Syndesmosis (Membrana interossea) is de term die wordt gebruikt om de bindweefsel membraan dat de fibula en het scheenbeen verbindt en dus nodig is voor het stabiliseren van de enkel gewricht. In het onderste gedeelte, dichtbij de enkelgarandeert de syndesmose deze stabiliteit in samenwerking met de buitenste en binnenste ligamenten. Als het enkel gewricht is gedraaid of samengedrukt, de syndesmosis (syndesmosis-traan) of een deel ervan kan worden gescheurd. Vooral een overdreven externe rotatie van het enkelbot (talus) draagt het gevaar van een syndesmoseblessure. Dit kan ook gebeuren als er geen botstructuren zijn aangetast, zodat de uitsluiting van a breuk op het gebied van de enkelgewricht is niet voldoende om een syndesmosis-traan uit te sluiten.
Oorsprong
De syndesmosis-traan is een klassieke sportblessure en komt vaker voor bij sporten waarbij ongevallen met ernstige verdraaiing van de enkelgewricht zijn waarschijnlijk. Deze omvatten skiën in dezelfde mate als bewegingsintensieve balsporten.
Diagnose
Een syndesmosis-traan veroorzaakt soms ernstig pijn wanneer de enkelgewricht wordt gespannen, waardoor het vaak onmogelijk is om de getroffene volledig te belasten been. In de meeste gevallen zwelt het gewricht ook aanzienlijk op, waardoor pijnlijke druk ontstaat en pijnlijk is externe rotatie. Aangezien de radiologische uitsluiting van een botletsel een letsel aan het ligamenteuze apparaat niet uitsluit, is de diagnose primair klinisch.
De lokale druk pijn en het gedrag in de stresstest tijdens externe rotatie van de enkel of tijdens compressie van de tibia en fibula (syndesmosis compressietest) kan een indicatie geven van de omvang van het letsel. Conventionele röntgenfoto's en beeldvorming met magnetische resonantie (MRI) zijn vaak nuttig en kunnen de diagnose ondersteunen. Magnetische resonantiebeeldvorming kan ook nuttig zijn bij het plannen van een noodzakelijke operatie. Als een syndesmoseruptuur wordt vermoed, kunnen andere verwondingen zoals een gescheurde buitenste ligament, een enkel breuk en fracturen van de tibia of fibula kunnen ook worden overwogen en moeten worden uitgesloten.
Therapie
In de acute fase moet de aangedane extremiteit worden opgetild en gekoeld. Het is ook raadzaam om ontstekingsremmende geneesmiddelen (ibuproipfen, paracetamol, aspirine) voor pijn behandeling. Het primaire doel van langdurige therapie is het herstellen van de stabiliteit van het enkelgewricht en daarmee het vermogen om te gaan met stress en sport.
Hierbij moet onderscheid worden gemaakt tussen het scheuren of onvolledig scheuren van de syndesmose en het volledig scheuren. In het geval van een onvolledige scheur is conservatieve behandeling met immobilisatie in een orthese mogelijk. In het geval van een volledige breuk van de syndesmose, geassocieerd met ernstige pijn en instabiliteit van het bovenste enkelgewrichtkan het conservatieve regime worden verlengd.
De aangedane extremiteit is geïmmobiliseerd met een onderste been loopgips of een verwijderbare beugel voor ongeveer zes tot tien weken. De oefening kan worden uitgevoerd in afwezigheid van drukpijn en met pijnloze mogelijke externe rotatie van de calcaneus en moet worden begeleid door een fysiotherapeut zodra het volledige draagvermogen aanwezig is. Als het hielbeen ernstig slecht uitgelijnd is, kan chirurgische therapie nodig zijn.
Afhankelijk van de procedure wordt het gewricht gestabiliseerd met een enkel-overspannende stelschroef en wordt het ligamenteuze apparaat zo nodig gereconstrueerd met absorbeerbare hechtingen of wordt een minimaal invasieve procedure uitgevoerd met behulp van permanente implantaten die in het lichaam achterblijven. In het eerste geval zal metaalverwijdering onder kortdurende anesthesie op een later tijdstip nodig zijn, zelfs voordat de volledige belasting begint. Postoperatief, ondersteund door onderarm wandel AIDSis een gedeeltelijke belasting van het gewonde gewricht mogelijk.
