Plotselinge kindersterfte Het syndroom is lange tijd een ondoorgrondelijk fenomeen geweest voor de wetenschap, waarbij jaarlijks duizenden baby's omkomen. Maar nu tenminste, risicofactoren kan worden genoemd en er kunnen voorzorgsmaatregelen worden genomen om het risico van deze vreselijke gebeurtenis te verkleinen. Niettemin, plotselinge kindersterfte syndroom is nog steeds de meest voorkomende manier waarop zuigelingen sterven voordat ze de leeftijd van één jaar bereiken in Duitsland, waarbij elk jaar ongeveer 300 baby's om het leven komen.
Wat is wiegendood?
Plotselinge kindersterfte syndroom treedt op wanneer een baby volledig onverwacht en onverwachts sterft zonder enige voorafgaande tekenen van ziekte of opvallend gedrag, en zelfs een autopsie kan geen aanwijzingen geven over de doodsoorzaak. Meestal vindt de dood 's nachts plaats en wordt, omdat de ouders denken dat de geluidloze en bewegingloze baby slaapt, pas enige tijd later opgemerkt. Wiegendood omvat niet die sterfgevallen die onverwacht en plotseling plaatsvinden maar medisch verklaarbaar en detecteerbaar zijn, zoals hart- mislukking of verraderlijke infectie.
Oorzaken
Wiegendood houdt de medische gemeenschap al decennialang bezig en roept nog steeds meer vragen op dan ze beantwoordt. Er bestaan nu echter een aantal theorieën en vermoedens - hoewel niet honderd procent aantoonbaar - die redenen geven voor een plotselinge dood. De meest bekende hiervan is die van verstikking van het kind door een abrupt einde van het natuurlijke ademhaling reflex. Omdat dit meestal tijdens de slaap gebeurt, worden baby's niet wakker en kunnen ze daarom geen waarschuwingssignalen geven. De exacte oorzaken voor het stoppen van ademhaling zijn nog steeds gebaseerd op onvoldoende bewezen theorieën. Slapen bijvoorbeeld op de maag wordt genoemd als een verhoogd risico voor ademhaling ophouden. Onvrijwillige, zelf toegebrachte verstikking door een kussen of deken wordt door veel artsen ook als doodsoorzaak beschouwd, aangezien de meeste gevallen zich voordoen rond de 100e levensdag en daarom in een stadium waarin baby's steeds meer naar believen bewegen in plaats van puur door reflexen. , waardoor ze verstrikt kunnen raken in kussens of dekens.
Symptomen, klachten en tekenen
Fataal voor wiegendood is dat het meestal optreedt zonder duidelijke symptomen of tekenen van tevoren. De meeste getroffen ouders vinden de kinderen onverwachts dood in bed. Dienovereenkomstig is het wiegendoodsyndroom een diagnose van uitsluiting wanneer geen andere duidelijk identificeerbare ziekte die de dood veroorzaakt, kon worden gevonden. Dienovereenkomstig zijn er geen duidelijke tekenen van een naderende kindersterfte. Desalniettemin kunnen experts er nu enkele identificeren risicofactoren waardoor kinderen mogelijk gevaar lopen. Het individuele geval moet echter altijd met de kinderarts worden besproken. Veel getroffen kinderen zijn overleden in verband met een luchtwegen infectie. Daarom moeten ouders aandringen op een zorgvuldige opheldering door een specialist in geval van onduidelijke, aanhoudende of voortdurend terugkerende tekenen van een infectie. Verder is gevonden dat premature baby's en kinderen met een over het algemeen laag geboortegewicht meer last hebben van zuigelingensterfte. Hetzelfde geldt voor kinderen van wie de moeder rookte tijdens zwangerschap of zelfs na de geboorte. Als zoiets risicofactoren solliciteren, moeten ouders ze beslist openlijk met hun arts bespreken. Als er enige onzekerheid is of een individueel verhoogd risico, kan de arts een monitor voorschrijven die vitale functies tijdens de slaap bewaakt. Omdat deze worden geregistreerd en ook al alarm geven bij wijzigingen, kunnen de apparaten ook helpen om mogelijke signalen te herkennen en verdere onderzoeken te starten.
Diagnose en ziekteprogressie
Aangezien een doodsoorzaak zelfs tijdens autopsie niet kan worden vastgesteld in het geval van wiegendood, kan een diagnose eigenlijk alleen ondubbelzinnig worden gesteld door alle andere mogelijke oorzaken van de dood. Dit betekent dat vaak meerdere deskundigen, zoals de kinderarts, een patholoog en in sommige gevallen ook de forensisch patholoog, aangezien een misdrijf niet altijd kan worden uitgesloten, het overleden kind moeten onderzoeken op allerlei mogelijke doodsoorzaken. alle andere mogelijkheden zijn uitgesloten en de baby's medische geschiedenis is ook grondig herzien, is het wiegendoodsyndroom vermeld als de officiële doodsoorzaak.
Complicaties
Het plotselinge kinderdoodsyndroom is emotioneel wonden op de familieleden van het overleden kind - in de eerste plaats de ouders - wat complicaties kan veroorzaken. Bijvoorbeeld de schokken reacties en Depressie die zich niet zelden ontwikkelen leiden tot onvermogen om te werken, uitslag van overmatige verwennerij, of leiden tot drugsverslaving en dergelijke als de getroffenen alleen worden gelaten om met hun schokken Studies hebben aangetoond dat het wiegendood het risico op zelf toegebrachte dood bij getroffen ouders verhoogt. Het zelfmoordcijfer bij moeders verviervoudigt in de eerste jaren na de gebeurtenis. Vaders bleken een verhoogd risico op ongevallen te hebben en een grotere neiging tot zelfmoord. Bovendien is de levensverwachting gemiddeld lager voor ouders die een wiegendood hebben gehad. Het risico op verschillende ziekten is verhoogd. Onder hen zijn kanker en cardiovasculaire ziekten, die worden gevolgd door verdere complicaties. Het feit dat de oorzaak van wiegendood vaak onduidelijk blijft, leidt tot een levenslange last voor de ouders. Als de gebeurtenis niet wordt verwerkt - via psychologische maatregelen en therapieën - het zoeken naar de reden of een veronderstelde betekenis van het incident manifesteert zich psychologisch. Dit kan leiden tot een zeer beperkte ervaringswereld, aangezien alle middelen worden besteed aan gedachten over het overleden kind. Als gevolg hiervan worden sociale structuren, beroep en persoonlijke interesses verwaarloosd.
het voorkomen
Omdat, naast de buikligging van het kind 's nachts en verstrikt raken in kussens en dekens, roken gedurende zwangerschap verhoogt het risico op wiegendood vele malen, volgens studies raden experts dit ten strengste af. Om de buikligging van het kind te vermijden, moet ervoor worden gezorgd dat het 's avonds liggend op zijn rug in slaap valt. Het kind moet echter niet volledig worden getraind om niet op het zijne te liggen maag, maar integendeel, moet worden geoefend om correct op zijn buik te liggen, omdat anders onvrijwillige rotatie op de maag kan leiden tot complicaties. Daarnaast wordt het gebruik van een speciale slaapzak voor baby's aanbevolen, die geheel vrij is van rondslingerende kussens en dekens. Bovendien heeft borstvoeding ook een positief effect op de baby en kan het ook het risico op wiegendood enigszins verminderen. Dankzij de nieuw opgedane kennis uit onderzoek en empirische studies kunnen veel risicofactoren voor wiegendood nu al worden herkend en geminimaliseerd door correct gedrag. Desalniettemin laat de voorlichting, vooral aan jonge moeders, over dergelijke risico's en preventiemethoden in Duitsland nog veel te wensen over.
Nazorg
Een eerste aanspreekpunt na wiegendood is noodhulp. In gesprek met een getrainde hulpverlener krijgen familieleden ondersteuning en advies over steungroepen en verder maatregelen Als onderdeel van de nazorg vraagt de behandelend arts of zorg nodig is. Veel familieleden willen persoonlijk afscheid nemen van het kind. Religieuze ouders hechten vaak belang aan de zegen van het kind. Een nooddoop kan door alle gedoopte christenen worden verricht, op voorwaarde dat het kind lange tijd niet is overleden. Broers en zussen van het overleden kind moeten worden geïnformeerd op een manier die geschikt is voor het kind. Hiervoor kunnen ouders het beste contact opnemen met de plaatselijke arts, die op basis van zijn of haar ervaring de juiste woorden zal vinden. Op de lange termijn kan huwelijkstherapie ook nuttig zijn voor de ouders van het kind. Vaak wordt het huwelijk na de dood van het kind geconfronteerd met een ernstige crisis. Het verdriet verwerken is een belangrijk aspect van de verwerking. Familieleden die zich alleen gelaten voelen met hun verdriet, wenden zich tot een therapeut of een steungroep. Als de moeder na enige tijd weer zwanger wordt, moeten vragen over de doodsoorzaak van het kind ook duidelijk worden opgehelderd om de vrees van de ouders voor een ander incident te verminderen.
Wanneer moet je naar de dokter gaan?
Als het wiegendood optreedt, kan geen arts het kind meer redden. Dit komt omdat de dood van de baby meestal niet onmiddellijk wordt opgemerkt, maar wanneer de ouders hem de volgende keer controleren - zelfs een paar minuten is genoeg en geen medische hulp kan de baby nog steeds redden. In dergelijke gevallen moet een arts onmiddellijk ingrijpen na ademhaling en hartslag hou op. Daarom is de enige optie om baby's met een verhoogd risico op wiegendood nauwlettend te volgen. In het beste geval blijven ze in het ziekenhuis totdat het risico nagenoeg onbestaande is. Op deze manier kunnen ze worden aangesloten op medisch Grensverkeer apparaten die onmiddellijk alarm slaan als de baby kritieke signalen vertoont. Daarnaast zijn hier te allen tijde kinderartsen aanwezig en kunnen zij initiëren reanimatie in geval van nood. Als een baby met een verhoogd risico eenmaal naar huis mag, is de beste manier om hem of haar hier ook in de gaten te houden en ouders te instrueren wat ze moeten doen als zich een noodgeval voordoet. Bovendien moet de baby de kinderarts regelmatig zien totdat de risicovolle periode voorbij is, zodat volksgezondheid problemen kunnen tijdig worden opgespoord en behandeld. De arts kan het wiegendood dat te laat wordt opgemerkt niet ongedaan maken, maar hij of zij kan het helpen voorkomen. Getroffen ouders moeten psychologische of pastorale hulp zoeken.
Wat u zelf kunt doen
Het plotselinge kinderdoodsyndroom treft gezinnen vaak volledig onverwacht. Aangezien wiegendood een diagnose van uitsluiting is, betekent dit dat er geen andere ziekten bij het kind konden worden ontdekt die de dood hadden kunnen veroorzaken. Dienovereenkomstig, op het gebied van zelfhulp in het dagelijks leven, nee maatregelen die absolute zekerheid zouden kunnen bieden, zijn mogelijk. Dit komt doordat tot op heden nog niet definitief is vastgesteld wat de specifieke oorzaak van de dood van het kind kan zijn geweest. Ook al is er nog steeds geen wetenschappelijke duidelijkheid over de exacte oorzaken, toch hebben studies in de loop der jaren enkele aanwijzingen opgeleverd die wiegendood kunnen voorkomen. Zo wordt rugligging nog steeds als veel veiliger beschouwd dan buikligging. Zolang ouders de slaappositie van het kind kunnen beïnvloeden, is slapen op de rug van de baby waarschijnlijk veiliger in het dagelijks leven. Ouders moeten ook vermijden hun kind te warm in bed te bedekken of zelfs dekens, sjaals of knuffels in bed te leggen die het kind bewust of onbewust over zijn bed zou kunnen trekken. hoofd of in de neus- Oppervlakte. Studies hebben aangetoond dat kinderen met een laag geboortegewicht en kinderen van rokers vaker overlijden aan het wiegendood. Dergelijke bekende risico's moeten dus openlijk met de kinderarts worden besproken. Indien nodig schrijft hij of zij een speciale monitor voor voor dagelijks gebruik thuis om de stemfuncties van het kind tijdens het slapengaan te monitoren.
