Therapie
De therapie van salpingitis richt zich enerzijds op het verbeteren van de bestaande symptomen, anderzijds op het behoud van de eileiderfunctie. In de meeste gevallen vereist dit een langdurige intramurale behandeling met intraveneuze toediening antibiotica. Zodra de ziekteverwekker door het uitstrijkje wordt gedetecteerd, wordt een antibioticumtherapie gestart die specifiek is voor de ziekteverwekker.
Als er geen duidelijke ziekteverwekker kan worden gedetecteerd of de antibioticumtherapie niet succesvol blijft, wordt een breedspectrumantibioticum gegeven. Als de symptomen verbeteren, wordt het antibioticum toegediend aan de ader kan worden overgeschakeld naar tablets. Antiflogistiek (ontstekingsremmende geneesmiddelen) kan worden gegeven om de zwelling in het ontstoken gebied van de eileiders.
Aan het begin van de salpingitis-therapie, korte afkoeling in het gebied van de eileiders helpt de symptomen te verbeteren. De vasoconstrictie in het gebied van de koeling helpt de symptomen te verlichten. Later en in de loop van de therapie bieden warme, vochtige kompressen of modderpakkingen een goede ondersteuning bij de antibioticatherapie door de bloed circulatie.
Complicaties
Een onbehandelde of onvoldoende behandelde ontsteking van de eileiders kan zich ontwikkelen tot chronische salpingitis. In dit geval wordt het ontstoken weefsel omgevormd tot littekenweefsel en bindweefselDit leidt tot een permanente of tijdelijke sluiting van de eileiders, waarbij vocht zich ophoopt in de eileiders (= hydrosalpinx). De ophoping van vocht oefent druk uit op het weefsel van de eileider en leidt dus tot krimp van het weefsel in de buis.
Het risico van onvruchtbaarheid (= onvruchtbaarheid) neemt dus toe en wordt in de loop van de tijd zonder therapie steeds waarschijnlijker. Mogelijke klachten zijn afwisselend saai pijn in de onderbuik of klachten tijdens geslachtsgemeenschap (door mogelijke verklevingen of verklevingen).
