Dysmorfofobie is de overdreven mentale preoccupatie met een zelf veronderstelde fysieke misvorming. Het is dus een verkeerde perceptie van het lichaam. Deze psychiatrische stoornis, ook wel disfiguratiesyndroom genoemd, wordt gekenmerkt door een dwangmatige en overmatige drang om zichzelf als onaangenaam of lelijk te zien. Langdurig wetenschappelijk controversiële lichaamsdysmorfe stoornis komt nu meer in de focus van medische discussies.
Wat is dysmorfofobie?
Het woord dysmorphophobia bestaat uit drie samengestelde Griekse lettergrepen - "dys", "morphe" en "phobios". Het verwijst naar de verlegenheid, angst of angst voor het eigen uiterlijk, voor de eigen uiterlijke vorm. Tegenwoordig wordt de zogenaamde lichaamsdysmorfe stoornis geclassificeerd en erkend als een onafhankelijk, psychiatrisch klinisch beeld. Daarom heeft een patiënt, als de diagnose dysmorfofobie wordt gesteld, recht op voldoende therapie Vanwege de verkeerde perceptie van het eigen zelfbeeld, de geestesziekte heeft vaak een zeer negatieve invloed op het leven van de getroffen persoon en leidt vaak tot Depressie gevallen van zelfmoord als gevolg van dysmorfofobie zijn ook bewezen. Door de mogelijkheden van cosmetische plastische chirurgie, die de afgelopen jaren enorme vooruitgang heeft geboekt, komt deze psychiatrische aandoening weer meer in beeld. Als het eigen zelfbeeld blijvend verstoord is, is het echter de vraag of patiënten echt blijvend geholpen kunnen worden met een dergelijke ingreep.
Oorzaken
Bij dysmorfofobie wordt aangenomen dat het een onverwerkt, innerlijk-psychisch conflict is. Prestaties en kwaliteit van leven nemen steeds meer af, doordat de gedachtelussen van de getroffenen alleen draaien om de vermeende misvorming van het gezicht of andere lichaamsdelen. Zelfs als de getroffen personen door familieleden of artsen op geloofwaardige wijze worden verzekerd dat er een vertekend beeld is van hun eigen perceptie en realiteit, wordt dit door de patiënten ontkend. Bovendien is het vaak zo dat patiënten het advies van professionals, bijvoorbeeld gespecialiseerde psychiaters, angstig vermijden. Lichaamsdysmorfe stoornissen worden vaak geassocieerd met een gebrek aan zelfrespect en hypochondrie. Aangezien veel getroffen personen het contact met artsen vermijden in verband met hun misleide lichaamswaarneming, moet worden uitgegaan van een groot aantal niet-gemelde gevallen. Elke persoon heeft bepaalde fysieke kenmerken die hem of haar karakteriseren en hem of haar uniek maken. De meeste mensen kunnen hier ook goed mee omgaan, maar de zorgen in dit opzicht van patiënten met dysmorfofobie worden altijd gekenmerkt door een duidelijke overdrijving.
Symptomen, klachten en tekenen
Er zijn geen betrouwbare gegevens in de medische literatuur over het geslacht distributie van het disfiguratiesyndroom, aangezien exacte studies tot nu toe ontbraken. Deskundige auteurs gaan uit van een gelijke distributie bij mannen en vrouwen, terwijl anderen een lichte overheersing van het vrouwelijk geslacht beschrijven. Het wordt echter als zeker beschouwd dat dysmorf gedrag al kan beginnen jeugd en adolescentie. Zodra de overmatige preoccupatie met het eigen fysieke uiterlijk in gang is gezet, verergeren de symptomen en klachten met het ouder worden. Echter, hoe langer de klachten aanhouden, hoe moeilijker het is om adequate psychiatrie op te starten therapie De patiënten ervaren zichzelf als zogenaamd belachelijk, weerzinwekkend of lelijk, hoewel ze er objectief gezien heel normaal uitzien. De perceptie van de eigen lelijkheid heeft vaak betrekking op het hele lichaam, minder vaak op individuele gebieden. Met name de vorm, symmetrie, grootte of positie van bepaalde lichaamszones of ledematen worden in twijfel getrokken. Typische voorbeelden zijn vetkussentjes distributie, ontevredenheid over de positie van de tanden, neiging tot blozen, of de valse veronderstelling dat lippen, kin, wangen, mondof neus- zijn lelijk.
Diagnose en verloop
De getroffenen lijden aan een mentaal zelf gecreëerde vicieuze cirkel van zelfafwijzing en pijnlijke zorgen. Meestal wordt iemands uiterlijk constant in twijfel getrokken of in spiegels gecontroleerd. Een diepgaande psychiatrische diagnose onthult vaak narcistische persoonlijkheidskenmerken en diepe minderwaardigheid. Door algemene ontwenningsneigingen en verlegenheid zijn de psychosociale gevolgen voor getroffenen vaak aanzienlijk. In veel gevallen is het de huisarts die, met zijn goede kennis van de patiënten, een voorlopige diagnose stelt, die vervolgens moet worden bevestigd door een psychiater of psychologisch psychotherapeut. De initiatie van voldoende therapie dient ook in een vroeg stadium plaats te vinden, zodat de neiging tot chronificatie effectief kan worden tegengegaan. Omdat het ziekteverloop als langdurig wordt beschouwd, blijven niet zelden getroffen personen levenslang gevangenen van hun pathologische misvormingsangst.
Wanneer moet je naar de dokter gaan?
Degenen met dysmorfofobie lijden in de regel aan een aantal verschillende psychische klachten. Daarom moet hiervoor een arts worden geraadpleegd voorwaarde als er significante minderwaardigheidscomplexen zijn of een verminderd gevoel van eigenwaarde. Een spoedbehandeling is vooral nodig als deze klachten zonder specifieke reden optreden. Medische behandeling is ook aan te raden bij plagen of pesten om verdere complicaties en ongemak te voorkomen. Bovendien kan dysmorfofobie ook leiden aan suïcidale gedachten. In veel gevallen moeten ook de ouders en familieleden van de patiënt op de hoogte zijn van de klachten en contact opnemen met een arts. In ernstige gevallen is een verblijf in een gesloten kliniek aan te raden. Dit kan de symptomen aanzienlijk verlichten. Meestal wordt de diagnose dysmorfofobie gesteld door een psycholoog. De behandeling kan ook worden uitgevoerd door een psycholoog. Hoe eerder de ziekte wordt gediagnosticeerd en behandeld, hoe groter de kans op volledig herstel van de patiënt.
Behandeling en therapie
Een schematische psychiatrische behandeling voor een vals lichaamsbeeld is tot op heden niet bekend, daarom moet elke therapie van een dysmorfe stoornis gebaseerd zijn op de individuele situatie en het lijden van een patiënt. De therapeut moet er eerst in slagen een patiënt ertoe te brengen zich voor hem open te stellen, vertrouwen te winnen en in de eerste plaats geholpen te willen worden. Een causale therapie is niet mogelijk, omdat de psychologische achtergrond van dysmorfofobie nog onbekend is. Alleen als Depressie vindt tegelijkertijd plaats, de administratie of psychotrope geneesmiddelen is gerechtvaardigd. De therapie is verder beperkt tot aanvullende psychotherapeutische sessies van gedragstherapie Als patiënten veranderende, vage of diffuse klachten uiten, cosmetische chirurgie wordt sterk afgeraden. Dit komt doordat de psychische stoornissen die achter de klachten schuilgaan niet door een gewenste geneeskundige kunnen worden weggenomen cosmetische chirurgie procedure.
Vooruitzichten en prognose
In het geval van dysmorfofobie is er uitzicht op herstel zodra de voorwaarde wordt professioneel behandeld met therapie en de diagnose en therapie vinden in een vroeg stadium plaats. Met cognitief gedragstherapieervaren de meeste patiënten een verbetering van de gezondheid. De therapie kan zowel intramuraal als poliklinisch plaatsvinden. Bij gebruik in combinatie met medicatie ervaren patiënten een aanzienlijke verlichting van de symptomen. De administratie van medicatie zonder psychotherapie is minder succesvol geweest. In de meeste gevallen is er een regressie van de symptomen zodra het voorgeschreven is drugs worden stopgezet. De beste kans op herstel is een combinatie van therapie en de administratie van medicijnen. De therapie duurt enkele maanden of jaren. De symptomen verdwijnen geleidelijk totdat de symptomen verdwenen zijn. Indien onbehandeld, kan dysmorfofobie evolueren naar een chronisch beloop. De prognose verslechtert aanzienlijk. Een spontane genezing wordt als zeer onwaarschijnlijk beschouwd. De symptomen van de ziekte fluctueren in intensiteit tijdens het verloop van de ziekte. Tegelijkertijd worden de symptomen echter ernstiger naarmate de ziekte langer aanwezig is. Met een toename van de symptomen neemt het zelfmoordrisico van de patiënt geleidelijk toe. Om te voorkomen dat zich een kritieke of levensbedreigende situatie voordoet, is tijdige therapie cruciaal.
het voorkomen
Dysmorfofobie is een zeer complex tot soms bizar voorwaarde met een aanhoudende negatieve lichaamsperceptie. Aangezien in veel gevallen moet worden aangenomen dat de oorzaak van de klachten al ligt jeugdmoet de preventie hier beginnen. in het geval van kinderen en adolescenten met ontwenningsneigingen of constante mentale preoccupatie met hun eigen tekortkomingen, moeten sociotherapeutische correcties worden aangebracht of praten psychologie moet in een vroeg stadium worden aangeboden.
Nazorg
Omdat dysmorfofobie een ernstige en vooral ernstige psychische aandoening is van de getroffen persoon, is hij of zij meestal eerst afhankelijk van een intensieve psychologische behandeling door een arts. In de meeste gevallen is zelfgenezing niet mogelijk, dus behandeling dient altijd te worden uitgevoerd. Maatregelen of mogelijkheden van nazorg zijn bij een dysmorfofobie meestal niet beschikbaar voor de getroffen persoon. In ieder geval moeten de triggers voor deze ziekte worden herkend en vermeden. Hoe eerder de ziekte wordt herkend en behandeld, des te beter is meestal het verdere verloop. Dysmorfofobie wordt behandeld met behulp van medicatie en psychologische begeleiding. Het is belangrijk om op de juiste dosering en regelmatige inname van medicatie te letten om verdere complicaties te voorkomen. De familieleden en de familie van de getroffen persoon moeten de ziekte in ieder geval begrijpen en er ook mee omgaan. Intensieve gesprekken met de getroffen persoon zijn vaak nodig. In ernstige gevallen dienen de naasten de patiënt over te halen om een behandeling in een gesloten instelling te ondergaan om verdere klachten te voorkomen. Dysmorfofobie vermindert de levensverwachting van de getroffen persoon niet.
Dit is wat u zelf kunt doen
In het geval van dysmorfofobie zijn de mogelijkheden van zelfhulp in het dagelijks leven voor de patiënt zeer beperkt. Normaal gesproken is de getroffen persoon helemaal niet in staat om de volksgezondheid-promotie maatregelen op eigen initiatief. De stoornis is gebaseerd op psychologische oorzaken en de onmogelijkheid om een echte inschatting van zichzelf te maken. Daarom zijn er slechts enkele variaties in actie voor de getroffen persoon zelf. Het eigen lichaam wordt niet opzettelijk verkeerd begrepen. De stoornis is daarom niet met wilsbestrijding te beheersen. Het maakt deel uit van het optreden van de aandoening dat het voor de getroffen persoon niet mogelijk is om zijn eigen lichaam in reële termen te zien en de contouren ervan te herkennen. Om deze reden zijn mensen uit de nabije sociale omgeving vaak in toenemende mate verantwoordelijk. De patiënt moet door hen worden benaderd voor de nodige hulp. Dit vereist een stabiele vertrouwensband. In ernstige gevallen hebben de nabestaanden ook advies en hulp nodig van gespecialiseerd personeel. Informatie over de ziekte en de manifestaties ervan is nodig om de juiste benadering bij de omgang met de zieke te leren en toe te passen. Geduld, kalmte en uitgebreide informatie over de ziekte zijn daarbij essentieel. De getroffen persoon mag niet worden lastiggevallen of onder druk worden gezet door alledaagse opmerkingen. Schaamte, schuldgevoelens of lezingen moeten zoveel mogelijk worden vermeden.