Definitie
Vlooien, die over het algemeen ook Siphonaptera worden genoemd, behoren tot de parasieten. Ze kunnen een grootte bereiken van 1-7 mm en voeden zich met de bloed van verschillende levende wezens. Er zijn verschillende soorten vlooien die mensen kunnen infecteren. Deze omvatten de menselijke vlo (Pulex irritans), maar in de meeste gevallen nestelen andere vlooien soorten zoals de kattenvlo (Ctenocephalides felis) of de hondenvlo (Ctenophalides canis) en de rattenvlo (Xenopsylla cheopis) bij de mens. Door hun sterke veerkracht kunnen de vlooien gemakkelijk van huisdieren op mensen overgaan.
transmissie
Vlooienbesmettingen van mensen zijn meestal niet te wijten aan een gebrek aan hygiëne of netheid. Mensen worden voornamelijk besmet door contact met huisdieren (bijv. katten of honden). Overdracht via vogels of nabijgelegen vogelnesten is ook mogelijk.
Vlooien houden van donkere en warme plekken, daarom verblijven ze graag in de vacht van de dieren, in verwarmde kamers, in tapijten, bedden, gordijnen, gestoffeerde meubels, kleding of zelfs in knuffels. Daar kunnen ze zich voortplanten en kleine eieren leggen. Omdat vlooien lichtschuw zijn, besmetten ze mensen vooral 's nachts.
Diagnose
Vlooienbeten zijn vrij duidelijk te herkennen aan het klinische beeld dat wordt gepresenteerd. De bijtsporen die in een rij of groep voorkomen, duiden meestal op een vlooienplaag met een hoge waarschijnlijkheid. De vlekken zien er felrood uit, maar kunnen gemakkelijk worden aangezien voor een allergische huidreactie.
Een opeenhoping van muggenbeten kan echter ook worden verward met vlooienbeten. Een ander kenmerk waarmee de getroffenen vaak naar de dokter gaan, is de hevige jeuk van de aangetaste huid. Een onopgemerkt of zelfs opzettelijk krabben van de huid kan roodheid en mogelijk ontsteking veroorzaken, die wordt veroorzaakt door: kiemen het binnendringen van de bekraste huid, zijn mogelijke diagnostische kenmerken. Dit jeukende, rode en ontstoken deel van de huid wordt aangeduid als: eczeem in medische terminologie. Bovendien kan, als de bijtplaats al ontstoken is, een uitstrijkje worden gemaakt door de behandelend arts en onderzocht op mogelijke kiemen om de best mogelijke gerichte therapie te starten.
