Introductie
Ouderen lijden vaak aan hartfalen of hart- mislukking. Bijna 20% van de> 60-jarigen en bijna 40% van de> 70-jarigen in Duitsland lijdt aan hart- mislukking, waarbij vrouwen minder vaak worden getroffen dan mannen. Hart falen is niet te genezen en is een van de meest voorkomende doodsoorzaken. Vroegtijdige diagnose en consistente therapie zijn cruciaal voor een langere levensverwachting. Een arts moet in een vroeg stadium worden geraadpleegd en er moeten specifieke tests worden uitgevoerd.
Deze tests zijn beschikbaar
Op internet circuleren verschillende online vragenlijsttests die de verschillende symptomen testen die erop duiden hartfalen. Hoe sterker de symptomen en hoe meer symptomen tegelijkertijd optreden, hoe waarschijnlijker het is hartfalen zal worden gediagnosticeerd. Er zijn inmiddels gestandaardiseerde en wetenschappelijk geëvalueerde vragenlijsten die artsen in hun dagelijkse praktijk gebruiken.
Elke vraag komt overeen met een bepaalde puntwaarde. Als aan het einde een bepaald bedrag wordt overschreden, wordt bijvoorbeeld een bloed test (BNP-test) en een verwijzing naar een cardioloog worden geregeld. De BNP bloed sneltest is een nieuwere methode om de belasting van het hart te schatten.
BNP (= B-natriuretisch peptide) komt vrij uit cellen van de hartkamers. Hoe meer de kamers worden uitgerekt (= geladen), hoe meer BNP er in de bloed. Daarnaast zal de arts altijd een fysiek onderzoek, waarbij naar het hart en de longen wordt geluisterd en het lichaam wordt onderzocht op mogelijke tekenen van congestie (been oedeem, nek ader congestie).
Om een ​​hartfalen echter betrouwbaar te kunnen uitsluiten of bevestigen, wordt een echocardiografie (hart ultrageluid) wordt altijd uitgevoerd. Het ventriculaire systeem wordt vanuit verschillende hoeken onderzocht. Hier, hartbewegingen, dikte van de hartspier, hartkleppenkunnen de bloedstroom en het uitwerpvolume worden bepaald en geïnterpreteerd. In het verdere verloop van het onderzoek, ECG, Röntgenstraal of bloedonderzoeken kunnen nuttig zijn om mogelijke oorzaken te achterhalen.
Hoe nuttig zijn online tests?
De kwaliteit van online tests varieert enorm. Bij alle varianten worden de symptomen in verschillende mate ondervraagd. De symptomen van hartfalen zijn vaak erg onspecifiek.
Kortademigheid kan bijvoorbeeld vele oorzaken hebben en al snel tot de verkeerde conclusies leiden. Het is daarom aan te raden om eerst een breed scala aan vragen te stellen, om vervolgens in de volgende stap op bepaalde symptomen nader in te gaan. Dit is echter moeilijk te implementeren in een gestandaardiseerde online tool.
Wetenschappelijk geëvalueerde vragenlijsten hebben meestal een grotere reikwijdte en zijn meer gedifferentieerd in hun analyse. In principe kunnen online vragenlijsten een eerste stap zijn om betrokkenen bewust te maken van het onderwerp. Als een online test positief is, mag men er niet meteen van uitgaan dat men echt aan hartfalen lijdt.
Een bezoek aan de dokter en verdere tests zijn onmisbaar! Het hart ultrageluid wordt meestal uitgevoerd bij een liggende patiënt in liggende en linkerpositie. Een speciale ultrageluid sonde wordt langs de linker ribbenkast en de onderrand van de ribbe geleid.
De hartkamers, hartwanden en kleppen worden vanuit verschillende perspectieven getoond. Bovendien zorgt het Doppler-effect ervoor dat de bloedstroom door het hart zichtbaar wordt. Tijdens het onderzoek kan de arts de samentrekking van de hartspier beoordelen en eventuele wandbewegingsstoornissen detecteren.
Een litteken in de hartspier na a hartaanvalveroorzaakt bijvoorbeeld dat de hartspier in het getroffen gebied nauwelijks of ongelijkmatig beweegt. Ook de dikte van de hartspier en het volume van de individuele kamer kan worden gemeten. Als het hart zwaar belast is, wordt de hartspier dikker (hypertrofie) en het volume in het ventrikel neemt toe.
Het Doppler-effect laat zien of er een lekkage is in de hartlobben en of er bloed terugstroomt in het hart. Ten slotte kan het volume dat het hart per slag uitstoot, worden bepaald (LVEF linkerventrikelejectiefractie). Dit is de belangrijkste maatstaf voor het classificeren van hartinsufficiëntie. Normaal gesproken moet de waarde hoger zijn dan 54%.
