Met het Frenchay dysartrie-onderzoek specificeert de arts een spraakstoornis die verband houdt met schade aan de hersenen of gezichtsbehandeling zenuwen door de patiënt specifieke bewegingen of uitingen met de lippen te laten uitvoeren, zacht gehemelte, kaak, of tong in tien afzonderlijke gebieden. Hij beoordeelt ook stem, ademhaling (ademhaling), reflexen, en verstaanbaarheid op een schaal van één tot negen in de testprocedure, waarbij de resultaten worden geregistreerd als een bars kaart, waardoor een betere classificatie van de oorzaak van verlamming en de vorm van dysartrie mogelijk is. Het diagnoseapparaat maakt dus de beslissing voor een specifiek logopedie en vooruitgang Grensverkeer gedurende therapie.
Wat is het Frenchay dysartrie-onderzoek?
Met het Frenchay dysartrie-examen specificeert de arts een spraakstoornis die verband houdt met schade aan de hersenen of gezichtsbehandeling zenuwen Het Frenchay dysartrie-onderzoek is een test die wordt gebruikt om alle soorten dysartrie te beoordelen. Dysartrie wordt door de medische professie gedefinieerd als elke spraakstoornis die verband houdt met schade aan de hersenen of gezichtsbehandeling zenuwen De testprocedure is in de eerste plaats een diagnostisch instrument dat de betreffende aandoening gedifferentieerd beschrijft en dus classificeert in een subvorm van de verzamelnaam dysartrie. Door deze gedifferentieerde classificatie worden de sterke en zwakke punten van de patiënt gedocumenteerd, zodat de logopedist een geschikte keuze kan maken. therapie methode om het spraakbeeld te verbeteren. De test is ontwikkeld door Pamela M. Enderby in het Frenchay Hospital in Engeland en vertaald en getest door een logopedist in Hamburg. In 1991 publiceerde Gustav Fischer Verlag een eerste editie van de onderzoeksprocedure in het Duits.
Functie, effect en doelen
Het diagnostische Frenchay dysartrie-onderzoek omvat in totaal tien deelgebieden en wordt gebruikt voor nauwere differentiatie en voor therapie vooruitgang Grensverkeer van elk type dysartrie. De tester scoort de tien individuele prestaties van de dysartrie-patiënt op een puntenschaal met een maximum van negen punten, en de testresultaten worden geregistreerd in de vorm van een bars grafiek. Individuele testgebieden van de procedure omvatten reflexen, ademhaling, lip beweging, kaak, zacht gehemelte, stem, tong, verstaanbaarheid, beïnvloedende factoren en anderszins. Naast handinstructies, een formulierblad en een spatel heeft de tester een stopwatch nodig, een glas water, cookies en woord- en woordgroepkaarten om uit te voeren. Hij gebruikt een opnameapparaat om de resultaten vast te leggen. De arts voert de test uit volgens een handleiding. Deze handleiding bevat specifieke instructies die schalen gebruiken om de mate van prestatieverschillen te documenteren. Heterogene subtests worden in een tabel vastgelegd, zodat van de niet-linguïstische motorische prestatie van de patiënt tot visuele observaties van de patiënt veel individuele observaties kunnen worden vastgelegd en eventueel aan het formulier kunnen worden toegevoegd. Controleren reflexen, de arts heeft de patiënt hoesten en slikken bijvoorbeeld. De ademhaling wordt beoordeeld op een schaal van één tot negen met behulp van die van de patiënt ademhaling tijdens spreken en ook in rust. Bij het beoordelen lip bewegingen laat de arts de patiënt de lippen wijd trekken en bijvoorbeeld afwisselend lipbewegingen uitvoeren. De motorische functie van de kaak wordt zowel in rust als tijdens het spreken beoordeeld. Voor een beoordeling van de zacht gehemelte motorische functie moet de patiënt naast spreken ook eten. Op het gebied van de stem wordt bijzondere aandacht besteed aan de stem sterkte, toonbehoud en toondifferentiatie. Tijdens de test is het tong wordt uitgestoken, opgetild, in afwisselende en zijwaartse bewegingen bewogen en tijdens het spreken geobserveerd. Om de verstaanbaarheid in de testresultaten op te nemen, beoordeelt de arts ook de spontane uitspraak en het vermogen om woorden en hele zinnen uit te drukken. Beïnvloedende factoren tijdens het onderzoek zijn naast de algemene gesteldheid ook het gehoor, het gebit en de houding. Andere factoren kunnen de spreeksnelheid of kinesthetische perceptie zijn. Gebaseerd op het gecreëerde bars kaart, classificeert de arts de betreffende aandoening in een van de vijf dysartrie-gebieden, waardoor hij conclusies kan trekken over de oorzaak van de verlamming. Hij kan bijvoorbeeld laesies van de bovenste motorneuronen vermoeden als de testprocedure spastische dysartrie aan het licht heeft gebracht. Gemengde laesies van de bovenste en onderste motorische neuronen duiden daarentegen op gemengde dysartrie. Extrapiramidale stoornissen zijn daarentegen vaak gerelateerd aan hypokinetische dysartrie. Als de dysartrie wordt geclassificeerd als ataxie, kan cerebellaire disfunctie worden verondersteld, terwijl slappe dysartrie waarschijnlijker betrekking heeft op laesies van de lagere motorneuronen.
Risico's, bijwerkingen en gevaren
Het Frenchay dysartrie-onderzoek duurt doorgaans minder dan een half uur, waardoor het een snelle test is die vrijwel geen risico's met zich meebrengt voor de patiënt. Alleen bij slikverlamming kan onder bepaalde omstandigheden tijdens de drinksubtest slikken optreden. Omdat de test is gebaseerd op standaardwaarden uit de Engelssprekende wereld, is de oorspronkelijke procedure niet geschikt als diagnostisch instrument voor de Duitstalige wereld. In Duitsland gebruiken artsen de Aachener Materialien zur Diagnostik Neurogener Sprechstörungen (Aachen Materials for the Diagnosis of Neurogenic Spraakstoornissen), die is ontwikkeld voor gebruik in dit land. De voordelen van de Frenchay Dysarthria Test worden beschreven als geteste testkwaliteitscriteria betrouwbaarheid net zoals deugdelijkheid en klinische validiteit. Bovendien zou de procedure profilering mogelijk maken en het bewijs bevatten van aanvullende observaties die een algemeen beeld van de patiënt geven. Omdat de test echter zowel op etiologische als symptomatische principes is gebaseerd, is er in sommige kringen kritiek op gekomen. In de kliniek zou bijvoorbeeld een louter symptomatische classificatie volgens feitelijke bewegingsstoornissen geschikter zijn. Afgezien daarvan verdient het feit dat er in de test veel minder aandacht wordt besteed aan ademhaling en fonatie dan aan prosodie, orale motoriek en reflexen kritiek. Hoewel het onderzoek dus vooral niet-spraakstoornissen controleert, wordt alleen deze procedure genoemd in de Duitse remedierichtlijnen voor dysartrie-diagnostiek.
