Verloren penis-syndroom is een zwakte van de vrouw bekkenbodem spieren. Tijdens geslachtsgemeenschap voelt het alsof het lid van de partner niet in de vagina zit. Voor behandeling, bekkenbodem training is de belangrijkste behandeling.
Wat is het verloren penis-syndroom?
Het verloren penis-syndroom klinkt als de nachtmerrie van elke man. Het syndroom treft echter eigenlijk minder mannen dan vrouwen. Vrouwen met het verloren-penis-syndroom hebben last van permanente verwijding van de vagina. Tijdens geslachtsgemeenschap hebben ze dus het gevoel dat ze het lid van hun partner helemaal niet of in ieder geval niet de hele tijd kunnen voelen. Tijdens geslachtsgemeenschap heeft de seksuele partner ook de indruk dat hij eigenlijk "geen penis heeft". Deze indruk ontstaat aan beide kanten door het gebrek aan contact dat het lid heeft met de vaginawand tijdens seks. De term "verloren penis syndroom" wordt zelden gebruikt in het medische taalgebruik en aanverwante literatuur. Veel vaker wordt de term op internet gebruikt, dus vooral in de discussie op forums of op sociale netwerken. De medische wetenschap verwijst meestal naar hetzelfde fenomeen als een abnormaal of pathologisch verwijde vaginale wand, a bekkenbodem aandoening of bekkenbodem Depressie In feite is in de meeste gevallen het verloren penis-syndroom gerelateerd aan pathologische veranderingen in de bekkenbodem van de vrouw. De bekkenbodem is het gespierde bindweefsel bodem van de bekkenholte en wordt voornamelijk gevormd door de levator ani-spier. De vrouwelijke vagina ligt binnen de bekkenas waar deze de bekkenbodem kruist.
Oorzaken
Het verloren penis-syndroom kan aangeboren of verworven zijn. De verworven vorm presenteert zich vaak direct na de geboorte. De kersverse moeder ondergaat een high spanning bij de geboorte van een kind, wat gepaard gaat met overstrekking van de vaginale spieren. Spieren en fascia zijn elastisch. Dit betekent dat ze zich kunnen uitrekken en daarna meestal terugkeren naar hun oorspronkelijke positie stretching Normaal gesproken herstellen de spieren zich daarna stretching tijdens de bevalling. Bij onvoldoende regressie kan het verloren-penis-syndroom echter optreden. De kwaliteit van de spieren en bindweefsel is tot op zekere hoogte erfelijk. Aldus wordt onvoldoende regressie van het spierstelsel geassocieerd met genetische aanleg. Spieraandoeningen of bindweefsel ziekten kunnen ook onvoldoende involutie bevorderen. Lost penis-syndroom kan ook onafhankelijk van geboorten aanwezig zijn. In de meeste gevallen wordt het syndroom geassocieerd met een erfelijke of anderszins begunstigde verslapping van de bekkenbodem. Deze verslapping kan worden veroorzaakt door hormonale effecten daarna menopauze of kan bijvoorbeeld optreden als onderdeel van neurologische aandoeningen.
Symptomen, klachten en tekenen
De symptomen van vrouwen met het verloren penis-syndroom zijn relatief specifiek. Getroffen personen lijden aan seksuele disfunctie in de breedste zin van het woord. Ze ervaren geslachtsgemeenschap niet als plezierig omdat ze de penis van hun partner helemaal niet of nauwelijks in hun vagina voelen. Ze bereiken onder deze omstandigheden geen vaginaal orgasme. Ook voor hun partner is een orgasme tijdens de geslachtsgemeenschap bijna onmogelijk, aangezien hij ook niet voldoende geprikkeld wordt tijdens de seksuele handeling. Vaak legt vaginale disfunctie een enorme druk op de relatie en kan dat dus ook leiden op psychologische gevolgen, zoals tekorten aan eigenwaarde aan beide kanten van het partnerschap. In individuele gevallen kan het verloren-penis-syndroom gepaard gaan met vele andere symptomen, afhankelijk van de primaire oorzaak. Bekkenbodemverwijding kan ook van invloed zijn op het plassen voor de vrouw. Spier- en neuromusculaire disfunctie treft meestal niet uitsluitend de bekkenbodem, maar manifesteert zich bovendien in spierzwakte elders in het lichaam. Het verloren penis-syndroom is voor veel vrouwen ook een grote schande. Gevoelens van schaamte kunnen weer de weg vrijmaken voor andere psychische klachten en zo het seksuele leven van getroffenen op lange termijn negatief beïnvloeden.
Diagnose en verloop van de ziekte
De diagnose van het verloren-penis-syndroom komt over het algemeen overeen met de diagnose van verwijde bekkenbodemspieren. Bij een gynaecologische diagnose wordt deze bevinding meestal erkend als een incidentele bevinding. Vrouwen met het verloren penis-syndroom wenden zich in de regel niet expliciet tot de dokter vanwege seksuele disfuncties. Schaamte weerhoudt hen er meestal van. Om een neurogene oorzaak uit te sluiten, wordt de diagnose meestal gevolgd door een neurologische diagnose met zenuwgeleidingstesten en beeldvorming van de zenuwstelsel.
Complicaties
Het verloren penis-syndroom resulteert meestal voornamelijk in psychologische symptomen en beperkingen voor de patiënt. In dit geval kan de getroffen persoon de penis van de partner niet voelen en heeft hij dus geen orgasme tijdens geslachtsgemeenschap. Het verloren penis-syndroom kan dus een zeer negatief effect hebben op de relatie met de partner en ook leiden op psychische klachten of Depressie Het is niet ongebruikelijk dat de patiënt minderwaardigheidscomplexen of een verminderd zelfbeeld ervaart. Het is echter niet ongebruikelijk dat het verloren-penis-syndroom wordt geassocieerd met andere verzwakte spieren op het lichaam, zodat andere delen van het lichaam ook worden beïnvloed door de insensaties. De kwaliteit van leven van de getroffen persoon wordt aanzienlijk beperkt en verminderd door het verloren penis-syndroom. Op lange termijn kan dit leiden tot een zeer beperkt seksleven. Niet zelden schamen de getroffenen zich voor deze klacht en starten daarom geen behandeling. In de meeste gevallen verdwijnen de symptomen echter na een paar dagen vanzelf en treden er geen bijzondere complicaties op. In sommige gevallen zijn verschillende oefeningen nodig om het ongemak te verlichten. De levensverwachting van de patiënt wordt niet beïnvloed door het verloren penis-syndroom. In sommige gevallen zijn ook psychologische behandelingen nodig.
Wanneer moet je naar de dokter gaan?
Klachten of onregelmatigheden bij het uitvoeren van seksuele handelingen dienen met een arts te worden besproken. Als de vrouw voelt dat ze geen penis in haar heeft ondanks dat ze met een man verenigd is, is een bezoek aan de dokter aan te raden. In een gesprek moeten de observaties worden uitgevoerd en besproken met een arts. Als seks niet langer als plezierig kan worden ervaren, is er sprake van seksuele disfunctie. Als intimiteit met de partner wordt afgewezen of als er partnerschapsproblemen ontstaan, moet een arts worden geraadpleegd. Bij ontevredenheid over het seksuele leven wordt overleg met een arts aanbevolen. Als het orgasme verstoord is of als er gedragsproblemen optreden, heeft de getroffen persoon medische en therapeutische hulp nodig. Bij agressief gedrag of persoonlijkheidsveranderingen moet een arts op de hoogte worden gebracht van de veranderingen. In sommige gevallen kan de vrouw zelf verlichting van de symptomen bewerkstelligen door gerichte spiertraining van het bekken. Een bezoek aan de dokter is in deze gevallen niet nodig. Als er ondanks alle inspanningen na enkele weken of maanden geen voldoende verbetering van de gewaarwordingen in het intieme gebied is, moet een arts worden geraadpleegd. In een therapie of een speciaal behandelplan, een optimalisatie van de oefensessies kan besproken worden.
Behandeling en therapie
Lost penis-syndroom kan een chronische aandoening zijn, maar het kan ook tijdelijk zijn. Tijdelijke omstandigheden komen vaak overeen met een conventionele verslapping van de spieren en treden daarom vaak op als gevolg van overprikkeling. Dit fenomeen vereist geen behandeling en verdwijnt vanzelf binnen dagen of enkele weken. In principe is behandeling alleen vereist in het geval van pathologische disfunctie. Het type behandeling hangt grotendeels af van de primaire oorzaak. In de meeste gevallen, bekkenbodem training is de focus van de behandeling. Zoals elk type skeletspier heeft de bekkenbodem zelfs in de rustpositie een bepaalde tonus. Dit betekent dat er zelfs zonder vrijwillige samentrekking van de spieren een basisspanning aanwezig is. Bij het verloren-penis-syndroom wordt de basisspanning van de bekkenspieren meestal verminderd. De spieren krijgen dus idealiter een algemene toename in tonus door regelmatig bekkenbodem training Naast dit type oefentherapieMedicatie kan bijvoorbeeld worden gebruikt om de tonus te verhogen. Als het leed van de patiënt te hoog is en conservatieve behandelmethoden geen verbetering opleveren, kan plastische chirurgie worden ingezet om de bekkenbodemspieren en de omliggende ligamenten aan te spannen. In het geval van neurogene oorzaken, causaal therapie van de neurologische aandoening wordt ook uitgevoerd. Als de patiënt al psychische problemen vertoont, vindt aanvullende psychotherapeutische ondersteunende begeleiding plaats.
Vooruitzichten en prognose
Het verloren penis-syndroom is in de meeste gevallen niet problematisch. Het is slechts tijdelijk aanwezig. De reden voor de spierverslapping is meestal overprikkeling. Getroffen vrouwen hoeven geen arts te raadplegen. Binnen een week zijn de klachten er niet meer. Een bevredigend seksleven wordt mogelijk zoals voorheen. De situatie is anders voor vrouwen die zelfs na een week geen wrijving voelen tijdens geslachtsgemeenschap. In dit geval is het vooruitzicht op verbetering gemengd. Er bestaat bijvoorbeeld een verhoogd risico na zwangerschap en sterke fysieke gewichtstoename. Beide hebben invloed op de stevigheid van de vagina. In dit geval zal alleen training van de bekkenbodemspieren helpen, waardoor het probleem tot op zekere hoogte wordt opgelost. Bij chirurgische ingrepen zoals een vaginale lift zijn de gevolgen op lange termijn nog niet te voorzien. Daarom kunnen prognoseverklaringen niet worden geformuleerd. In het geval van langdurige problemen kan het niet bezoeken van de dokter de relatie onder druk zetten en het gevoel van eigenwaarde verminderen. Omdat seksualiteit sterk gerelateerd is aan mentale stimulatie, praten therapie belooft op zijn minst beperkt succes. De partners leren anders met elkaar om te gaan en geen frustratie te laten ontstaan.
het voorkomen
Bekkenbodemtraining kan het verloren-penis-syndroom voorkomen, althans tot op zekere hoogte.
Nazorg
Omdat het verloren penis-syndroom niet vanzelf geneest, is het raadzaam om regelmatig een arts te bezoeken om de ontwikkeling van de behandeling te verduidelijken. In de regel heeft het verloren penis-syndroom een negatief effect op de geslachtsgemeenschap van de getroffen persoon. Omdat het seksleven onvervuld blijft, is het niet ongebruikelijk voor psychische klachten of Depressie gebeuren. Soms kan psychologische hulp het lijden verminderen en het gemakkelijker maken om met de ziekte om te gaan. Het is belangrijk om beter om te gaan met de minderwaardigheidscomplexen die vaak voorkomen en, ondanks de situatie, bewust te worden van hoe het lijden tot uiting komt en hoe het kan worden bestreden. In dit geval is emotionele stabiliteit een voorwaarde voor het verdere verloop van de ziekte.
Dit is wat u zelf kunt doen
In de meeste gevallen hoeft het lost penis syndroom niet behandeld te worden, omdat de klachten en symptomen na enkele dagen of weken vanzelf weer verdwijnen. Om deze reden heeft de getroffen persoon beperkte opties voor zelfhulp met dit syndroom. Het syndroom zelf kan worden voorkomen door overprikkeling van de spieren te voorkomen. Het trainen van de bekkenbodemspieren heeft in de meeste gevallen een zeer positief effect op het beloop van de ziekte en kan de spieren versterken en daarmee ook de klachten verlichten. Chirurgische ingreep is slechts in zeer zeldzame gevallen nodig. In sommige gevallen kan het verloren-penis-syndroom echter ook leiden tot psychische stoornissen of depressie. Praten met uw partner of vrienden kan dergelijke ongemakken of minderwaardigheidscomplexen voorkomen en verminderen. Contact met andere getroffenen kan ook een positief effect hebben op het beloop van de ziekte en mogelijk bijdragen aan de uitwisseling van informatie. Omdat de symptomen van het syndroom binnen korte tijd verdwijnen, is behandeling door een psycholoog niet noodzakelijkerwijs vereist. Gesprekken met de partner kunnen daardoor ook mogelijke seksuele klachten verlichten.
