Shinbone Edge-syndroom
Het tibiale edge-syndroom, ook wel mediaal (midden) of lateraal (lateraal) tibiaal randsyndroom genoemd, afhankelijk van de locatie, is een ziekte die gewoonlijk optreedt in verband met sportactiviteiten. Het beschrijft lastafhankelijk, dof of stekend pijn aan de tibiale rand. Een bijzonder risico lopen joggers of sporters die intensief trainen in sporten die bijzondere druk uitoefenen op het scheenbeen of voetspieren.
Verschillende voorwaarden kunnen het pijn. De exacte oorsprong van het tibiale edge-syndroom is niet definitief opgehelderd. pronatie bewegingen van de voet, dwz het optillen van de laterale rand van de voet en het gelijktijdig laten zakken van de middelste rand van de voet, lijken bijzonder bevorderlijk te zijn voor het tibiale randsyndroom.
Volgens de huidige stand van de kennis zijn de oorzaken veelal overbelasting van het spierstelsel, ontsteking of spierbeschadiging. Overbelasting kan het gevolg zijn van een verscheidenheid aan sporten. Op de voorgrond staan echter lopend of balsporten met snelle richtingsveranderingen, zoals voetbal of handbal.
Voor ongetrainde mensen kan een te intensieve training al snel leiden tot het shin-edge-syndroom. Ervaren en getrainde atleten kunnen de ziekte ook krijgen als gevolg van een snelle gewichtstoename of een verandering van schoeisel. Vaak zijn de pijn vindt de dag na de training plaats.
Als de training toch wordt voortgezet, kan de training ook pijnlijk zijn. Op de plaats van de zware belasting van het scheenbeen kan na verloop van tijd periostale ontsteking optreden, bijvoorbeeld van het scheenbeen. Vooral amateursporters hebben de neiging om pijn te wijten aan overbelasting van de spieren.
Als een ontsteking van het periosteum wordt vermoed, passende diagnostiek met behulp van beeldvormingsprocedures (magnetische resonantiebeeldvorming) en de daaropvolgende therapie moet onmiddellijk worden gestart. Vooral sporters vinden de soms langdurige beperking tijdens de training, die wordt verklaard door de langzame genezing van de ziekte, bijzonder stressvol. De therapie zelf is vaak onbevredigend en de medische mogelijkheden zijn soms beperkt.
De belangrijkste focus ligt op het sparen van de aangedane extremiteit, wat meestal leidt tot een snelle verbetering van de symptomen, die echter weer kunnen optreden wanneer de patiënt wordt blootgesteld aan hernieuwde stress. Door lokale afkoeling kan het ziekteverloop gunstig worden beïnvloed. In geval van ernstige pijn, niet-steroïde anti-inflammatoire geneesmiddelen zoals Ibuprofen® kan een pijnstillende werking hebben. De arts kan hulp en advies geven bij de keuze van inlegzolen of ondersteuningen die tijdens de training in de schoen worden gedragen.
Alle artikelen in deze serie:
