Bepaalde ritmestoornissen
Hieronder worden de individuele ritmestoornissen meer in detail beschreven en uitgelegd hoe ze ontstaan en met welke symptomen ze verband houden. Het belangrijkste instrument voor het diagnosticeren van hartritmestoornissen is het ECG (elektrocardiografie). Verschillende hartritmestoornissen leiden tot karakteristieke veranderingen in het ECG.
Deze worden hier ook beschreven. Helaas is het correct kunnen 'lezen' van een ECG een zeer moeilijke zaak die veel kennis vereist van de fysiologische processen van de hart- Na de beschrijving van de individuele hartritmestoornissen, vindt u enkele uitleg over de basiswerking van een ECG.
Algemene therapie
Niet elke hartritmestoornis vereist onmiddellijke therapie, aangezien er vele vormen zijn - vooral anders hart--gezonde patiënten - vormen geen bedreiging en leiden niet tot fysieke beperkingen. De meest voorkomende ritmestoornis in gezonde harten zijn de extra beats, ook wel extrasystoles genoemd. Therapie is daarom alleen nodig als een ritmestoornis wordt toegevoegd aan een reeds voorgeladen hart- of als de bijbehorende symptomen leiden tot subjectief sterke lichamelijke of psychische beperkingen.
In het algemeen wordt onderscheid gemaakt tussen één: waarbij het type ritmetherapie afhankelijk is van het type aandoening (tachycardie, bradycardische stoornis, extra hartslagen, enz.) Bij medicamenteuze antiaritmische therapie worden verschillende medicijnen gebruikt, die zijn onderverdeeld in vier verschillende klassen: de 1e klasse bevat stoffen die zogenaamde blokkeren natrium kanalen in het hart (bijv. flecaïnide) de 2e klasse bevat stoffen die á 1 receptoren blokkeren (bètablokkers, bijv.
metoprolol) de 3e klasse omvat kalium kanaalremmers (bijv amiodaron) en de 4e klasse bevat stoffen die remmen calcium kanalen (bijv verapamil Al deze medicijnen zijn bedoeld om de hartslagfrequentie te reguleren en te stabiliseren.
De zogenaamde elektrische therapie omvat enerzijds de implantatie van een gangmaker in het geval van hartritmestoornissen waardoor het hart te langzaam gaat kloppen. Het elektrische apparaat stimuleert de spieren van het hart om in een bepaald ritme samen te trekken, zodat een voldoende regelmatig pompen gegarandeerd is. Aan de andere kant, de implantatie van een Defibrillator maakt ook deel uit van de elektrotherapie, waarbij deze bij voorkeur wordt toegepast bij te snelle ritmestoornissen (bijv. ventrikelfibrilleren).
Als het apparaat het ritme registreert dat uit de hand loopt, stuurt het een stroomstoot naar het hart, waardoor het meestal weer in een normaal, gereguleerd ritme komt. Er is echter een externe elektrische schokken kan ook worden toegepast om het hart in zijn normale ritme te herstellen in geval van hartritmestoornissen, vooral in het atrium (bijv. atriale flutter, boezemfibrilleren Deze procedure wordt elektrische cardioversie genoemd en wordt uitgevoerd onder een korte anesthesie met een lagere dosis dan defibrillatie (medicamenteuze cardioversie kan ook zonder anesthesie worden uitgevoerd!)
Een van de invasieve methoden voor ritmetherapie is de zogenaamde katheterablatie. Hier wordt specifiek gezocht naar de locaties van de ritmestoornissen tijdens een hartkatheteronderzoek en dan het hartweefsel dat verantwoordelijk is voor de hartritmestoornissen is elektrisch gescleroseerd.
- Geneesmiddel
- Elektrisch en
- Invasieve therapie,
