De Coombs-test detecteert antilichamen tegen rood bloed cellen in het serum van een patiënt en wordt op gestandaardiseerde wijze gebruikt, bijvoorbeeld als onderdeel van moederschapsscreening en bloedgroepering De testprocedure werkt met konijnenserum en bestaat in een directe en een indirecte vorm, die voor verschillende vragen worden gebruikt.
Wat is de Coombs-test?
Te detecteren voor antilichamen tegen erytrocyten, de zogenoemde Coombs-test is gebruikt. De test detecteert antilichamen van de IgG-klasse. De Coombs-test wordt gebruikt om antilichamen tegen te detecteren erytrocyten De test detecteert antilichamen van de IgG-klasse. Deze antilichamen worden beschouwd als "onvolledige" antilichamen en kunnen op zichzelf geen agglutinatie van de bloed cellen. IgM-antilichamen kunnen echter een dergelijke agglutinatie veroorzaken vanwege hun pentameerstructuur en worden daarom "complete" antilichamen genoemd. In de Coombs-test wordt zogenaamd Coombs-serum, ook wel antihumaan globuline genoemd, gebruikt om antilichamen op te sporen. Coombs-serum bestaat uit bloed serum van konijnen die zijn geïmmuniseerd tegen menselijke antilichamen van de IgG-klasse. De test wordt uitgevoerd in een reageerbuis of door microkolomagglutinatie. De Coombs-test gaat terug naar de Cambridge-patholoog Coombs en wordt binnen gebruikt hematologie voornamelijk voor de diagnose van hemolytische anemie. Deze anemieën kunnen bijvoorbeeld bij pasgeborenen voorkomen resus-incompatibiliteit In de transfusiegeneeskunde wordt de test ook gebruikt voor serologische compatibiliteitstesten. De term Coombs-test verwijst in feite alleen naar de testtechniek en dus het gebruik van antimenselijk globuline. In de tekstprocedure wordt een directe vorm onderscheiden van een indirecte vorm.
Functie, effect en doelstellingen
Bij de directe Coombs-test wordt de detectie van IgG nageleefd erytrocyten is uitgevoerd. Tijdens de test worden de erytrocyten uit het bloed van de patiënt gehaald en van plasma ontdaan. De onderzoeker voegt ze vervolgens toe aan het Coombs-serum en incubeert ze op deze manier. Als het bloed antilichamen tegen erytrocyten draagt en deze antilichamen zijn erytrocytgebonden, bindt het Coombs-serum met zijn antilichamen aan het menselijke IgG van het testmonster. Met de toevoeging van een reactieversterker treedt agglutinatie op en wordt de test als positief beschouwd. De indirecte Coombs-test verloopt op een iets andere manier. Deze test bestaat uit twee stappen en detecteert antilichamen tegen vreemde erytrocyten. Deze antilichamen circuleren vrij in het bloedmonster en zijn niet gebonden aan erytrocyten. De eerste stap van de indirecte testprocedure komt overeen met de incubatie van het bloedplasmamonster met testererytrocyten. Als er antilichamen in het testserum aanwezig zijn, binden deze zich aan de erytrocyten, hoewel er geen agglutinatie optreedt. In de tweede stap wordt het Coombs-serum gemengd met de erytrocyten van de tester en treedt agglutinatie op. Een positieve indirecte Coombs-test kan bijvoorbeeld worden gebruikt om te detecteren resus-incompatibiliteit door onvolledige antilichamen in het bloed van de moeder te documenteren. De directe Coombs-test bestaat uitsluitend in de hierboven beschreven variant en is dus altijd gericht op de detectie of uitsluiting van antilichaambelading op de erytrocyten van de patiënt. De indirecte Coombs-test wordt geassocieerd met verschillende vormen van gebruik, meestal overeenkomend met een antilichaamscreeningtest of een serologische compatibiliteitstest. De indirecte test kan echter ook worden gebruikt in de context van meer geavanceerde testen en wordt dan bijvoorbeeld gebruikt om verschillende antilichaamspecificiteiten te bepalen. De testmethode van de indirecte test blijft hetzelfde, maar de naam kan in individuele gevallen variëren met de vraag van de test. Om deze reden kan een indirecte Coombs-test niet door het laboratorium worden aangevraagd, maar moet het doel of het doel van de test worden gespecificeerd.
Risico's, bijwerkingen en gevaren
Er zijn meestal weinig risico's of bijwerkingen verbonden aan Coombs-tests. De patiënt kan het afnemen van bloed ongemakkelijk vinden. Blauwe plekken zijn ook een mogelijkheid. Deze vlekken verdwijnen echter binnen een paar dagen. Sommige mensen reageren op het afnemen van bloed met 피로, misselijkheid or hoofdpijn Deze symptomen duren echter meestal ook niet lang, maar verdwijnen op dezelfde dag. In ieder geval wordt relatief weinig bloed afgenomen bij de patiënt voor de test, waardoor bijwerkingen slechts in zeer zeldzame gevallen optreden. De Coombs-test vereist geen intramurale zorg, maar kan poliklinisch worden uitgevoerd. De tijd die het laboratorium nodig heeft om de test uit te voeren, hangt af van het type testprocedure en het specifieke doel van de test. De test heeft een bijzondere, klinische relevantie bij auto-immuun hemolytica bloedarmoede, waarin antilichamen geproduceerd door het lichaam immuunsysteem hemolyse van erytrocyten veroorzaken, resulterend in bloedarmoede. De directe Coombs-test is meestal positief bij dergelijke ziekten. Dit betekent dat de arts de patiënt een relatief betrouwbare diagnose kan stellen na een positieve test. De situatie is anders als de test negatief is. Een negatieve directe Coombs-test komt niet noodzakelijk overeen met een uitsluiting van de ziekte. Er is ook een Coombs-negatieve variant van auto-immuun hemolytisch bloedarmoede In dit geval moet een patiënt met een negatieve test verdere diagnostische procedures ondergaan. In het geval van de beschreven ziekte bijvoorbeeld de bepaling van autoantilichamen of omgevingsdiagnostiek behoren tot de verdere diagnostische procedures na een negatieve test. In verband met andere ziekten kan een negatieve Coombs-test zeker als uitsluiting worden beoordeeld. Onder bepaalde omstandigheden kan een positieve Coombs-test worden gevolgd door verdere onderzoeken die een nauwkeuriger classificatie van het verschijnsel mogelijk maken of die aanvullende ondersteuning bieden voor de positieve resultaten van de test. Indicaties voor de Coombs-test zijn onder meer bloedgroeperingbloedtransfusies, zwangerschapsonderzoek of vermoed resus-incompatibiliteit.
