Algemene informatie | de ziekte van Paget

Algemene informatie

Een betrokkenheid van de schedel botten wordt meestal voor het eerst opgemerkt door een vervorming of vergroting van de schedel, aangezien dit zichtbaar wordt op de hoofd vrij vroeg vanwege het gebrek aan vet en bindweefsel. Patiënten melden bijvoorbeeld dat hoeden of helmen er niet meer goed op passen.

Röntgenstraal

Als er een vermoeden bestaat dat het botten van de schedel worden beïnvloed door de ziekte van Pageteen Röntgenstraal van de schedel wordt meestal eerst genomen. In de vroege stadia van de ziekte is focale ovale opheldering zichtbaar, wat wijst op het begin van botverlies (osteolyse). Later, als gevolg van de 'herstelpogingen' van de botopbouwende cellen (osteoblasten), wordt een overmatige productie van botstof toegevoegd, wat blijkt uit de röntgenstraal door een verwijding van de schedel botten met een onregelmatige botstructuur ("katoenen schedel"). De veranderingen beginnen meestal in het gebied van het frontale en occipitale bot en kunnen zich in het verdere verloop naar het slaapbeen uitbreiden (osteolyse circumscripta cranii). Breuken van de schedel, die kunnen ontstaan ​​als gevolg van botresorptie in de loop van de ziekte, kunnen ook zichtbaar worden in de Röntgenstraal afbeelding.

Scintigrafie

Een röntgenfoto van de schedel mag echter niet bij elke patiënt als standaardprocedure worden genomen de ziekte van Paget, maar alleen als er aanwijzingen zijn dat de schedel is aangetast. Behalve wanneer er symptomen optreden, is dit bijvoorbeeld ook het geval wanneer een scintigrafie wordt uitgevoerd als onderdeel van de eerste diagnose, waarbij een ophoping van de radioactief gemarkeerde stof in het gebied van de hoofd is merkbaar. Hieruit kan worden geconcludeerd dat er een verhoogde metabolische activiteit is in de schedelbeenderen, wat typerend is voor een besmetting met de ziekte van Paget.

CT en MRT

Om deze reden moet de schedelziekte van Paget gepaard gaan met een neurologisch onderzoek en een gehoortest, omdat in 30 tot 50 procent van de gevallen gehoorverlies treedt op als gevolg van een vernauwing van de gehoorzenuw of schade aan de gehoorbeentjes. Schade aan het optische zenuw of andere schedel zenuwen komt minder vaak voor, maar moet toch worden uitgesloten.