
Anti-aritmica zijn grotendeels stoffen die synthetisch worden geproduceerd en niet van nature voorkomen. Sommige zijn ook afkomstig van het secundaire metabolisme van planten. Wetenschappers ontdekten de natriumkanaalblokker ajmalijn in de Indiase snakeroot (Rauvolfia serpentijn). Kinidine, een stof uit de quina-boom (Chinona pubescens), behoort ook tot Klasse I van anti-aritmica. Digoxine, die behoort tot de Cardiale glycosiden, wordt technologisch gewonnen uit een inheemse plant: het bekende vingerhoedskruid (Digitalis) is een heel oud middel. Nachtschade (Atropa belladonna) is een beruchte vrucht uit Midden-Europa, waarvan de alkaloïde, atropine, wordt veel gebruikt in de geneeskunde, zelden als een anti-aritmicum. Naast deze stoffen van organisch-synthetische of biologische aard zijn er ook anorganische preparaten. Kalium en magnesium zijn minerale componenten van ons dagelijks dieet en worden in hoge doses gebruikt als anti-aritmica. Homeopathische preparaten voor hartritmestoornissen worden door de reguliere geneeskunde niet beschouwd als alternatieven voor "officiële" anti-aritmica.
Risico's en bijwerkingen
Anti-aritmica hebben in het algemeen een breed scala aan bijwerkingen omdat het een verscheidenheid aan afzonderlijke stoffen is. Bètablokkers worden over het algemeen het best verdragen. Gastro-intestinale problemen, visuele stoornissen, en huiduitslag komen het meest voor. Psychologische complicaties zoals desoriëntatie en Depressie behoren ook tot de ongewenste effecten. Paradoxaal genoeg bijwerkingen die invloed hebben op de cardiovasculair systeem verschijnen. Een verandering in medicatie of dosis reductie is dan onvermijdelijk. Hier zijn zeker de actieve ingrediënten van plantaardige oorsprong in anti-aritmica zeker niet onproblematisch.
