Neurodermitis is de meest voorkomende chronische ziekte bij kinderen. Volgens schattingen treft het tot 20 procent van de kinderen en 10 procent van de volwassenen in geïndustrialiseerde landen.
Psychische problemen - oorzaak of gevolg van neurodermitis.
Vanwege zijn diverse en complexe taken is de huid is niet alleen het grootste, maar ook het belangrijkste orgaan van de mens, naast de hersenen. Het uiterlijk van de huid is van groot belang voor het welzijn van een persoon - aandoeningen van het uiterlijk van de huid kunnen daarom een persoon aanzienlijk beïnvloeden.
De term "neurodermitis”Is afgeleid van het Grieks (van neuron = zenuw, derma = huid en het einde -itis voor ontsteking). Echter, neurodermitis is geen ziekte van de psyche, maar een grotendeels erfelijke neiging. Het is dus niet de huidziekte zelf die wordt overgeërfd, maar de aanleg ervoor.
Deskundigen gaan ervan uit dat psychologische factoren en omgevingsinvloeden het uitbreken van de ziekte veroorzaken. Externe factoren zijn allergenen, klimaat en voeding. De psyche speelt een doorslaggevende rol bij het ontstaan en het verloop: dus het psychologische voorwaarde kan neurodermitis verbeteren of verergeren.
Zich prettig voelen "in iemands huid"
De chronische huidziekte vormt op zichzelf een zware last voor een lijder van neurodermitis. Bovendien, in de loop hiervan chronische ziekte, veranderen de getroffenen ook in hun gedrag. Er ontstaat een vicieuze cirkel: ontstoken huidgebieden en zelf toegebrachte krassen wonden ervoor zorgen dat mensen met neurodermitis zich onaantrekkelijk voelen, wat op zijn beurt de persoonlijkheid van de getroffen persoon beïnvloedt.
Wanneer mensen zich afwenden uit angst voor een vermeende infectie, wordt ook het zelfvertrouwen van de getroffen persoon “bekrast” - ze trekken zich geleidelijk terug en worden zo een buitenstaander. Patiënten met neurodermitis voelen zich daarom - in de ware zin van het woord - ongemakkelijk in hun huid. Overigens: bij een evaluatie van de invloeden op het beloop van de ziekte komt de psyche op de tweede plaats.
Waarom reageert de huid zo heftig op psychische problemen?
Dit houdt verband met onze evolutionaire geschiedenis, omdat de huid zich ontwikkelt uit hetzelfde kiemblad als de hersenen en zenuwstelsel Het vertegenwoordigt ook de grens en de verbinding met onze omgeving. Met name in de eerste levensfase is de moeder daarom van bijzonder belang, want in de vroege kinderjaren is lichamelijk contact net zo belangrijk als voeding.
Als fysiek contact ontbreekt, kunnen kinderen ziek worden of zelfs overlijden, bijvoorbeeld weeskinderen die groeien in een omgeving met heel weinig contact. In de psychologische ontwikkeling van mensen is deze fase cruciaal voor hun latere persoonlijkheidsontwikkeling.
Therapie: de patiënt moet meewerken
Bij veel patiënten wordt de ziekte erger onder spanning, emotionele spanning of angst. De soms ondraaglijke jeuk en ontstoken huidgebieden kunnen dat wel leiden tot rusteloosheid, slapeloosheid, Slechte concentratie, stemmingswisselingen en prikkelbaarheid. De interactie tussen de psyche en de immuunsysteem verergert de neurodermitis - de vicieuze cirkel begint opnieuw. Omdat het tegenwoordig bekend is dat neurodermitis kan worden verergerd door psychologische aandoeningen spanning situaties, elk goed therapie concept moet ook betrekking hebben op de psychosomatische factoren.
Dankzij ontspanning therapieën zoals Tai Chi, autogene training of spier ontspanning volgens Jacobson leren de getroffenen om spanning te verminderen en hun zelfrespect te verbeteren.
Het zogenaamde "krabdagboek" is ook nuttig. In dit dagboek wordt bijvoorbeeld genoteerd wanneer de jeuk optreedt en wat de triggerende factoren zijn. Dit maakt het gemakkelijker om onderscheid te maken tussen psychologische en allergische invloeden. Bij speciale psychotherapieën leren neurodermitispatiënten de psychologische druk waar te nemen, er bewust mee om te gaan of zelfs te vermijden, en zo de vicieuze cirkel te doorbreken - jeuk, krabben, hernieuwde jeuk.
