Wat is oxidatieve stress?

Definitie Hoe treedt oxidatieve stress op?

De term oxidatieve stress werd voor het eerst gebruikt door Helmut Sies in 1985 en beschrijft een metabolische toestand die wordt gekenmerkt door een overmaat aan reactieve zuurstofverbindingen (ROS). Deze worden geproduceerd in elke cel in de zogenaamde mitochondria, waarin cellulaire ademhaling plaatsvindt om energie te produceren. Tijdens de stofwisselingsprocessen in de mitochondriakunnen verschillende reactieve zuurstofverbindingen worden geproduceerd, zoals waterstofperoxide, hydroxylradicalen of superoxide-anionradicalen.

Deze stoffen zijn, volgens hun naam, extreem reactief en werken samen met vele andere componenten van een cel. Deze processen worden oxidatie genoemd. In een gezonde cel staan ​​de oxiderende stoffen, zoals ROS, in evenwicht met reducerende stoffen, wat uiteindelijk leidt tot neutralisatie van hun schadelijke effecten. Als dit evenwicht wordt verschoven ten gunste van de reactieve zuurstofverbindingen, treedt celbeschadiging op. Dit proces staat bekend als oxidatieve stress.

Oorzaken

De oorzaken voor een verschuiving hierin evenwicht in de zin van oxidatieve stress kan verschillende oorzaken hebben. Naast externe factoren, zoals teveel UV straling of vervuiling van de lucht, een ongezond dieet en de consumptie van alcohol of nicotine kan ook oxidatieve stress veroorzaken. Al deze triggers zijn hetzelfde, of het lichaam nu meer energie omzet om gifstoffen te neutraliseren of een eenvoudig overaanbod in een ongezond dieet.

Deze verhoogde energieomzetting resulteert dan in een verhoogde productie van reactieve zuurstofverbindingen. Evenzo kunnen hoge stijgingen van de energieomzet ook worden veroorzaakt door een actieve immuunafweer in de aanwezigheid van een infectie of ontsteking, of door extreme sporten. Ook de invloed van medicijnen op het ontstaan ​​van oxidatieve stress wordt steeds vaker besproken. Zeker antibiotica en hormoonpreparaten worden met name verdacht.

Hoe kan oxidatieve stress worden vastgesteld?

De diagnose van oxidatieve stress is gebaseerd op 3 verschillende pijlers. Allereerst wordt een gedetailleerde patiëntgeschiedenis gemaakt, waarin ook verschillende risicofactoren worden onderzocht, zoals een ongezonde dieet, de consumptie van alcohol of nicotine en nog veel meer. Dit wordt gevolgd door een fysiek onderzoek met bepaling van gewicht en BMI, evenals een vasculaire controle op basis van pulscontroles.

Bloed druk en hart- tarief worden ook gemeten. Ondertussen kan een zeer nauwkeurige meting van oxidatieve stress worden uitgevoerd door verschillende laboratoriumparameters te combineren. De meest nauwkeurige meting is de meting van eiwitten die ontstaan ​​als gevolg van oxidatieve stress.

De belangrijkste hiervan zijn gemodificeerd malondialdehyde LDL, een vorm van cholesterolen nitrotyrosine. Hun nauwkeurigheid is voornamelijk te danken aan het feit dat ze slechts onderhevig zijn aan zeer kleine fluctuaties, zoals het geval is bij de bepaling van enzymen, bijvoorbeeld. Naast het testen van eiwitten geproduceerd als resultaat van reactieve zuurstofverbindingen, kunnen hun werkelijke tegenhangers van het reducerende systeem ook worden gemeten.

Deze moeten aanzienlijk worden verminderd in het geval van uitgesproken oxidatieve stress. Vitamine C en E evenals intracellulair glutathion behoren tot deze groep. In de meeste gevallen worden ook sporenelementen zoals selenium of zink bepaald, omdat ze een integraal onderdeel van vele vormen enzymen die in deze context actief zijn.