Toegepaste kinesiologie: behandeling, effecten en risico's

Met behulp van toegepast kinesiologie (van het Griekse 'kinesis' voor beweging), energetische onevenwichtigheden, stoornissen en blokkades van het lichaam zijn gelokaliseerd en de mentale, spirituele en overheersende evenwicht wordt herwonnen. De basis van deze nog relatief jonge methodiek werd in 1964 gelegd met de ontwikkeling van de zogenaamde spiertest door de Amerikaanse chiropractor Dr.George Goodheart en zijn Applied Kinesiologie​ In Duitsland werd de term in 1982 opgericht door het “Institute for Applied Kinesiologie“, En in 1987 door de“ Duitse Vereniging voor Toegepaste kinesiologie'.

Wat is toegepaste kinesiologie?

Toegepaste kinesiologie is geclassificeerd als alternatieve geneeswijzen en valt onder het gebied van chiropractie en lichaam therapie​ De leer richt zich op de heelheid van het menselijk lichaam. Toegepaste kinesiologie valt onder alternatieve geneeswijzen en valt onder de noemer chiropractie en lichaam therapie​ Centraal in de leerstelling staat de heelheid van het menselijk lichaam. Individuele klachten en bevindingen worden niet geïsoleerd bekeken, maar altijd in interactie met mentale en emotionele invloeden. Volgens de bewegingsleer van Applied Kinesiology is alles in een gezond lichaam in een constante stroom. De levensenergie, bestaande uit adem, weefselvocht, bloed, spinale vloeistof en hersenvocht zou in een continue cyclus door het lichaam moeten bewegen. Echter, veel factoren van binnenuit en van buitenaf kunnen deze energetische stroom eruit gooien evenwicht​ De persoon wordt vatbaarder voor ziekten en het lichaam verzwakt. Bij Applied Kinesiology is het doel om erachter te komen welke triggers het lichaam verzwakken en welke individuele remedies kunnen worden gebruikt om de natuurlijke stroom terug te brengen evenwicht.

Functie, effect en doelen

De therapie van toegepaste kinesiologie is gebaseerd op de onderliggende aanname dat het menselijk lichaam fysieke en psychologische informatie en toestanden weerspiegelt door het functioneren van spieren. De spier vertegenwoordigt fysiek-mentale processen en maakt deze zichtbaar door zijn voorwaarde​ De basis van deze diagnose is de Kinesiology Muscle Test: hiermee wordt het lichaam “bevraagd” op blokkades en aandoeningen. Als de therapeut een aangetast deel van het lichaam aanraakt, reageert de bijbehorende spier verzwakt en duidt dus op een probleem. Als de patiënt mentaal met een onaangenaam onderwerp wordt geconfronteerd, reageert de geteste spier ook machteloos - ongeacht of het onderwerp bewust of onbewust psychologisch oefent. spanning op de patiënt. Op het moment van de spanning stimulus, het 'vragen stellen', de spier reageert dus met een vrijwillig oncontroleerbare 'opschorting' of 'betrokkenheid'. Deze twee tegengestelde reacties worden de 'endogene feedbacklus' genoemd. Volgens Applied Kinesiology duidt een 'opschorting' of het wijken van de spier op een bestaande energetische storing, terwijl een sterk blijven van de spier, een zogenaamd 'verloofd blijven', een teken is van volksgezondheid en balans. Nadat de patiënt een bepaalde houding heeft aangenomen, kan de behandelaar de voorwaarde van de spier door korte tijd druk uit te oefenen op de spier. De spier moet zoveel mogelijk kracht uitoefenen. Eventuele storingen of blokkades kunnen dan direct worden gedetecteerd zonder gebruik van apparatuur. Daarnaast kan worden afgelezen welke therapievorm het meest geschikt is voor de betreffende stoornis. De toegepaste kinesiologie werkt met de "neurolymfatische reflexpunten" die zijn overgenomen van de oorspronkelijke toegepaste kinesiologie, evenals de "neurovasculaire reflexpunten". Aangenomen wordt dat deze reflexpunten zich boven de respectievelijke organen van het lichaam aan de voor- en achterkant van het lichaam bevinden. Van neurolymfatische reflexpunten wordt gezegd dat ze gevoelig of enigszins opgezwollen zijn in de aanwezigheid van een aandoening, die moet worden gediagnosticeerd door de punten te palperen. Toegepaste kinesiologie is onderverdeeld in drie verschillende behandelingsrichtingen. Afhankelijk van de opleiding van de behandelaar kan het gebruikt worden als begeleidende, coaching of therapeutische kinesiologie en ondersteunen de patiënt op verschillende levensgebieden. Het wordt in zijn verschillende vormen gebruikt op het gebied van leren counseling, voor zelfontdekking en zelfontplooiing, zoals coaching, om prestaties bij atleten te optimaliseren, voor therapie van angst en blokkades, op het gebied van spanning beheer, in psychotherapie en onder andere in de holistische geneeskunde. Toegepaste kinesiologie wordt gezien als een aanwijzingsdiagnose die zeer geschikt is om met relatief weinig inspanning individuele stressprikkels, storingen van het lichaam en andere aandoeningen te lokaliseren of te voorkomen. In combinatie met een grondige anamnese, een lichamelijk medisch onderzoek en indien nodig laboratoriumchemische analyses, biedt de kinesiologische behandeling een goede mogelijkheid om de patiënt individueel en holistisch te behandelen. Het doel van Applied Kinesiology is altijd om het lichaam weer in beweging te krijgen met betrekking tot vastzittende gedachten, repetitieve gedragspatronen, blokkades of volksgezondheid problemen en om zijn natuurlijk evenwicht te herwinnen.

Risico's, bijwerkingen en gevaren

Als een ernstige ziekte, zoals kanker, aanwezig is, mag kinesiologie in geen geval worden beschouwd als de enige therapie. In samenwerking en overleg met de behandelende arts kan het echter worden gebruikt ter ondersteuning van de therapie. Ook bij zware psychische aandoeningen zoals a Depressie or Burnout de Kinesiologie dient alleen plaats te vinden in combinatie met een psychotherapie en indien nodig medicatie. De spiertest Kinesiologie is alleen voorwaardelijk geschikt bij een bestaande spierziekte, omdat hier de diagnose niet duidelijk is door de reeds verzwakte spier. Evenzo zijn verlamde personen en kinderen onder de vijf jaar niet geschikt voor de spiertest. In dit geval bevelen veel experts de zogenaamde surrogaattest aan. Hier fungeert een andere persoon - bijvoorbeeld de moeder van het kind - als 'vertaler' tussen therapeut en patiënt.