Symptomen
Symptomen bij patiënten met kanker van de slokdarm kan problemen met slikken omvatten, pijn bij het slikken, heesheidvaker hoesten en gewichtsverlies. Slikstoornissen zijn het meest typerend voor de ziekte, maar treden meestal pas in een vergevorderd stadium op. Slokdarm kanker is een ziekte die in de meeste gevallen in de vroege stadia geen symptomen veroorzaakt. Dit maakt het een zeer verraderlijke ziekte.
Helaas is dit vaak het geval bij kanker in het algemeen. Een diagnose in de vroege stadia van slokdarmkanker is bijna altijd een toevallige vondst. Symptomen zoals slikproblemen en heesheid verschijnen vaak pas in de gevorderde stadia van de ziekte.
Tekenen van slokdarmkanker
Kanker van de slokdarm is een van de ziekten die vaak pas in een vergevorderd stadium symptomen veroorzaken. Dit is met name verwoestend in termen van de kansen op genezing. Het belangrijkste symptoom van slokdarmkanker is slikproblemen (dysfagie).
Dit kan zich op verschillende manieren manifesteren. Bijvoorbeeld een gevoel van druk of een brandend gevoel achter het borstbeen tijdens het eten of het gevoel dat het voedsel vastzit. In vergevorderde stadia kan de opname van vloeibare stoffen al een probleem worden door een toenemende vernauwing van de slokdarm door de tumor.
Heesheid is ook een symptoom dat patiënten met slokdarmkanker klagen vaak over. Zoals bij veel andere soorten kanker, speelt gewichtsverlies een belangrijke rol als symptoom bij slokdarmkanker. Een symptoomcomplex dat wordt beschreven als "B-symptomatiek" omvat typische niet-specifieke symptomen die vaak voorkomen bij kanker: een onbedoeld gewichtsverlies van ten minste 10% van het oorspronkelijke lichaamsgewicht binnen 6 maanden, koorts boven 38 ° C die op geen enkele andere manier verklaard kan worden, en hevig nachtelijk zweten waardoor omkleden noodzakelijk is. Deze B-symptomen komen echter niet alleen voor bij kanker, maar ook bij infectieziekten zoals tuberculose Lang niet alle patiënten met een kwaadaardige tumorziekte vertonen dit symptoomcomplex, het komt relatief vaak voor bij patiënten die lijden aan lymfeklierkanker.
