Bij een gezonde wervelkolom vormt dit een uniforme S-curve (fysiologisch lordose en kyfose De afzonderlijke wervellichamen zitten stevig op elkaar en zijn bevestigd en versterkt door gewrichten, ligamenten en spieren. spondylolisthesis is het wegglijden van een of meer wervels van de wervelkolom.
In de meeste gevallen verschuiven de wervels naar voren, maar ze kunnen ook naar achteren of opzij schuiven. De wervels van de lumbale wervelkolom worden vaker aangetast door spondylolisthesis dan die in de onderrug. Omdat de wervellichamen zijn verbonden door gewrichtenBij een uitglijdende wervel zijn vaak meerdere wervels betrokken. Dit leidt tot instabiliteit van de wervelkolom.
Classificatie
spondylolisthesis kan worden ingedeeld in verschillende mate van ernst. In graad I is minder dan 25% van alle wervels verplaatst en treden geen of nauwelijks waarneembare klachten op. Deze symptomatologie komt ook voor in graad II, hoewel 25 tot 50% van de wervels aangetast kan zijn. In graad III kan 51 tot 75% van de wervellichamen zijn verschoven, wat leidt tot ernstige symptomen bij de getroffen persoon. Het verloop is vergelijkbaar in graad IV, waarin meer dan 75% van de wervels wegglijdt en tot aanzienlijke problemen kan leiden.
Oorzaken
Verantwoordelijk voor de spondylolisthesis zijn allereerst degeneratieve veranderingen in de verschillende gewrichten Dit geldt met name voor de gewrichten die de aangrenzende wervellichamen boven en onder elkaar verbinden. Door de sterke overbelasting wordt het bot geleidelijk versleten en brokkelig.
Als gevolg hiervan kan er een opening ontstaan tussen de wervellichamen. De vorming van deze kloof staat in technische terminologie bekend als spondylolyse. Door de resulterende loslating van de wervel in zijn verankering kan deze naar voren schuiven.
Het is niet ongebruikelijk dat meerdere wervels naar voren glijden. Factoren zoals vorm, compositie en geavanceerde veranderingen in het bijbehorende tussenwervelschijf kan dit proces bevorderen. Slijtage en het daaruit voortvloeiende verlies van botstof is de meest voorkomende reden voor het optreden van spondylolisthesis op oudere leeftijd.
Getroffen zijn vaak mensen van 50 en 60 jaar. Met toenemende levensjaren, de tussenwervelschijf verliest vocht en dus ook zijn werking als een schokken absorber. Het omringende spierstelsel neemt af in kracht en kan de wervelkolom niet meer voldoende stabiliseren.
Veel zeldzamere oorzaken kunnen ontstekingen, verwondingen of tumoren van de wervelkolom zijn. Bovendien zijn er enkele sporten die spondylolisthesis kunnen veroorzaken. In competitiesporten zijn dit bijvoorbeeld disciplines zoals apparaatgymnastiek, trampolinespringen of polsstokhoogspringen, maar ook de verschillende werpdisciplines.
De overspanning is dan erg groot. Spondylolisthesis kan ook genetisch bepaald worden als er sinds de geboorte een zekere instabiliteit van de wervelkolom aanwezig is, die veroorzaakt kan worden door misvormingen zoals de afwezigheid van botuitsteeksels op individuele wervels. De symptomen van patiënten zijn afhankelijk van de ernst van de spondylolisthesis en de omvang van het degeneratieve proces van de aangetaste wervelgewrichtsoppervlakken.
Als minder dan 50 procent van de wervels is uitgegleden, voelen patiënten vaak nee pijn In veel gevallen wordt spondylolisthesis dan alleen bij toeval vastgesteld. Er is een verschil tussen aangeboren en verworven spondylolisthesis.
Patiënten waarvan bekend is dat ze sinds de geboorte aan spondylolisthesis lijden, krijgen de eerste symptomen vaak al op jonge leeftijd. Aan de andere kant verschijnen de symptomen in het verworven geval vrij laat en blijft de oorzaak lange tijd onontdekt. Er zijn geen kenmerkende symptomen van spondylolisthesis.
Pijn manifesteert zich als niet-specifiek pijn in de rug Deze treden bijzonder plotseling op tijdens het bewegen en kunnen zich riemachtig van achteren naar voren verspreiden in de richting van de buik. Patiënten melden vaak een toename van pijn gedurende stretching van de achterkant.
Bijkomende problemen kunnen optreden wanneer de verschoven wervel aandrukt zenuwen en knijpt ze. De patiënt kan dan sensorische stoornissen ervaren en spierzwakte in de benen Als een dergelijke ernstiger symptomatologie optreedt, moet de behandeling onmiddellijk worden gestart om verergering of zelfs permanente schade te voorkomen.
