Zelfgeurmanie: oorzaken, behandeling en hulp

Zelfgeurwaanzin is een waanvoorstelling die patiënten doet geloven in een weerzinwekkende zelfgeur. Stoornissen op een hoger niveau, zoals schizofrenie, obsessief-compulsieve stoornisof hersenen organische schade speelt een rol bij het ontstaan ​​van de waan. De behandeling omvat een combinatie van medicatie administratie en therapie.

Wat is zelfgeurmanie?

De groep waanstoornissen bevat verschillende klinische beelden van de psyche. Waanstoornissen verschillen bijvoorbeeld significant met waanvoorstellingen. Bij de zelfgeur-waanvoorstelling komt de inhoud van de waan overeen met een slechte lichaamsgeur. Lijders zijn geobsedeerd door de gedachte dat hun geur heeft een weerzinwekkend effect op anderen. Zelfgeurwaanzin is ook bekend als bromidrosifobie of bromose en werd oorspronkelijk in de literatuur beschreven tegen de cultureel specifieke achtergrond van Japan. Taijin Kyōfushō wordt beschouwd als de eerste beschrijver. Sinds de jaren zeventig heeft de waanvoorstelling ook zijn weg gevonden naar Engelstalige publicaties. Het klinische beeld werd dus losgekoppeld van de Japanse context en staat sindsdien bekend als olfactorisch referentiesyndroom. De stoornis is een vrij zeldzame inhoudelijke vorm van waanvoorstelling. Ondertussen zelf-geur waanvoorstelling is niet langer een afzonderlijke, monosymptomatische stoornis, maar wordt geplaatst in de context van psychische stoornissen zoals obsessief-compulsieve stoornis, schizofrenieen psychosyndromen.

Oorzaken

De oorzaken van zelfgeur manie kunnen culturele en individueel aangeleerde misvattingen zijn. Bovendien kunnen verschillende primaire aandoeningen leiden naar het symptomatische beeld van zelfgeur manie​ Paranoïde schizofrenie is soms de bekendste aandoening met waanvoorstellingen. In het geval van paranoïde schizofrenie is de waan meestal egosystonisch. Dat wil zeggen dat patiënten de slechte zelfgeur ervaren als een absoluut logisch en vanzelfsprekend onderdeel van hun persoonlijkheid. Als symptoom in de context van obsessief-compulsief persoonlijkheidsstoorniskan het waanidee van de zelfgeur even ego-systonisch zijn. I-dystonie, aan de andere kant, is vaak aanwezig voor de waanvoorstelling in de context van obsessief-compulsieve stoornis​ In dit geval zijn de patiënten zich ervan bewust dat hun idee van slechte zelfgeur niet coherent is. In sommige gevallen wordt ook het waanidee van de zelfgeur toegeschreven hersenen-organische schade. In deze context komen bijvoorbeeld degeneratieve ziekten ter discussie als de primaire oorzaak van de waanstoornis. Er zijn vaak vloeiende overgangen tussen de mogelijke oorzaken. Patiënten met zelfgeurwaanvoorstellingen lijden aan een relatief karakteristieke reeks misvattingen en verkeerde inschattingen. Ze geloven van wel geur walgelijk. Deze indruk is volkomen subjectief en verschilt van de objectieve realiteit. Veel patiënten spreken van abnormale geursensaties van hun eigen persoon, die vooral optreden in relatie tot hun omgeving. Ze hebben vaak het gevoel dat de gebaren, gezichtsuitdrukkingen en het gedrag van andere mensen die met hen in contact komen, onvermijdelijk verband houden met hun weerzinwekkende lichaamsgeur. Ze zoeken vaak obsessief naar organische ziekten die de subjectief waargenomen stank van hun lichaam kunnen verklaren. Ze nemen overmatig hun toevlucht tot parfums en andere middelen om hun geur te bestrijden. Omdat ze door hun geur geplaagd worden door sociale angst, treden vaak schaamte en sociale terugtrekking op. Afhankelijk van de primaire oorzaak wordt het waanvoorstel geassocieerd met andere symptomen en wordt het gezien als persoonlijkheidsgerelateerd of persoonlijkheidsverstorend.

Ziekten met dit symptoom

• Catatonische schizofrenie
• Schizofrenie
• Obsessief-compulsieve persoonlijkheidsstoornis
• Hersentumor

• Paranoïde schizofrenie
• Obsessieve-compulsieve stoornis
• Dementia
• Hersenbloeding

• Schizo-affectieve stoornis
• Organisch psychosyndroom
• Hersenenontsteking
• Hersenschudding

Diagnose en verloop

Het waanidee van de zelfgeur is voornamelijk behandeld in de context van casusverzamelingen. Een diagnose volgens ICD-10 of DSM is nauwelijks haalbaar vanwege de vloeistofovergangen. De diagnose wordt in principe gesteld door een psycholoog of psychotherapeut, al wordt in sommige gevallen voor de diagnose een neuroloog geraadpleegd. Oorzakelijke aandoeningen van de hersenen orgaansysteem kan worden gedetecteerd door middel van beeldvorming zoals CT of MRI. aangezien het waanidee van de zelfgeur meestal in de context van andere ziekten van de psyche staat en dus alleen overeenkomt met een symptoom, wordt het vaak geraadpleegd als een waan-symptomatologie voor het beroep van grotere klinische beelden zoals de obsessief-compulsieve stoornis. De prognose voor patiënten hangt af van de overkoepelende aandoening. Symptomatologie van ego-systonische waanvoorstellingen is gewoonlijk minder behandelbaar dan symptomatologie van ego-dystonische waanvoorstellingen, omdat de inconsistentie ervan niet wordt herkend.

Complicaties

Zelfgeurwaanzin is een psychische stoornis die erg moeilijk te behandelen is. Patiënten denken dat ze een zeer onaangename zelfgeur hebben en de behandeling is meestal met pillen. Hoewel deze behandeling de oorzaak van deze aandoening kan beteugelen, geneest ze deze psychische aandoening niet. Psychotherapie zou hier op zijn plaats zijn, maar veel patiënten weigeren het. Dit therapie zou bijzonder belangrijk zijn, omdat het duidelijk maakt dat lichaamsgeur geenszins afstotelijk is voor medemensen en dat de perceptie van de getroffenen moet worden veranderd. In de zeldzaamste gevallen wordt genezing bereikt, simpelweg omdat de patiënt moet “meewerken”. De symptomen kunnen worden ingeperkt door de medicatie, de patiënt wordt dus "geïmmobiliseerd" met de tablets​ Hij is echter nog lang niet genezen, bovendien zijn de oorzaken van deze ziekte heel verschillend. Deze ziekten gaan gepaard met veel misvattingen, de patiënten hebben hun eigen mening, die mijlenver verwijderd is van de werkelijkheid. Lijders trekken verkeerde conclusies uit de gebaren van andere mensen, ze zijn er vast van overtuigd dat de gezichtsuitdrukkingen en gebaren van deze mensen verband houden met hun onaangename geur. Ze zoeken vaak naar organische ziektes om de afstotelijke geur te verklaren. Hoewel deze 'stank' alleen subjectief wordt gevoeld, trekken mensen met deze ziekte zich steeds meer terug en nemen ze nauwelijks deel aan het sociale leven.

Wanneer moet je naar de dokter gaan?

Het is normaal dat u zich zorgen maakt over uw eigen verzorgde uiterlijk. Dit omvat het controleren van een mogelijke lichaamsgeur. Deze controle is zelfs wenselijk, omdat lichaamsgeur van anderen bijna altijd als afstotelijk wordt ervaren. Het is ook bekend dat de eigen lichaamsgeur door de mens minder intens wordt waargenomen dan door anderen. Net als bij het gebruik van parfum treedt ook een gewenningseffect op voor de eigen natuurlijk aanwezige geur. Iedereen die zich echter voortdurend zorgen maakt over onaangename geur, ook al bevestigen de mensen om hen heen desgevraagd het tegenovergestelde en er zijn geen andere reacties die hierop duiden, zou moeten overwegen om een ​​arts te bezoeken. Het is mogelijk dat er een biologisch is volksgezondheid wanorde. De eerste contactpersoon is de huisarts. Over het algemeen kent hij zijn patiënt al jaren en kan hij zijn bezorgdheid adequaat inschatten. Zelfgeur waanvoorstelling of waargenomen zelfgeur kan een volksgezondheid achtergrond of te wijten zijn aan bepaalde medicijnen. Soms is de persoonlijke omgeving te beleefd om eerlijk op vragen te reageren. Indien nodig zorgt de huisarts voor nader onderzoek door specialisten, met name psychiaters, psychologen of psychotherapeuten. Zelfgeurwaanzin kan in feite gebaseerd zijn op een psychische stoornis. Vaak heeft de getroffen persoon geen zelfbewustzijn. Hier zijn familie en vrienden nodig om een ​​medische behandeling te organiseren voor een persoon die lijdt aan zelfgeur.

Behandeling en therapie

Behandeling voor patiënten met zelfgeur manie hangt af van de doorslaggevende oorzaak. Afhankelijk van de onderliggende aandoening kunnen verschillende therapeutische benaderingen worden gebruikt. Een daarvan is conservatieve medicamenteuze behandeling. Deze vorm van behandeling is niet geschikt om de oorzaak aan te pakken en gaat alleen het symptoom zelf tegen. Patiënten kunnen tijdelijk symptoomloos zijn bij medicamenteuze behandeling. Deze symptoomloosheid is echter niet gelijk aan genezing, aangezien de oorzaak niet wordt verholpen. Medicijnen zoals neuroleptica or clomipramine worden gebruikt voor symptomatische behandeling. Welke medicatie geschikter is, wordt bepaald met de primaire ziekte. Een causale vorm van behandeling is psychotherapie, die in het geval van zelfgeurmanie meestal de vorm aanneemt van een groep therapie althans in combinatie met groepstherapie. daarnaast cognitief gedragstherapie kan worden aangeboden in individuele gevallen, waarin de eigen lichaamsgeur van de patiënt opnieuw wordt geëvalueerd en hun perceptie wordt gewijzigd. De behandelingsvorm van cognitief gedragstherapie is bijzonder geschikt voor culturele of anderszins educatieve oorzaken. In de context van organische hersenschade ligt de prioriteit bij de behandeling van de oorzakelijke ziekte. Voor degeneratieve ziekten zijn er geen genezende maar in ieder geval ziektevertragende aandoeningen drugs beschikbaar. Soms is het moeilijkst te behandelen zelfgeurwaanzin in de context van schizofrenie. Een causale genezing wordt in deze context meestal niet bereikt. Antipsychotica kunnen echter acute fasen verzwakken.

Vooruitzichten en prognose

Zelfgeurmanie is een puur psychologisch probleem, daarom moet zelfgeurmanie ook door een psycholoog worden behandeld. De getroffen persoon heeft niet echt last van de slechte geur, maar stelt zich alleen dit symptoom voor. Dit leidt tot sociale angst en uitsluiting. De getroffen persoon probeert elk gebaar en elke opmerking van andere mensen te interpreteren naar hun eigen lichaamsgeur en interpreteert daarom altijd dat hun eigen geur niet prettig is voor andere mensen. Dit leidt tot stressvolle situaties, vooral als de persoon met veel mensen in aanraking komt. Vaak zoekt de getroffen persoon een oorzaak in organische ziekten van het lichaam en stelt hij zich bepaalde ziekten voor. Het resultaat is frequente doktersbezoeken, hoewel er geen echt probleem is. Dit kan ook leiden bijvoorbeeld tot verwaarlozing van de werkplek, wat tot problemen bij de werkgever kan leiden. Een veel erger symptoom is het constant parfumeren en wassen van het lichaam tijdens een zelfgeurmanie. Dit om te voorkomen dat het eigen lichaam een ​​onaangename geur krijgt. Het permanent wassen beschadigt echter de natuurlijke beschermlaag van de huid en veroorzaakt jeuk aan de huid. In elk geval moet zelfgeurmanie worden behandeld met de hulp van een arts. De behandeling kan enkele maanden duren.

het voorkomen

Zelfgeurmanie kan verschillende oorzaken hebben. Het symptoom kan alleen worden voorkomen voor zover deze oorzaken kunnen worden voorkomen. Aangezien degeneratieve hersenziekten en soortgelijke ziekten zoals schizofrenie vaak erfelijke oorzakelijke factoren hebben, is volledige preventie vrijwel onmogelijk.

Wat u zelf kunt doen

In de meeste gevallen is zelfgeurmanie een psychologisch probleem. Daarom moet altijd een consult met een psycholoog worden geregeld om de oorzaken van de zelfgeurmanie te achterhalen en deze zo gericht te kunnen bestrijden. Heel vaak leidt de zelfgeurmanie tot dwangmatig wassen en parfumeren. Dit moet in ieder geval worden beperkt, omdat dit gedrag de natuurlijke beschermlaag van de huid​ Idealiter zou de getroffen persoon geen parfum en andere wasproducten mee moeten nemen als ze onderweg zijn. Parfumeren en wassen is alleen nodig voor het verlaten van de woning. Mocht de zelfgeurmanie weer sterker worden, dan heeft dit vaak bepaalde triggers, waaronder spanning in het bijzonder. Spanning vermeden moet worden, is het ook nuttig om afleiding te zoeken, zodat de zelfgeurmanie kan worden omzeild. Het is altijd nuttig om met andere mensen over het probleem te praten. Een arts kan de oorzaken van het probleem identificeren en specifiek behandelen. Helaas zijn er met de zelfgeurmanie weinig zelfhulpmiddelen die de getroffen persoon zelf kan nemen of uitvoeren. Als het huid al geïrriteerd is door dwangmatig wassen en parfumeren, wordt het hoog tijd om advies in te winnen bij een arts.