De verschillende vormen
Korstmossen ruber planus is de meest voorkomende vorm van nodulair korstmos en komt voor bij zowel mannen als vrouwen. De ziekte manifesteert zich door kleine roodachtige knobbeltjes met duidelijke grenzen, die gepaard gaan met ontsteking en jeuk. Deze zogenaamde papels komen voornamelijk voor in het gebied van de buigzijde van de pols, de onderrug, de knie en de huid van de onderrug been en onderarm.
De exacte oorzaak van korstmos ruber planus is nog onbekend. Zogenaamd autoantilichamen zijn een benadering om het korstmos uit te leggen. Dit zijn eiwitten van de mens immuunsysteem, die in dit geval normaal gesproken vreemde stoffen herkennen en markeren.
Hierdoor kunnen immuuncellen deze indringers snel en effectief elimineren. Als deze antilichamen worden verstoord door een auto-immuunziekte, vormt het lichaam antistoffen tegen het eigen weefsel van het lichaam en beschadigt het. Een directe methode om te genezen Korstmossen ruber planus bestaat momenteel niet.
Gelukkig verdwijnen de papels na een paar maanden vanzelf. De therapie is daarom vooral gericht op het verlichten van de symptomen van de huid ziekte. Dit wordt meestal gedaan met cortisoltherapie.
Een gezond dieethebben bestralingstherapie en het vermijden van frequente stress ook een positieve invloed op het herstel. Bovendien moet men zich ondanks jeuk niet krabben om extra ontstekingen te voorkomen. Dat is ook belangrijk om te weten Korstmossen ruberplanus kan optreden bij terugval.
Dit betekent dat zelfs na een succesvolle behandeling en het verdwijnen van de symptomen, de ziekte op een later tijdstip weer kan optreden. In dit geval begint de therapie opnieuw. Vaak huidzweren, zoals ze voorkomen korstmos ruber planus, zijn geassocieerd met kanker door leken.
In het geval van nodulair korstmos is dit echter niet waar, omdat de papels niet uitgroeien tot vreemd weefsel en zich niet door het lichaam verspreiden. Ondanks het onschadelijke verloop van de huidziekte, moet altijd een arts worden geraadpleegd om gerelateerde ziekten uit te sluiten. Lichen ruber exanthematicus is een andere variant van Lichen ruber.
Het komt vaak voor op de typische lichaamsdelen die door deze huidziekte worden aangetast. In dit geval kan er sprake zijn van slijmvlies- en nagelbetrokkenheid, maar dit is niet verplicht. Kenmerken zijn roodheid van de huid en verhogingen van de huid als gevolg van ontstekingsprocessen.
In technisch jargon wordt dit een erythemaopapulair karakter genoemd. De verhogingen van de huid worden knobbeltjes of papels genoemd. Bij lichen ruber exanthematicus kunnen deze hexagonaal zijn.
Soms kunnen er ook witachtige strepen op de huid of het slijmvlies verschijnen. Ze zijn een teken van het verwijden van een bepaalde huidlaag van de epidermis. Deze strepen worden Wickham-strepen genoemd.
De diagnose is vaak een blinde diagnose. Lichen ruber exanthematicus is een van de meest voorkomende huidaandoeningen. Mannen worden vaker getroffen dan vrouwen.
De oorzaak is nog niet helemaal opgehelderd. Lichen ruber exanthematicus wordt behandeld met antihistaminica, met lokale steroïde crèmes en, indien nodig, met een chirurgische ingreep, een afsluiting. Bovendien wordt teer gebruikt voor de behandeling en wordt een injectie van steroïde kristalsuspensie uitgevoerd.
In sommige gevallen wordt ook bestraling uitgevoerd. Acitretin, chloroquine, azathioprine, ciclosporine en DADPS worden medicamenteus gebruikt. De slijmvliezen van lichen ruber zijn een chronische terugkerende ziekte van het slijmvlies, maar meestal van de mond slijmvlies.
Slijmvliezen worden in verschillende delen van het lichaam aangetroffen, waaronder de darmen, neus-, baarmoeder en mond. Hun functie is om mechanische bescherming van het onderliggende orgaan te bieden, evenals de afscheiding en opname van stoffen.slijmvlies) lijnen holtes in het lichaam en is bedekt met een laag slijm - vandaar de naam. Een defect van de slijmvlies kan leiden van functieverlies tot de dood van het aangetaste orgaan.
Lichen ruber-slijmvliezen kunnen het beste worden vertaald als "nodulair korstmos van het slijmvlies". De oorzaak van de slijmvliezen van korstmossen is onderwerp van onderzoek, een door geneesmiddelen geïnduceerd of auto-immuunproces wordt vermoed. De therapie van de korstmos ruberslijmvliezen is ook hier lang en moeilijk.
Het woord "verrucosus", uit het Latijn voor "wratachtig", beschrijft deze ondervorm van de korstmos ruber relatief treffend. Het komt bij voorkeur voor aan de extensorzijden van de onderbenen en minder vaak op de rug van de hand en wordt beschouwd als bijzonder therapieresistent en dus erg vervelend. In de meeste gevallen duurt de ziekte maar liefst 5 jaar.
Lichen ruber verrucosus is een nodulaire tot wratachtige huidziekte: de knobbeltjes kunnen individueel of in kleine groepen voorkomen en variëren in grootte van enkele millimeters tot 3 centimeter. In individuele gevallen kunnen meerdere knobbeltjes samengroeien en vormen wratten tot 10 cm groot. De patiënt voelt een sterke jeuk, wat onder andere leidt tot littekens, die samenhangen met de genezing van deze knobbeltjes.
De therapie is complex en is voornamelijk gebaseerd op ontstekingsremmende en jeukremmende medicijnen zoals glucocorticoïden (cortisone). Deze worden oraal ingenomen of rechtstreeks in het onderhuidse weefsel in het getroffen gebied geïnjecteerd. Externe bestralingstherapie kan ook worden gebruikt.
Een therapie is belangrijk omdat als de lichen ruber verrucosus niet wordt behandeld, deze kan degenereren tot een carcinomateuze vorm - dwz er is een risico op huid kanker. Lichen ruber follicularis (acuminatus) komt vaak voor op de harige delen van het lichaam. Het wordt gekenmerkt door meerdere, puntige kegelvormige verhogingen op de haar follikels.
Ze vertonen zich vaak in de vorm van uitslag met onduidelijke grenzen. Meestal treedt alleen een lichte jeuk op. Vaak wordt de hoofdhuid aangetast.
De vorming van de beschreven papels verhindert de nieuwe groei haar van het bereiken van de oppervlakte. Dit kan leiden tot haaruitval en kaalheid met littekens in de loop van lichen ruber follicularis. De diagnose wordt gesteld op basis van klinische symptomen en door microscopisch onderzoek van het gebied.
Differentiële diagnostiek de arts begrenst een Leucoplacia nicotinica, een candiosis, lupus erytehrmatodes, contactallergie en secundair syphilis. Lichen planus kan ook voorkomen in het genitale gebied. Dit moet worden onderscheiden van een lichen sclerosus et atrophicus.
In vergelijking hiermee komt een lichen planus minder vaak voor in het genitale gebied. In de meeste gevallen is een lichen planus genitalis gebaseerd op een hormonale onbalans. Dit kan vooral gebeuren in fasen van een hormonale verandering.
Bij vrouwen kan dit bijvoorbeeld het geval zijn tijdens zwangerschap. Lichen ruber planopilaris is een chronische huidziekte die kan leiden tot atrofie van de haar follikels en kaalheid. De oorzaak is nog onbekend.
Aangenomen wordt dat het een chronische aandoening is van de verhoorning van de haarzakje epitheel. De daaropvolgende destructieve processen leiden waarschijnlijk tot vernietiging van de haarzakjes en haarschacht. Er is een verlies van cytokeratine 15-positieve stamcellen waargenomen.
Het verband met andere ziekten zoals keratosis pilaris, follicullitis decalvans en lichen planus follicularis is onduidelijk. In de meeste gevallen komt lichen ruber planopilaris voor op middelbare leeftijd. Vrouwen worden vaker getroffen dan mannen.
De ziekte manifesteert zich meestal in het laterale en frontale deel van de hoofd. De achterkant van de hoofd wordt minder vaak aangetast. Het klinische beeld is vergelijkbaar met het klinische beeld van Lichen ruber follicularis. Bovendien kunnen ook de extensorzijden van de bovenarmen, dijen, mondslijmvlies en nagels worden aangetast. Naast de visuele diagnose wordt het microscopisch beeld gebruikt voor diagnose.
Alle artikelen in deze serie:
