Buigpeesblessures aan de hand beperken de mobiliteit en het grijpvermogen van de vingers ernstig. Ondanks de anatomische eigenaardigheden en de ernst van de beperkingen, zijn er nu effectieve therapeutische procedures die gewoonlijk leiden tot volledig herstel van de functie in de aangedane vingers.
Wat zijn buigpeesblessures van de hand?
Buigpeesblessures aan de hand zijn erg problematisch omdat het bewegingsbereik van de vingers ernstig wordt beïnvloed. Er zijn twee flexoren pezen op elk individu vinger, een oppervlakkige en een diepe buigpees. Ze vertegenwoordigen de verbinding tussen de vinger en de buigspieren van de onderarm De oppervlakkige flexor pezen zijn verantwoordelijk voor flexie van het midden vinger gewricht. De diepe flexor pezen buig vooral de gewrichten aan de bovenkant van de vingers. Ze nemen echter ook deel aan de flexie van de middel- en ondervinger gewrichten Elke buigpees wordt omhuld door een pees schede, die verder wordt versterkt door kruisvormige en ringvormige ligamenten. De ligamenten zorgen ervoor dat de pezen strak langs worden geleid gewrichten en botten Vanwege deze delicate en speciale anatomische omstandigheden zijn buigpeesblessures van de hand vaak gecompliceerd.
Oorzaken
Elk letsel aan de buigzijde van een vinger kan leiden tot een buigpeesblessure. Dit geldt voor zowel blessures met als zonder blessures huid afbreken. Vaak, prik wonden en snijwonden, zoals die kunnen worden toegebracht door messen, opengesneden voedselblikken of gebroken glas, resulteren in het doorsnijden van de buigpezen. Ernstige beknellingsblessures en trauma met stompe kracht kunnen ook buigpeesblessures veroorzaken. Mensen die aan machines met scherpe snijvlakken werken, zoals slijpmachines en cirkelzagen, lopen ook een groot risico op dergelijke verwondingen. Dierenbeten zijn een andere oorzaak. Over het algemeen is een vrij sterke kracht vereist om de relatief sterke buigpezen, die ongeveer vijf tot tien millimeter in diameter zijn, door te snijden.
Symptomen, klachten en tekenen
De buigpees in de hand kan door verschillende oorzaken geblesseerd raken, en de symptomen en tekenen variëren net zo goed. Elk type letsel veroorzaakt echter ernstig pijn en kan alles tot gevolg hebben, van een beperkte beweging tot bijna volledige immobiliteit van de hand. Verwondingen veroorzaakt door externe gebeurtenissen worden meestal actief waargenomen en herkend door de patiënt. Dit kunnen snijwonden, kneuzingen, kneuzingen of peesverrekking door verstuiking zijn, in beide gevallen is een specifieke gebeurtenis de oorzaak. Bij open wonden kunnen meer of minder ernstige bloedingen optreden. Blessures die van buitenaf vaak niet zichtbaar zijn, zijn aanhechtingen of loslatingen van de buigpees door externe impulsen. In deze gevallen, pijn is onmiddellijk en ernstig, met begin van letsel. Andere verwondingen aan de buigpees in de hand ontstaan als gevolg van langdurig overmatig gebruik, bijvoorbeeld tijdens ongewoon lichamelijk werk, langdurig huishoudelijk werk of tijdens het sporten. In deze gevallen worden de symptomen vaak over een langere periode duidelijk, maar worden ze in de vroege stadia genegeerd. Een veelal saai, slechts in zeldzame gevallen steken pijn wordt merkbaar. Door de overbelasting van de buigpees kan de sterkte in de hand afneemt, a 피로 symptoom naast de pijn wordt merkbaar. Dit heeft vaak ook invloed op het grijpvermogen en de grip sterkte van de vingers.
Diagnose en progressie
Normaal gesproken hebben de vingers een natuurlijke, licht gebogen positie wanneer de hand in een ontspannen positie wordt gehouden. Bij een buigpeesletsel aan de hand daarentegen, worden de vingers in een onnatuurlijk stijve positie gestrekt. Vaak ontstaan blauwe plekken en zwellingen. Als de diepe buigpees is doorgesneden, kan het eindgewricht van de bijbehorende vinger niet of slechts met grote moeite worden gebogen. Als de oppervlakkige en diepe buigpezen tegelijkertijd worden doorgesneden, is buiging van het middelste gewricht moeilijk of onmogelijk. Naast de flexiefunctie, bloed stroom en vingergevoeligheid worden tijdens de diagnose gecontroleerd op tekenen van vaat- en zenuwbeschadiging. Bij zeer complexe buigpeesblessures kan een röntgenstraal wordt ook gebruikt om botletsel of verborgen vreemde voorwerpen te identificeren.
Complicaties
Buigpeesblessures aan de hand laten de patiënt relatief beperkt in zijn of haar dagelijkse leven en handelen. De beperkingen hebben vooral betrekking op het grijpvermogen en op de beweeglijkheid van de hand en de individuele vingers. Dit betekent bijvoorbeeld dat normale voedselopname niet meer mogelijk is, zodat de getroffen persoon afhankelijk is van de hulp van andere mensen in zijn of haar dagelijkse leven. In de meeste gevallen veroorzaken buigpeesblessures van de hand ook hevige pijn. De pijn leidt niet zelden tot Depressie en andere psychische klachten. De hand kan opzwellen en de pijn kan ook de vorm hebben van pijn in rust. In de regel wordt een chirurgische behandeling uitgevoerd. Hoe eerder de behandeling wordt gestart, hoe groter de kans op volledig herstel zonder complicaties. Gewoonlijk kan de patiënt na buigpeesblessures aan de hand niet onmiddellijk gewicht op de hand leggen en moet hij een bepaalde tijd wachten totdat het volledige draagvermogen is hersteld. Deze periode kan oplopen tot zes maanden. Daarna zijn er geen verdere complicaties of klachten. Ook kunnen de vingers zonder meer achteraf weer worden belast.
Wanneer moet je naar een dokter?
Bij buigpeesblessures aan de hand moet direct een arts worden geraadpleegd. Er is geen zelfgenezing bij deze ziekte, dus deelname aan verschillende therapieën is essentieel voor de patiënt in Regle. Evenzo kunnen verdere complicaties en mogelijk verlamming worden vermeden. De arts moet worden geraadpleegd voor buigpeesblessures aan de hand als de vingers zelf een onnatuurlijke positie of oriëntatie hebben, zelfs als ze gestrekt zijn. In de regel kan de getroffen persoon zijn vingers niet of nauwelijks meer strekken en buigen, zodat er in het dagelijks leven aanzienlijke beperkingen zijn. Hand pijn kan ook optreden bij buigpeesblessures aan de hand. Bovendien kunnen zwelling en blauwe plekken hier ook op wijzen voorwaarde en moet worden onderzocht door een medische professional. Bij acute noodsituaties of ernstige pijn moet het ziekenhuis worden bezocht. Hoe eerder flexorpeesblessures aan de hand worden gedetecteerd, hoe beter de vooruitzichten op volledig herstel. In de regel mag een arts echter niet langer dan 48 uur na het letsel worden geraadpleegd, omdat het daarna meestal niet mogelijk is om de pezen aan elkaar te hechten.
Behandeling en therapie
Bij een handpeesblessure worden de afgesneden pezen zo snel mogelijk aan elkaar gehecht. De behandeling moet niet later dan 48 uur na het letsel worden gegeven. De beste kans op herstel is als de peesstronken binnen zes uur na het doorsnijden worden herenigd. Door spiertrekkingen kunnen de peesuiteinden terugschuiven in de onderarm gebied, daarom moeten er soms incisies worden gemaakt in de handpalm of pols om ze te vinden. Als de buigpeesblessure van de hand geïnfecteerd of ouder is, worden er meestal geen directe hechtingen geplaatst. In plaats daarvan wordt eerst een siliconen pin in het weefsel geplaatst om de pees schede van plakken. Dit wordt gevolgd door een tweede procedure waarbij de pees aan elkaar wordt gehecht. Een peestransplantaat kan ook nodig zijn. De vers gehechte pees is nog niet volledig belastbaar. De gewonde vinger mag alleen voorzichtig worden bewogen, anders bestaat het risico van de pees schede aan elkaar blijven plakken en de vinger stijf worden. De speciaal voor optimale nazorg ontwikkelde Kleinert-spalk zorgt ervoor dat de patiënt de gewonde vinger actief en krachtig kan strekken, maar alleen machteloos en passief kan buigen. Elastiekjes tussen de vingernagel en de carpus zorgen ervoor dat de vinger wel gestrekt kan worden maar niet helemaal. De spalk kan ongeveer zes weken na de ingreep worden verwijderd en de vinger kan dan na ongeveer twaalf weken volledig worden gestrekt.
Vooruitzichten en prognose
In de meeste gevallen geneest een buigpeesblessure aan de hand binnen enkele maanden na de operatie volledig. Daarom heeft de patiënt een goede kans om blijvend symptoomvrij te zijn. Ongeveer 6 weken na een chirurgische ingreep wordt de spalk die op de hand is ingebracht, verwijderd. Direct daarna is gedeeltelijke handbelasting al mogelijk. Naarmate het zelfgenezingsproces vordert, neemt het vermogen van de hand om gewicht te dragen gestaag toe en verbetert het gevoel van welzijn van de patiënt. Na 12 weken kan de hand normaal gesproken weer volledig worden gebruikt. Overmatige inspanning moet echter worden vermeden om terugval te voorkomen. Sommige patiënten klagen over langdurige symptomen zoals weersgevoeligheid of ongemak door het litteken op de hand. Het volledig dragen van de hand kan onder bepaalde omstandigheden langer duren. Dit hangt af van de leeftijd van de patiënt en de individuele regeneratiemogelijkheden van het lichaam. Desalniettemin zijn er in het algemeen goede vooruitzichten op herstel. Een prognose is minder optimistisch in het geval van doorsnijden of beknelling van de buigpezen. Complicaties en dus veranderingen in het genezingsproces kunnen ook optreden als de blessure laat wordt behandeld of als er verdere schade aan de botten werd te laat ontdekt. In deze gevallen kan de hand permanent worden aangetast of kan het genezingsproces aanzienlijk worden verlengd met enkele maanden.
het voorkomen
Er zijn geen specifieke maatregelen om buigpeesblessures aan de hand te voorkomen. Uiterste voorzichtigheid is geboden bij het hanteren van scherpe voorwerpen en machines, evenals bij dieren met scherpe tanden. Personen die veel waarde hechten aan volledig functionele vingers, zoals pianisten, moeten proberen gevaarlijke machines en objecten te vermijden. Maar omdat de kans op herstel van buigpeesblessures aan de hand over het algemeen erg goed is, kunnen zelfs pianisten hun activiteiten uiteindelijk meestal ongestoord hervatten.
Nazorg
Nazorg na buigpeesblessures aan de hand is om verschillende redenen noodzakelijk. Een daarvan is om de mobiliteit zo vroeg mogelijk te herstellen door verklevingen aan de weefsels te voorkomen door middel van geschikte oefeningen. Aan de andere kant moet echter te veel spanning worden vermeden, zodat de blessure niet opnieuw scheurt. Voor het contrast tussen flexibiliteit en spaarzaamheid is vooral in het begin het oordeel van behandelende therapeuten en artsen doorslaggevend. Chirurgen en bewegingstherapeuten beslissen over de huidige belastbaarheid van het weefsel na buigpeesblessures aan de hand. Vaak een geïndividualiseerd therapie plan wordt gemaakt als onderdeel van de nazorg. De therapie oefeningen worden door de therapeut aan de patiënt getoond en worden in het begin vaak met hulp van de therapeut uitgevoerd. De patiënt kan dan thuis oefenen en geleidelijk de mobiliteit en het draagvermogen van de structuren verbeteren. Bij ernstige buigpeesblessures aan de hand kan de ergotherapeut ook helpen bij het herstellen van routine in alledaagse bewegingen. Nazorg omvat ook het minimaliseren van het risico op infectie na een operatie voor buigpeesblessures aan de hand. Dit omvat het beschermen van de wond tegen besmetting. Immobilisatie na een operatie is ook verplicht totdat de chirurg de mogelijke bewegingen vrijgeeft. In het geval van roodheid, kloppen of zwelling als klassieke tekenen van ontstekingmoet er vroegtijdig een arts worden geraadpleegd om de wond te onderzoeken.
Wat u zelf kunt doen
De kans op volledige genezing is het grootst bij een blessure aan de buigpees als afgesneden peesstompen onmiddellijk worden herenigd, maar niet later dan twee dagen na het letsel. De belangrijkste zelfhulpmaatregel is dus het ernstig nemen van een handletsel dat de beweeglijkheid van de vingers beperkt en onmiddellijk medische hulp inroepen of ziekenhuisopname. Na een chirurgische ingreep kan de herstelde pees niet onmiddellijk volledig worden belast. Het is absoluut noodzakelijk dat de patiënt de aangedane hand laat rusten. Anders bestaat het risico dat de peesmantel vast komt te zitten en de ledemaat verstijft. Als de behandelende arts een Kleinert-spalk voorschrijft, moet deze beslist worden gedragen. Hier is het uitermate belangrijk dat de patiënt geduld oefent. De spalk wordt meestal op zijn vroegst na zes weken verwijderd. Daarna duurt het meestal nog anderhalve tot twee maanden voordat de pees weer volledig kan worden belast en de hand weer kan worden gebruikt zoals voor de blessure. Fysiotherapie oefeningen kunnen de genezing versnellen en de volledige functie van de aangedane vingers herstellen.
