Prognose
. multiple sclerose wordt gediagnosticeerd, is het nauwelijks mogelijk om een definitieve prognose te maken vanwege het zeer verschillende individuele beloop van de ziekte. Hoewel deze onzekerheid verontrustend kan zijn, zou het grote aandeel van positieve progressies de focus moeten zijn van patiënteneducatie. De ernst van de aanvankelijke symptomen kan worden gebruikt om een neiging in te schatten die meestal correct blijkt te zijn.
Zelfs als er niet volledig op kan worden vertrouwd, kan een goede prognose worden aangenomen als het aanvankelijke klinische beeld matig is. De levensverwachting is nauwelijks beperkt met goede langdurige en terugvalstherapie. Multiple sclerose is geenszins een doodvonnis, maar de diagnose moet op verantwoorde wijze worden behandeld - zowel door de arts als door de patiënt.
Multiple sclerose (MS) is in principe geen dodelijke ziekte. Veel patiënten worden ondanks MS ouder dan 70 jaar. Door de gevolgen van de symptomen kan de dood optreden. Het kan gebeuren dat MS-patiënten op hogere leeftijd het vermogen om efficiënt te bewegen verliezen.
Hierdoor worden ze vaak bedlegerig, wat op oudere leeftijd ook het geval kan zijn bij andere ziekten. Bedlegerigheid wordt geassocieerd met een verhoogd risico op longontsteking, die oudere en immuungecompromitteerde patiënten kunnen doden. Het leed dat wordt veroorzaakt door de beperkingen, dat zich in de loop van vele jaren kan opbouwen, kan de patiënt psychische schade toebrengen.
Een resultaat Depressie en een levenscrisis kan de patiënt mogelijk tot zelfmoord drijven. Psychologische ondersteuning speelt ook een belangrijke rol bij de behandeling van chronisch ziek patiënten. Het merendeel van alle MS-patiënten overlijdt daarom een natuurlijke dood of een andere ziekte.
In zeer zeldzame gevallen kan een laesie in de hersenen veroorzaakt door MS is verantwoordelijk voor het begin van de dood. De schade moet relatief groot zijn en moet zich in een gebied van de hersenen van waaruit vitale processen worden aangestuurd. Aangezien er nog geen behandelmethode bestaat die multiple sclerose volledig zou genezen, zijn de therapeutische opties vooral gericht op het vertragen of zelfs stoppen van de progressie.
In het kader van dit therapeutische doel zijn verschillende geneesmiddelen ontwikkeld die zowel het aantal recidieven verminderen als de progressie van de ziekte vertragen. Hieronder staan drie voorbeelden. Glatirameeracetaat: dit is een verbinding die is samengesteld uit vier natuurlijke aminozuren.
Dagelijkse injecties onder de huid (bijvoorbeeld in vetweefsel op de buik, zoals insuline pieken) resulteren in minder recidieven van ontstekingsgebeurtenissen. Bij permanente behandeling is na 6 jaar ziekteprogressie een kwart van de behandelde patiënten volledig vrij van recidieven. Als de therapie op lange termijn wordt voortgezet, treden er geen nieuwe permanente symptomen op bij 75% van de patiënten.interferon: Dit is een eiwitverbinding die ook door de eigen lichaamscellen kan worden aangemaakt.
Interferonen zijn bemiddelaars van de immuunsysteem en controle over verschillende processen. Ze brengen bijvoorbeeld ook de ontsteking bij MS onder controle, waardoor de symptoomvrije fasen tussen de veel zeldzamere aanvallen van de ziekte worden verlengd. Bètainterferon wordt één tot drie keer per week onder de huid of in de spier geïnjecteerd (zoals bij een vaccinatie).
Natalizumab: dit medicijn is een zogenaamd monoklonaal antilichaam. Dit is een in het laboratorium ontwikkeld antilichaam, vergelijkbaar met de antilichamen die door het lichaam worden aangemaakt immuunsysteem. In plaats van bepaalde ziekteverwekkers of vreemde stoffen aan te vallen, bindt het zich aan cellen van de immuunsysteem.
Dit voorkomt dat deze cellen naar de centrale migreren zenuwstelsel en ontstekingen veroorzaken. Het terugvalpercentage wordt dus met 60 - 70% verminderd. Natalizumab is een zeer sterk medicijn met behoorlijk gevaarlijke bijwerkingen. Om deze reden wordt het alleen gebruikt bij bijzonder ernstige MS-cursussen.
Alle artikelen in deze serie:
