Symptomen
Het enige symptoom van stressincontinentie is ongecontroleerd en onbewust urineren in het dagelijks leven. De getroffenen voelen de urine onmiddellijk wanneer er grote hoeveelheden worden doorgegeven, en alleen wanneer het volgende bezoek aan het toilet wordt gedaan voor kleinere hoeveelheden. De bijkomende omstandigheden van stressincontinentie resultaat van de drie verschillende graden van ziekte. Urineverlies wordt soms veroorzaakt door hoesten, maar soms ook tijdens het liggen.
Diagnose
Een gedetailleerde anamnese geeft de doorslaggevende informatie voor de diagnose van stressincontinentie Patiënten merken vaak dat er kort na lichamelijke activiteit kleine hoeveelheden urine lekken. In dit geval is een gedetailleerde lijst van de frequentie en hoeveelheid van het urineren gedurende de afgelopen dagen interessant voor de diagnose.
If incontinentie gaat gepaard met een sterk verhoogde urineproductie, de oorzaak kan elders worden gevonden. De arts kan dan een fysiek onderzoek van het genitale gebied. Daarnaast is er een ultrageluid onderzoek van de onderste urinewegen, evenals een digitaal rectaal onderzoek.
Een zogenaamde “pad-test” kan informatie geven over de omvang van incontinentie Bij deze test wordt een eerder gewogen pad gedragen en worden vervolgens verschillende bewegingssequenties uitgevoerd. Waaronder lopend, traplopen, hoesten, springen en andere bewegingen.
Vervolgens wordt gemeten hoeveel urine onvrijwillig wordt uitgescheiden bij welke belasting. De mate van stress incontinentie hangt af van de ernst van de belasting die leidt tot onvrijwillig urineren. Klasse 1 staat voor de zwaardere ladingen.
Deze omvatten zwaar tillen maar ook hoesten, niezen of lachen. Met name tijdens de laatste drie activiteiten oefent het lichaam druk uit op de buik, hetgeen een belasting is voor de blaas. Dit veroorzaakt de blaas om op de urine en de blaas te drukken nek spieren kunnen deze druk niet weerstaan.
Graad 2 vertegenwoordigt een verdere progressie van stressincontinentie. Zelfs kleine drukverhogingen in de buikholte hebben invloed op de blaas zodanig dat de bekkenbodem spieren kunnen de urine niet tegenhouden. Deze fase omvat alle snellere lichaamsbewegingen en inspanningen.
Bijvoorbeeld opstaan, gaan zitten, lopen en springen. Graad 3 vertegenwoordigt de laatste fase van stressincontinentie, waar nauwelijks stress vereist is. Lichte bewegingen zijn voldoende om ongecontroleerd urineren te veroorzaken. Incontinentie zonder beweging en liggend wordt ook in dit stadium meegeteld.
Behandeling
Stressincontinentie en zwakte van de bekkenbodem spieren kunnen over het algemeen heel goed worden behandeld. De talrijke conservatieve therapeutische benaderingen bieden al goede resultaten, maar er worden ook chirurgische ingrepen gebruikt. Conservatieve therapie is gericht op het versterken van de zwakke blaas nek spieren en bekkenbodem spieren in het algemeen.
Dit kan worden bereikt door gericht bekkenbodem training of met medicatie. Er zijn veel nieuwe therapeutische benaderingen voor bekkenbodem training Deze omvatten elektrostimulatie, vaginale gewichten, gymnastiekoefeningen en nog veel meer.
Deze oefeningen vereisen nauwkeurige instructies van de behandelende arts om correct te worden uitgevoerd. Medicinale behandeling kan worden gegeven met oestrogenen of bepaalde antidepressiva. Beide veroorzaken een verhoogde samentrekking van de bekkenbodemspieren.
Pas als de conservatieve opties zijn uitgeput, kan een chirurgische behandeling voor stressincontinentie worden overwogen. In veel gevallen worden het bekken en de bekkenorganen ondersteund met ligamenten of lussen om de druk van de bekkenbodemspieren te verlichten. De urineblaas wordt ook ondersteund en versterkt.
Het weefsel kan ook worden geïnjecteerd collageen om de greep van de bekkenorganen te versterken en de spieren te ontlasten. Kunstmatige sluitmechanismen die onder de blaas worden ingebracht, zijn zeldzamer. Naast elektrostimulatie en medicamenteuze behandeling van spierzwakte, kan incontinentie worden behandeld met gerichte oefeningen onder toezicht van artsen of fysiotherapeuten.
Waarschijnlijk kan de eenvoudigste oefening zittend worden uitgevoerd. Om dit te doen, wordt de sluitspier van de urinebuis bewust en zo sterk mogelijk aangespannen. Deze spanning wordt tot 10 seconden vastgehouden.
Als je deze spanning meerdere keren herhaalt, moet je de spier wat tijd geven om te herstellen. Op deze manier kan de oefening meerdere keren per dag en overal worden uitgevoerd, zelfs op reis. Er moet op worden gelet dat alleen de bekkenbodemspieren worden aangespannen en niet de bilspieren.
Liggend of staand is het ook mogelijk om te controleren of de bilspieren niet ook gespannen zijn. Bij een volgende oefening, die liggend plaatsvindt, moeten verschillende spieren na elkaar worden aangespannen. Eerst de buikspieren worden samengetrokken, dan de bilspieren en tenslotte de bekkenbodemspieren.
Dit versterkt niet alleen de spieren, maar geeft je ook gevoel en controle over de individuele spiergroepen. Verdere oefeningen zijn variaties op de basisoefening. Vervolgens moet de sluitspier in verschillende posities worden aangespannen, bijvoorbeeld gehurkt, in kleermakerszit of staand. Door de houdingen te variëren, verkrijgt men nieuwe controle over de spier in verschillende alledaagse situaties. Bovendien neemt de kracht van de spier toe door het herhaaldelijk spannen.
