Beginselen van behandeling
1. traumatische schouderdislocatie: 2. posttraumatische terugkerende schouderdislocatie 3. gewone schouderdislocatie:
- Chirurgische therapie wordt meestal uitgevoerd: voor anterieure - lagere eerste luxatie
- In de regel wordt conservatieve therapie toegepast met toenemende leeftijd en verminderde sport- en lichamelijke activiteit.
- Chirurgische behandeling is meestal: voor anterieure - lagere initiële luxatie bij unidirectionele, anterieure instabiliteit bij jongere, fysiek actieve patiënten (vanwege de hoge mate van dislocatie)
- Voor anterieure - lagere eerste luxatie
- Voor unidirectionele, anterieure instabiliteit
- Bij jongere, lichamelijk actieve patiënten (vanwege de hoge mate van dislocatie)
- In de regel wordt conservatieve therapie toegepast met toenemende leeftijd en verminderde sport- en lichamelijke activiteit.
- Voor anterieure - lagere eerste luxatie
- Voor unidirectionele, anterieure instabiliteit
- Bij jongere, lichamelijk actieve patiënten (vanwege de hoge mate van dislocatie)
- In zeldzame gevallen van dislocatie en in gevallen waarin er geen significante functionele beperkingen zijn, evenals bij oudere patiënten, wordt over het algemeen conservatieve behandeling gebruikt.
- Atletisch actieve patiënten met frequent terugkerende dislocaties worden doorgaans operatief behandeld.
- Al met al hangt de therapeutische maatregel dus af van het aantal dislocaties, de sportieve activiteit en de mate van subjectieve en objectieve beperking.
Conservatieve therapie van schouderdislocatie
In de vorige paragraaf zijn de behandelvormen voor de verschillende vormen van schouderdislocatie al besproken. In de volgende sectie worden verschillende therapeutische maatregelen gepresenteerd. Als uw behandelend arts u adviseert conservatieve therapie toe te passen bij schouderdislocatie, zal hij u meestal ook informeren over bijzondere gedragspatronen voor het dagelijks leven, maar indien nodig ook voor werk en sport.
U moet weten dat continu uitgevoerde zelfoefeningen voor spierversterking en gewrichtsstabilisatie bijzonder belangrijk zijn en alleen door u kunnen worden uitgevoerd buiten de conservatieve therapie. U bent dus zelf aanzienlijk betrokken bij de therapie en dient dit feit serieus te nemen. 1) Medicamenteuze therapie: Pijn kan worden verlicht en zwelling worden verminderd door middel van medicamenteuze behandeling.
Om de schouder te verplaatsen, pijn kunnen vanaf het begin worden ontlast en gespannen spieren worden losgemaakt zodat herpositionering gemakkelijker is (= symptomatische toediening van pijnstillers NSAID's (= niet-steroïde anti-inflammatoire geneesmiddelen) kunnen ook oraal worden gegeven. Diclofenac, Celebrex, Ibuprofen, Etc.
zijn voorbeelden. 2 Orthopedische technologie: de ernst van de ziekte is hierboven al besproken. Deze ernstgraden verschillen natuurlijk ook in hun therapeutische benadering.
De toepassing van orthopedische technologie varieert ook in de drie graden van ernst. In het volgende laten we bijvoorbeeld zien wanneer de verschillende orthopedische technieken worden gebruikt: 3. Fysiotherapie: nadat de immobilisatie na herpositionering is overwonnen, moet worden geprobeerd de Schoudergordel spieren als onderdeel van een fysiotherapie.
Vooral die spiergroepen die de ontwrichtingsrichting tegengaan, zijn van groot belang. Spierversterkende oefeningen moeten - zoals hierboven al beschreven - altijd zelfstandig worden voortgezet. Het eigen initiatief is hier dan ook een essentieel aspect.
Uw fysiotherapeut zal u gewrichtsgerichte oefeningen laten zien om uw spieren te versterken.Afhankelijk van het tijdstip en de bereikte stabiliteit, kunnen verdere maatregelen van fysiotherapie zijn: -> Ga verder met het onderwerp chirurgie van schouderdislocatie
- Gilchrist Vereniging
- Thoracale abductiespalk of kussen
- Antiluxatie-orthesen
- Lokale koeling (in acute fase)
- Bewegingsoefeningen om het spierstelsel te versterken
- Oefening zwembad
- Speciale fysiotherapeutische technieken (bijvoorbeeld PNF)
Fysiotherapie moet op het juiste moment van behandeling plaatsvinden. Als eerste maatregel is de schoudergewricht wordt geïmmobiliseerd zodat het kan herstellen, blessures kunnen genezen en de pijn kan zo ver mogelijk verdwijnen. Alleen dan mag fysiotherapie worden gebruikt om de bewegingsvrijheid in het gewricht te behouden, de genezing te versnellen en het te versterken Schoudergordel zodanig dat verdere schouderdislocaties worden voorkomen.
Ten eerste moeten de spieren worden losgemaakt en uitgerekt. Buig hiervoor naar voren en laat de armen hangen. Vervolgens kunnen de spieren worden losgemaakt door kleine cirkelvormige bewegingen.
Fysiotherapie leert vervolgens hoe je bepaalde methoden kunt gebruiken, niet alleen om de spieren te versterken, maar ook om de eigen bewegingen beter waar te nemen en te beïnvloeden. Het bewust worden van bepaalde bewegingen, bijvoorbeeld een rechtopstaande houding zonder bult, is een belangrijke stap in het tegengaan van onjuiste, schadelijke bewegingen. Een van die procedures in de fysiotherapie is PNF, de proprioceptieve neuromusculaire facilitatie.
Ook hier is het vooral een kwestie van eerdere bewegingen analyseren en motorische processen zo nauwkeurig mogelijk corrigeren en oefenen. Een verband is een elastisch stuk stof dat het aangetaste gewrichtsgebied volledig moet omringen en is aangepast aan de lichaamsvorm. Voor de therapie van schouderdislocatie.
Een strak verband kan aansluiten de bovenarm met de romp om het gewricht in de acute beginfase te immobiliseren en te beschermen. Moderne elastische verbanden omringen de schoudergewricht en zijn bevestigd over de borst onder de andere arm. Het principe van deze bandages is om het gewicht van de arm volledig over te brengen op de borst en ontlast zo de aangedane schouder.
Deze verbanden beperken de bewegingsvrijheid slechts in geringe mate, maar stabiliseren, geleiden en spalken de schoudergewricht In tegenstelling tot tapebandages of kinesiotapes, omsluiten ze de schouder volledig en kunnen ze voldoende stabilisatie garanderen. Kinesio-Tapes zijn elastische zelfklevende verbanden.
De kinesiotapes vertegenwoordigen een alternatieve medische behandelmethode, die voornamelijk wordt gebruikt in de sportgeneeskunde en orthopedie, maar ook bij de behandeling van inwendige ziekten. De kinesiotape wordt van buitenaf op de huid boven het aangetaste gebied aangebracht. Dit dient te gebeuren door een fysiotherapeut of arts of zelfs na langdurig oefenen en onder professionele begeleiding.
De tape moet verschillende functies hebben. Het biedt stabiliteit in het gewricht bij spierblessures door externe trekbelasting. Tegelijkertijd is het elastisch genoeg om de bewegingsvrijheid van het gewricht niet te beperken.
Het versterkt zo de gewrichtsfunctie tegen druk en spanning en spalkt de normale beweging in de schouder. Of het voldoende stabiliteit geeft om schouderdislocaties in de schouder te voorkomen, is omstreden. In dit opzicht is de kinesiotape inferieur aan de normale inelastische bandage.
Tegelijkertijd zou de kinesiotape echter andere functies hebben. Het wordt verondersteld om het gebonden gebied te verwarmen en de bloed circulatie op hetzelfde moment, wat het genezingsproces van verwondingen en ontstekingen zou moeten versnellen. Bovendien moet het lichaamseigen pijnverdedigingssysteem worden gestimuleerd, waardoor de schouderdislocatie draaglijker wordt.
De Kinesio-Tape kan zowel voor therapie als ter preventie van schouderdislocatie worden gebruikt. Vooral in de fysiotherapie na een dislocatie kan de Kinesio-Tape de spierbeleving beïnvloeden en spiergroei bevorderen. Een van de grootste problemen bij de dislocatie van het schoudergewricht is het voorkomen van verdere dislocaties en de voortgezette therapie.
Zelfs een enkele ontwrichting is voldoende om de spieren te veranderen en kraakbeen van het gewricht, soms zelfs om ze te beschadigen, zodat het bot in de toekomst gemakkelijk steeds weer uit de kom kan springen. Bij de gehele fysiotherapeutische behandeling wordt veel belang gehecht aan het vermijden van schokkerige, provocerende bewegingen. Een belangrijke behandelmethode is echter het versterken van de Schoudergordel spieren.
Sterkere, bredere spierbuiken fixeren het bot in het gewricht en blokkeren het pad bij dislocatie. Bij een eerste oefening worden de buitenste armheffers versterkt. Ga hiervoor rechtop staan en breng de gestrekte armen aan de zijkanten en naar boven omhoog hoofd hoogte totdat ze elkaar boven het hoofd raken. Bovendien kan de oefening met gewichten in beide handen worden bemoeilijkt.
Als er geen dumbbells beschikbaar zijn, kan de oefening ook worden uitgevoerd met volle bidons. De oefening met de bidons kan ook worden gevarieerd om andere spieren in de schoudergordel te bereiken. In plaats van de armen boven de hoofd, ze kunnen elkaar ook op hoofdhoogte voor het lichaam aanraken en vervolgens zo ver naar achteren worden bewogen als de beweging van de schouderbladen toelaat.
Ook in staande positie kunnen de armen opgetild worden hoofd niveau in een andere oefening. Laat de armen vervolgens in een kleine straal cirkelen, ongeveer 10 cm naar voren, naar beneden, naar achteren en omhoog. Om je evenwichtworden alle oefeningen aan beide kanten gelijktijdig uitgevoerd. Omdat deze oefeningen een belangrijk onderdeel van de therapie zijn, moeten ze eerst worden geïnstrueerd door een arts of fysiotherapeut. Voor een betere lichaamsbeweging is het raadzaam om aan te schaffen geschiktheid banden, gewichtsbanden of dumbbells zodat de spiertraining individueel kan worden aangepast.
