Tijdens degranulatie combineren blaasjes in een cel zich met zijn celmembraan om verhoogde secreties vrij te geven. Dit proces wordt gebruikt door de immuunsysteem, onder andere om te vechten pathogenen met deze afscheidingen. Storingen in degranulatie kunnen daarom ook invloed hebben op de immuunsysteem.
Wat is degranulatie?
Geneeskunde verwijst naar degranulatie als een biologisch proces op cellulair niveau dat belangrijk is voor het functioneren van de immuunsysteem, onder andere. Degranulatie is de medische term voor een biologisch proces op cellulair niveau dat onder meer van belang is voor het functioneren van het immuunsysteem. Tijdens degranulatie geeft een cel stoffen af aan de omgeving; dit proces staat ook bekend als exocytose en kan voorkomen in tal van functionele systemen en anatomische structuren. Dienovereenkomstig vertegenwoordigen de stoffen die de cel door degranulatie afgeeft, afscheidingen. Om welke afscheiding het gaat, hangt af van de rol van de cel in het organisme. In cellen die tot dit proces in staat zijn, zitten kleine belletjes; geneeskunde noemt ze blaasjes. Ze zijn omgeven door een membraan en bevatten de afscheiding. Wanneer de cel het signaal ontvangt om te degranuleren, bewegen de blaasjes naar het celmembraan en versmelten ermee, waardoor de secretie de cel kan verlaten. Degranulatie omvat niet alleen individuele blaasjes, maar een zeer groot aantal. Als gevolg hiervan is de secretie-output (secretie) van de cel hoger dan normaal.
Functie en taak
Degranulatie is onder andere belangrijk voor het goed functioneren van het immuunsysteem, vooral voor actief vechten pathogenen nadat het menselijk lichaam ze al heeft herkend. Zo'n pathogenen omvatten virussen en bacteriën De afweerreactie van het immuunsysteem kan echter ook gericht zijn tegen menselijke cellen, bijvoorbeeld als ze niet meer functioneren of zelfs een potentieel gevaar voor het organisme vormen. Een stof die het lichaam op deze manier kan afgeven is perforin, dat gericht is tegen menselijke cellen. Perforin maakt dus deel uit van het 'zelfmoordprogramma' (apoptose) dat bijvoorbeeld de ontwikkeling van tumoren remt door ongecontroleerde celdeling. Een andere afscheiding die betrokken is bij degranulatie is histamine Dit is een weefselhormoon dat het organisme ook kan afscheiden als onderdeel van de ontstekingsreactie om verschillende andere reacties op gang te brengen. In dit geval daarom histamine maakt deel uit van een kettingreactie. Andere stoffen die een rol spelen als afscheidingen bij degranulatie zijn onder meer het enzym peroxidase, maar ook andere enzymen uit de groep van proteïne-splitsende proteïnasen en verscheidene andere. De cellen die kunnen degranuleren zijn niet van een uniform type. De afscheidingen kunnen bijvoorbeeld afkomstig zijn van lymfocyten Deze immuuncellen bewegen in de bloed en ontwikkelen in de beenmerg Granulocyten, die meer betrokken zijn bij de verdediging tegen bacteriën, zijn ook inbegrepen. Dat geldt ook voor mestcellen, die relevant zijn voor allergische reacties en wond genezenBijvoorbeeld.
Ziekten en aandoeningen
Omdat degranulatie een belangrijke rol speelt bij het goed functioneren van het immuunsysteem, is het indirect gekoppeld aan een ontelbaar aantal ziekten. Een voorbeeld is de natuurlijke preventie van kanker in het menselijk lichaam. Zolang een persoon leeft, delen de cellen zich bijna continu. Bovendien wordt het organisme voortdurend blootgesteld aan omgevingsfactoren: zonlicht, verontreinigende stoffen uit de lucht en andere invloeden kunnen het genetisch materiaal in elke cel beschadigen. Fouten in het genetisch materiaal kunnen ook optreden tijdens de celdeling zelf. Deze veranderingen (mutaties) doen dat niet leiden tot ernstige gevolgen in elk geval, mede dankzij het immuunsysteem. In veel gevallen is het in staat om te detecteren kanker cellen, bijvoorbeeld voordat er zich zelfs een tumor vormt. Een tumor ontstaat door ongeremde celgroei en kan, afhankelijk van de locatie, grootte en maligniteit, verschillende volksgezondheid gevolgen die zich vaak niet specifiek manifesteren. Kankers kunnen dodelijk zijn. Daarom, als het lichaam zo'n risicovolle cel ontdekt, initieert het een immuunrespons. Afhankelijk van de lokalisatie mobiliseert het organisme geschikte immuuncellen - inclusief diegene die blaasjes met afscheidingen dragen. kanker cel en vernietigt het. Als deze reactie slaagt, wordt het risico geëlimineerd en ontwikkelt zich geen tumor. Bij kanker faalt dit systeem echter meestal. Sommige onderzoekers zien daarom verbeterde behandelingsopties en de mogelijkheid voor kankerpreventie bij het verbeteren van deze immuunrespons en het bevorderen van de herkenning van kankercellen nog voordat ze schade kunnen aanrichten. Dit onderzoek staat momenteel echter nog in de kinderschoenen en vereist veel verder fundamenteel onderzoek. Andere voorbeelden van het verband tussen degranulatie en ziekte (die slechts een selectie zijn) zijn onder meer bronchoconstrictie door histamine loslaten in bronchiale astma, verschillende allergische reacties (inclusief de onmiddellijke reactie), ontstekingsreacties en een toename van maagzuur uitscheiding.
