Symptomen
Bij de klachten dient onderscheid gemaakt te worden tussen: Na een ongeval klaagt de getroffen persoon over acuut pijn en beperkte mobiliteit van de arm als symptoom. Ofwel een pijnlijke laterale opheffing (ontvoering) van de arm ontstaat als gevolg van de rotator manchet breuk of deze beweging is volledig geëlimineerd. In het laatste geval spreekt men van een zogenaamde pseudoparese.
Parese verwijst naar een verlamming die het gevolg is van zenuwschade; pseudoparese daarentegen omvat verlamming die niet het gevolg is van letsel aan zenuwstructuren. In het geval van een rotator manchet breuk, dit wordt veroorzaakt door een breuk of breuk van de peesaanhechting. De getroffen persoon voelt pijn niet alleen tijdens beweging, maar ook tijdens palpatie van de supraspinatus pees of de tuberculum majus - afhankelijk van welke structuur wordt aangetast.
Bovendien, een rotator manchet breuk kan leiden tot de vorming van een hematoom in het schoudergebied, resulterend in zwelling. Degeneratieve rotatormanchetbreuken veroorzaken daarentegen geen acute symptomen. In plaats daarvan ontwikkelen de symptomen zich langzaam en in sommige gevallen zijn er zelfs helemaal geen symptomen. Pijn bij degeneratieve rotatormanchetten neemt de breuk geleidelijk toe, evenals beperkingen in mobiliteit en kracht.
- Traumatische, ongevalgerelateerde scheuring van de rotatormanchet
- Degeneratieve leeftijdsgebonden scheuren in de rotatormanchet.
Alternatieve oorzaken Differentiële diagnose
De ruimte waardoor de supraspinatus pees loopt onder de acromion (subacromiale recessus) moet worden onderscheiden van een rotatormanchetbreuk. Dit kan worden veroorzaakt door verkalking (verkalkte schouder) of zwelling van de pees (impingement syndroom) en manifesteert zich als een algemeen ziektebeeld. De verkalkte schouder en de impingement syndroom moet daarom altijd worden uitgesloten.
Therapie
Behandeling van een ruptuur van een rotatormanchet kan op twee verschillende manieren worden gedaan, conservatief of chirurgisch. Conservatieve therapie van een ruptuur van de rotatormanchet wordt uitgevoerd als een vroege functionele behandeling, vooral bij oudere patiënten of in gevallen van gedeeltelijke ruptuur van de rotatormanchet. Dit omvat enerzijds pijnverlichting (analgesie) en training van beweging, met name kracht en coördinatie op de andere.
Pijn bij het scheuren van de rotatormanchet kan worden gecontroleerd door middel van tabletten (niet-steroïde anti-inflammatoire geneesmiddelen, NSAID's, NSAID's, bijv. Voltaren Ibuprofen of Arcoxia) of lokale procedures. De laatste methoden omvatten de injectie (lokale infiltratie) van pijnstillers (anesthetica) en cortisone in de schouder en de toepassing van koude (cryotherapie) of elektriciteit (elektrotherapie). Als de tuberculum majus wordt afgescheurd als oorzaak van de rotatormanchetruptuur, kan conservatieve therapie ook worden gestart als er geen verplaatsing van de structuren is (dislocatie).
De getroffenen krijgen een speciaal verband (Gilchrist-verband) om de schouder te immobiliseren. Vervolgens worden bewegingsoefeningen van de schouder gestart, die zonder pijn moeten worden uitgevoerd. Als alternatief voor ruptuur van de rotatormanchet staat vroege functionele behandeling in contrast met chirurgische therapie, die wordt uitgevoerd bij jongere patiënten, actieve oudere patiënten en patiënten met volledige rupturen van de rotatormanchet.
De gescheurde pees (rotator cuff scheur) is opnieuw bevestigd aan de opperarmbeen. Allereerst wordt op de pees een zogenaamde vlechthechting aangebracht. Vervolgens worden twee kanalen door de opperarmbeen bij de tuberculum majus, waardoor de uiteinden van de hechtdraad worden gepasseerd en geknoopt.
Als alternatief kan de pees aan het bot worden bevestigd met behulp van kunstmatig geproduceerde botankers. Als de tuberculum majus wordt afgescheurd met verplaatsing van de structuren (dislocatie), wordt deze in zijn oude positie aan het bot vastgemaakt door een spanschroef of spanband. Deze chirurgische ingrepen kunnen arthroscopisch worden uitgevoerd als "kijkoperatie" of als "mini-open reconstructie".
Arthroscopische toegangen zijn slechts enkele centimeters groot en worden uitgevoerd onder camerabesturing (vergelijkbaar met artroscopie). Bij “mini open reconstructie” wordt een huidincisie van ongeveer 5 cm gemaakt. Na een operatie wegens scheuring van de rotatormanchet moet de schouder worden geïmmobiliseerd.
Hiervoor wordt de schouder op speciale positioneringsspalken geplaatst om de pees (schouderkussen, briefdragerkussen) te ontlasten in ontvoering positie (de arm spreiden), zodat het zicht snel kan genezen zonder spanning. Na ongeveer drie weken fysiotherapie-oefeningen worden meestal gestart. Actieve bewegingen zijn pas na ongeveer zes weken toegestaan, maar zonder gebruik van kracht.
Dit is pas mogelijk na ongeveer drie maanden. De volledige functie na een breuk van een rotatormanchet is meestal hersteld na ongeveer zes maanden.
