myocardium

Definitie

De hart- spier (myocardium) is een speciaal type spier dat alleen in het hart wordt aangetroffen en het grootste deel van de wand van het hart vormt. Door zijn normale contracties, is het verantwoordelijk voor de bloed uit de hart- (de taak van het hart) en door ons lichaam gepompt, waardoor het van vitaal belang is.

Structuur van de hartspier

De hart- spier heeft zowel gladde als dwarsgestreepte spierkenmerken en vertegenwoordigt daarom een ​​speciale vorm. Qua structuur komt het meer overeen met de gestreepte, dwz skeletachtige spieren. De individuele spiervezels zijn zo gestructureerd dat de eiwitten verantwoordelijk voor contractie, actine en myosine, zijn zo regelmatig gerangschikt dat deze speciale structuur ervoor zorgt dat de cellen onder polariserend licht een soort gestreepte structuur vertonen.

Het tubuli-systeem (membraangebonden ruimtes binnen het cytoplasma die dienen als calcium en dus een uiterst belangrijke rol spelen bij spiercontractie) is ook vergelijkbaar met die van dwarsgestreepte spieren, daarom is het hart, net als de skeletspieren, in staat tot snelle en vooral krachtige contractie. Kenmerkend dat de hartspiercel (cardiomyocyt) echter gemeen heeft met de cellen van de gladde spier, is dat elke cel een eigen kern heeft, die zich meestal in het midden van het cytoplasma bevindt. Slechts zelden zijn er twee kernen per cel, terwijl er in een skeletspiercel honderden kunnen zijn.

Daarom spreken we hier, in tegenstelling tot de dwarsgestreepte spiercellen, alleen van een "functioneel" syncytium, aangezien de cellen nauw met elkaar zijn gekoppeld maar niet met elkaar versmolten. Daarnaast zijn er eigenschappen die alleen de hartspier bezitten: Een belangrijk kenmerk is bijvoorbeeld dat de individuele hartspiercellen met elkaar zijn verbonden door zogenaamde glimmende strepen (disci intercalares). Deze glanzende strepen bevatten desmosomen en hechtende contacten. Dit zijn beide structuren die de celstructuur helpen stabiliseren en de krachtoverdracht tussen de individuele cellen mogelijk maken. Aan de andere kant bevatten de glanzende stroken ook gap junctions, dat wil zeggen praktisch kleine 'spleten' tussen naburige cellen, waardoor een ionenstroom en dus elektrische koppeling mogelijk is.