Breuk van de milt Een breuk van de milt (technische term: miltruptuur) is een verwonding, meestal een traan, in het miltweefsel. De meest voorkomende oorzaak van een miltruptuur is stomp buiktrauma, bijvoorbeeld als gevolg van een ernstig verkeersongeval of een trap. Andere typische ongevalsmechanismen die vaak leiden tot de ontwikkeling van een breuk van de milt vallen op het stuur van fietsen of motorfietsen, wat resulteert in ernstige beknelling van het miltweefsel.
Bij patiënten die lijden aan zogenaamde polytrauma (meerdere verwondingen, waarbij één of een combinatie van meerdere verwondingen mogelijk levensbedreigend kan zijn) na een ongeval, het scheuren van de milt wordt gewoonlijk beschouwd als een acuut levensbedreigend bestanddeel. Spontane vormen van miltruptuur, dwz niet-traumatische vormen, zijn echter vrij zeldzaam. In de meeste gevallen wordt de spontane breuk van de milt veroorzaakt door infectieziekten of verschillende bloed aandoeningen (zogenaamde hematogene ziekten), die leiden tot een enorme toename van de grootte van het orgaan.
Vanuit medisch oogpunt wordt miltruptuur ingedeeld in verschillende mate van ernst. De mildste vorm van miltruptuur is de pure capsule breuk, die geen schade toebrengt aan het eigenlijke orgaanweefsel. Een typisch symptoom van puur capsule breuk is het optreden van een lichte sijpelende bloeding uit het omliggende weefsel (miltparenchym).
De verdere indeling hangt af van de spreiding van de afgesneden capsule- en parenchymdelen. Bij de meest ernstige vorm van miltruptuur reiken de verwondingen zo diep dat belangrijke toevoer bloed schepen worden ook beïnvloed. De meest geschikte therapie voor a gescheurde milt hangt af van de ernst van de breuk.
Een pure capsule breuk kan meestal conservatief worden behandeld onder close ultrageluid controle en observatie van de circulatieparameters. Bij gezonde mensen wordt het defect binnen enkele dagen vanzelf gesloten als het bloed coaguleert. Het functionele vermogen van het orgel blijft meestal volledig behouden.
Zodra het eigenlijke weefsel (parenchym) is aangetast, wordt een zuiver conservatieve (niet-chirurgische) behandeling van de miltruptuur niet als effectief beschouwd. In de meeste gevallen is de gescheurde milt moet operatief worden behandeld. Jarenlang werd het volledig verwijderen van de milt beschouwd als de methode van eerste keuze, maar tegenwoordig worden pogingen ondernomen om het orgel te behouden. Om deze reden worden kleine defecten vaak dichtgemaakt met speciale lijmen of behandeld met zelfoplossende plastic netten. Gedeeltelijke verwijdering van het orgaan (gedeeltelijke verwijdering van het weefsel dat is aangetast door de gescheurde milt) wordt nu ook als een succesvolle behandelmethode beschouwd.
