Therapie
Vanwege de pijnlijke en bewegingsbeperkende symptomen moet de therapie zeker vroeg worden gestart. In de acute situatie de teen breuk kan enigszins worden verlicht door af te koelen, de teen in een zachte positie te houden en deze op te tillen. Pijnstillers zoals aspirine or ibuprofen of een zalfbehandeling met diclofenac kan ook helpen om de pijn.
Om late effecten en verdere complicaties te voorkomen, moet onmiddellijk daarna medische hulp worden gezocht. Afhankelijk van het type breukzijn er verschillende behandelingsmogelijkheden. Als het simpel is breukworden de botfragmenten meestal niet tegen elkaar verplaatst en kan de teenfractuur conservatief worden behandeld.
Conservatieve behandeling is een niet-chirurgische therapeutische procedure. Dit gebeurt meestal met een stabiliserend verband en een speciale schoeninleg, die twee tot drie weken gedragen moet worden. De geblesseerde teen is meestal verbonden met de aangrenzende teen en moet dus op zijn plaats worden gefixeerd.
De binnenzool dient om de teen te stabiliseren tijdens het lopen. Als de fragmenten tegen elkaar worden geschoven, worden ze door de arts onder handmatig weer in de juiste positie gebracht plaatselijke verdoving. Dit wordt gevolgd door een ander Röntgenstraal onderzoek om ervoor te zorgen dat de botten bevinden zich in hun fysiologische uitgangspositie.
Zodra de oorspronkelijke positie is bereikt, is de verdere procedure identiek aan die voor een eenvoudige breuk. Dit type teenfractuur staat ook bekend als een ontwrichte fractuur. Een bepaalde uitzondering is de open teenbreuk, waarbij de weke delen mantel wordt doorbroken.
Indien aanwezig, dient een chirurgische behandeling te worden uitgevoerd. Eerst moet de wond worden gespoeld en eventueel ontdaan van vreemde voorwerpen en moeten de fragmenten worden teruggestuurd. Een draad wordt vaak gebruikt om de uiteinden van de breuken bij elkaar te brengen zodat ze weer aan elkaar kunnen groeien. Dit is een zogenaamde osteosyntheseprocedure.
Voor breuken van de grote teen worden vaak schroeven of platen gebruikt in plaats van de draad voor stabilisatie. Bovendien een lager been cast wordt vier tot zes weken gebruikt voor extra fixatie bij grote teenfracturen. De operatie kan over het algemeen worden uitgevoerd onder plaatselijke verdoving en heeft relatief weinig complicaties.
Mogelijke complicaties zijn infecties met daaropvolgende wond genezen storingen, verwondingen aan aangrenzende structuren of postoperatieve bloeding. Profylactisch wordt deze operatie daarom meestal uitgevoerd onder antibiose en tetanus bescherming. Fracturen van de tenen kunnen zeer pijnlijk zijn en treden meestal op als gevolg van kleine ongelukken in het huishouden.
De eerste symptomen zijn ernstig pijn en een sterke zwelling of zelfs een blauwe verkleuring van de teen. Veel getroffen mensen lopen rond op de Gebroken teen lange tijd tot ze naar de dokter gaan, die dan een Röntgenstraal. Als er een teenfractuur wordt vastgesteld, bestaat de behandeling uit afkoelen en het aanbrengen van een fixatief verband.
Het verband bestaat meestal alleen uit een stabilisator gips gewikkeld rond de aangedane teen en aangebracht op de aangrenzende teen. Als pijn is ervaren, ontstekingsremmende medicijnen zoals ibuprofen of Voltaren kan tegelijkertijd worden toegediend. Het verband moet 1-2 weken worden gedragen. Een vervolg Röntgenstraal is meestal niet nodig en wordt alleen uitgevoerd als er blijvende pijn is of als de teen scheef staat.
