Schade door overbelasting tijdens hardlopen / joggen | Joggen

Schade door overbelasting tijdens hardlopen / joggen

Schade aan het bewegingsapparaat wordt veel vaker dan ongevallen veroorzaakt door overbelasting of onjuiste belasting. Kniegewricht Het kniegewricht wordt tijdens het lopen zwaar belast. Als het kniegewricht is beschadigd, zoals in het geval van het kniegewricht artrose (gonartrose), het is minder veerkrachtig en heeft de neiging geïrriteerd te raken, wat kan resulteren in pijn, oververhitting en effusie van de kniegewricht.

Slijtage-gerelateerde meniscusschade (degeneratieve meniscusrupturen, meniscusschade) kan ook leiden tot kniegewrichtsklachten. Ze manifesteren zich meestal als pijn aan de binnen- of buitenkant van de kniegewrichtspleet. Af en toe echter pijn in de holte van de knie is ook het belangrijkste symptoom.

De in eerste instantie enige 'vervelende' klachten kunnen uiteindelijk het lopen onmogelijk maken en ook in rust pijn en zwelling van het kniegewricht veroorzaken. Een typische ongevalgebeurtenis is meestal niet memorabel. Een veel voorkomende pijnsymptomatologie heeft invloed op de knieschijf (patella), daarom wordt de pijn in de knieschijf van de hardloper ook wel 'runner's knee'Of hardlopersknie (tractus syndroom) De pijn wordt veroorzaakt door schade aan de kraakbeen van de patella en / of zijn glijlager op de dij (chondropathia patellae) en lokale ontsteking van de slijmvliezen De oorzaken van dit klinische beeld zijn talrijk: andere vormen van knie gewrichtspijn omvatten overbelasting met ontsteking van het vetlichaam van Hoffa en irritatie van de spier- / peesaanhechtingen. Wanneer het dikke lichaam van de Hoffa ontstoken is, wordt de pijn gevoeld in het kniegewricht, achter de patellapees.

Typisch is een langzame, toenemende pijn en pijn tijdens het strekken van de knie. Kenmerkende peesinsertieklachten (enthesiopathie) hebben betrekking op de Pes anserinus (“ganzenvoet”, vaak inbrengen van de sartoriusspier, M. gracilis, M. semitendinosus) in het gebied van het binnenste (mediale) scheenbeen hoofd van het scheenbeen. Afhankelijk van hun functie treedt pijn voornamelijk op tijdens interne rotatie van het gebogen kniegewricht.

Pijn in het gebied van het laterale kniegewricht kan worden veroorzaakt door wrijven over de tractus iliotibialis. De tractus iliotibialis is een uitgebreide versterking van de spiermantel van de dij (fascia lata). Het wordt gespannen door spiervezels van de spiertensor fascie latae en de gluteus maximus-spier.

De tractus iliotibialis loopt als een pad langs de zijkant dij naar het laterale scheenbeen hoofd. Wrijven over deze tractus in het gebied van het laterale kniegewricht kan tijdens het lopen ongemak en de vorming van inflammatoire bursae veroorzaken. Een verkeerde positie van het boogbeen bevordert het optreden van dit klinische beeld.

Enkel gewricht De voet heeft het meest directe contact met de grond wanneer lopend. De treden worden alleen opgevangen door het schoeisel. De structuren van de voet staan ​​daardoor bloot aan grote belasting.

Malposities van de voet of enkel gewricht met onnatuurlijke voet / enkelgewricht stress leidt daarom snel tot overbelastingsverschijnselen. De spreidvoet beschrijft een pathologische verlaging van de transversale boog van de voet en door overbelasting van de middenvoetsbeentje hoofden II-IV, leidt tot voorvoet pijn, die gemakkelijk kan worden behandeld met een geschikte inlegzool. Het is ook verantwoordelijk voor de ontwikkeling van hamer en klauw tenen, die leiden tot pijnlijke likdoorns (clavus).

De afgeplatte voet leidt tot een afvlakking van de binnenboog van de voet met overbelasting en pijn van de kleine voetspieren in dit gebied. Chronische trekspanning op de plantaire aponeurose kan leiden tot de ontwikkeling van een pijnlijke hielspoor. De therapie bij uitstek voor een hielspoor is ook de inlegzool.

A Hallux valgus is een verkeerde plaatsing van de grote teen en wordt meestal geassocieerd met een spreidvoet. In Hallux valgus, de grote teen wijst steeds meer naar buiten. De verkeerde plaatsing en een breed voorvoet leiden tot de ontwikkeling van een pijnlijke bursitis op het gebied van de metatarsofalangeale gewricht van de grote teen.

Meer lopen, vooral met een voorvoet hardloper (zie hieronder), kan versnellen of symptomatisch worden voor artritis van de metatarsofalangeale gewricht van de grote teen (hallux rigidus). In een hallux rigiduswordt de afrolbeweging van de voorvoet verstoord doordat de grote teen door slijtage wordt aangetast in zijn erectie. Vermoeidheidsfracturen (stressfracturen) komen vooral vaak voor in het gebied van de middenvoetsbeentjes.

Ze kunnen echter ook de fibula, het scheenbeen, de nek van het dijbeen of het bekken (meestal schaambeen Afdeling). De oorzaak is altijd een onbalans tussen de belasting (hard trainen) en de veerkracht van het bot. Zeer slanke vrouwen met een slecht botmetabolisme (osteoporose) en extreem lopend stress (bijv marathon) worden vaker getroffen.

Vermoeidheidsfracturen zijn zeldzaam in vrijetijdssporten. Overbelasting van de enkel gewricht leidt tot ontsteking van de slijmvliezen, enkelpijn en effusievorming van het gewricht, vooral als er enkelinstabiliteit is. Niet-ongevalsgerelateerde klachten en zwellingen in het gebied van de buitenste enkel kunnen worden veroorzaakt door een dislocatie van de peroneale pees (peroneale peesdislocatie) of gedeeltelijke dislocatie (laterale kuitspieren) veroorzaakt door de voorwaarde.

Dit is een zeldzaam ziektebeeld. Het wordt veroorzaakt door een plat peesschuifbed en zwakke ligamentgeleiding van de peroneale pezen op weg van de buitenste enkel naar de voet. achillespees Overbelastingspijn van de achillespees komt zeer vaak voor.

Een axiale verkeerde positie van de voet / enkelgewricht (knik, platte voet), overpronatie wanneer lopend (zie hieronder), onjuist schoeisel, oneffen ondergrond (vooral hardlopen in zand), verkorte kuitspieren, verschillen in been lengte ed kunnen de oorzaak zijn van de klachten. Als verzamelnaam voor pijn in de achillespees gebied, de term Achillodynie wordt vaak gebruikt. Er moet een onderscheid worden gemaakt tussen "echte" ontsteking van de achillespees (tendinopathie) en ontsteking van het peesglijdende weefsel (peritendinitis achillae).

Strikt genomen gaat het echter niet om een ​​ontsteking, maar om een ​​slijtage-gerelateerde veroudering van de achillespees (degeneratie). Gedeeltelijke scheuren van de achillespees treden op en kunnen uiteindelijk leiden tot een volledige breuk. De lokalisatie van de klacht is meestal 5 cm boven de achillespeesinbreng bij de hielbeen.

De achillespees kan daar gezwollen zijn, wat het beste te zien is op een ultrageluid. Een ophoping van vocht rond de achillespees is kenmerkend voor een ontsteking van het glijdende weefsel van de pees. Kenmerkend zijn ochtenddodende pijn of pijn aan het begin van het hardlopen.

Na het opwarmen verbeteren de symptomen, om na langdurige inspanning weer in intensiteit toe te nemen. Verdere mogelijkheden voor pijn in de achillespees gebied zijn bursitis bij de achillespeesbevestiging. Het oppervlakkige bursitis tussen de huid en de achillespees wordt meestal veroorzaakt door slecht passende schoenen die wrijven of schuren.

Diepe bursitis treft de slijmbeurs tussen de achillespees en de calcaneus en wordt meestal veroorzaakt door een anatomische variant van de hielbeen (Haglund's exostose). Heup In tegenstelling tot de bovengenoemde gebieden van ongemak, is pijn als gevolg van overbelasting of verkeerd gebruik van de heup relatief zeldzaam. In bredere zin kunnen hier alle peesinbrengklachten van het bekken in worden meegeteld.

Bekend zijn peesinserteklachten van de adductoren, de spiergroep die verantwoordelijk is voor de spreiding van de benen. Ze beginnen bij de schaambeen en zitbeen en daar ook hun klachten ontwikkelen (diepe lies, zitbeen). Evenzo zijn er problemen met de aanhechting van de pezen in de abductorspieren, dat wil zeggen de spiergroep die verantwoordelijk is voor de spreiding van de benen (vooral de gluteale spieren).

Belastingafhankelijke pijn en drukpijn kunnen worden opgewekt in het gebied van het "heupbot" (trochanter major). Het "heupbeen" kan in de diepte worden gepalpeerd op het laterale bovenbeen. Hiervan moet het ziektebeeld van bursitis trochanterica worden onderscheiden.

Dit is een ontsteking van de slijmbeurs boven het heupbot. Wanneer de been wordt bewogen, voelt de hardloper een pijnlijk wrijvingsgevoel. Er is aanzienlijke pijn onder druk over het heupbot.

De coxa saltans is ook een ziektebeeld dat zich afspeelt in het gebied van de trochanter major. De ziekte wordt gekenmerkt door een schokkerige, pijnlijke klap van de iliotibiale tractus over de trochanter major. Dit wordt daarom ook wel een “bijtende heup'.

De oorzaak van dit probleem is te vinden in een aangeboren prominente trochanter major, een verschil in been lengte of een algemene zwakte van de bindweefsel. Net als bij het kniegewricht artrose, heup gewricht artrose (coxarthrosis) kan ook leiden tot overbelastingspijn bij oudere hardlopers. Hiervan moet het ziektebeeld van bursitis trochanterica worden onderscheiden.

Dit is een ontsteking van de slijmbeurs boven het heupbot. Wanneer het been wordt bewogen, voelt de hardloper een pijnlijk wrijvingsgevoel. Er is aanzienlijke pijn onder druk over het heupbot.

De coxa saltans is ook een ziektebeeld dat zich afspeelt in het gebied van de trochanter major. De ziekte wordt gekenmerkt door een schokkerige, pijnlijke klap van de iliotibiale tractus over de trochanter major. Dit wordt daarom ook wel een “bijtende heup'.

De oorzaak van dit probleem ligt bij een aangeboren prominente trochanter major, een verschil in beenlengte of een algemene zwakte van de bindweefsel. Net als bij het kniegewricht artrose, heup gewricht artrose (coxarthrosis) kan ook leiden tot overbelastingspijn bij oudere hardlopers.

  • X-benen
  • Verminderde ontwikkeling van de patella (patella dysplasie)
  • Verminderd draagvermogen van het glijlager
  • Strakke bandgeleiding
  • Looptechniek (overpronatie)
  • Interne heuprotatie
  • Spieronbalans van de patella centrerende spieren
  • Spierverkorting met verhoogde patellaire druk

Rugpijn wanneer hardlopen af ​​en toe voorkomt.

De lumbosacrale overgang (overgang van de lumbale wervelkolom naar de heiligbeen) is onderhevig aan bijzondere stress. Vanwege zwakke rug en buikspieren en verkorte heupbuigers, het bekken kantelt naar voren. Dit wordt gecompenseerd door een verhoogde lordose van de lumbale wervelkolom (vorming van een holle rug) met overbelasting van de tussenwervelschijven en de kleine wervel gewrichten. Op dezelfde manier ervaren goedgetrainde hardlopers spiervermoeidheid. De gevolgen kunnen facetartrose en hernia zijn, vooral in de lumbale wervelkolom.