Academische pathofysiologie is een medisch deelgebied binnen pathologie. Het behandelt zowel de studie van pathologisch veranderde lichaamsfuncties (pathologie) als de veranderingen in het lichaam (fysiologie) van een levend wezen. De medische term gaat terug naar de Griekse taal. Pathos betekent lijden en fysis betekent lichaam en natuur.
Wat is pathofysiologie?
Pathofysiologie houdt zich bezig met de studie van pathologisch veranderde lichaamsfuncties (pathologie) en de veranderingen in het lichaam (fysiologie) van een levend wezen. Pathofysiologie, of pathologische fysiologie, richt zich op de pathologische veranderingen en de daaruit voortvloeiende disfuncties van het menselijk organisme. Wanneer een persoon ziek wordt, functioneert zijn lichaam niet meer volledig, in afwijking van het normale, gezonde mechanisme. Pathogenese bepaalt hoe het zieke lichaam functioneert en welke functionele mechanismen leiden op de pathologische veranderingen. De geneeskunde aanvaardt dat zelfs onder deze pathologisch veranderde omstandigheden het lichaam een fysiologisch zinvolle normale functie heeft die fysiologische evenwicht (homeostase). Diagnostiek veronderstelt een ononderbroken verband tussen een gezonde en een zieke voorwaarde, want ondanks de ziekte laat het lichaam nog steeds normale levensprocessen van de gezonde, niet zieke lichaamsdelen en organen toe. Om deze reden maken artsen geen strikt onderscheid tussen ziek en gezond, aangezien zelfs een zieke patiënt regelmatig normale levensprocessen en gezonde lichaamsfuncties vertoont. Medische deelgebieden omvatten autonome fysiologie, cardiovasculaire fysiologie, neurofysiologie, sensorische fysiologie en cellulaire fysiologie.
Behandelingen en therapieën
Fysiologie houdt zich bezig met de natuurlijke biochemische en biofysische werking van het organisme en zijn natuurlijke levensprocessen. Pas wanneer dit intacte bioritme en aanverwante functies uit balans raken als gevolg van een ziekte, komt pathofysiologie om de hoek kijken. Pathologie is de studie van ziekte en het onderzoek ervan. Het behandelt de abnormale omstandigheden en processen van levende wezens en hun oorzaken. Pathofysiologie is een combinatie van deze twee medische deelgebieden, die zich bezighouden met de natuurlijke onderlinge relaties tussen het lichaam en zijn ziekten. Het verloop van een ziekteproces wordt etiologie genoemd. In medische kringen wordt fysiologie beschouwd als het "hoogtepunt van de natuurwetenschappen", vermoedelijk omdat het te maken heeft met de zogenaamde "kroon van de schepping", de mens. Pathofysiologie wordt in alle medische deelgebieden gebruikt omdat pathologische veranderingen door het hele lichaam kunnen optreden. De behandelende artsen houden zich bezig met de centrale problemen van het menselijk lichaam en zijn pathologische disfuncties. Alleen wanneer de patholoog een uitgebreid begrip krijgt van de pathofysiologische relaties van de ziekte van zijn patiënt, kan hij de juiste diagnoses, therapieën en revalidatie initiëren. maatregelen Pathofysiologie is de sleutel tot het begrijpen van klinische pathogenese en ziekteontwikkeling. Menselijke artsen gaan om met de individuele klinische ziektepatronen en bepalen op deze manier zelfs moeilijke correlaties. De grondbeginselen van pathofysiologie omvatten volksgezondheid, ziekte, veroudering, dood, kenmerken van hersenen dood, chronische reacties op uitdroging toestanden, en de basismechanismen van orgaan-, orgaansysteem- en cellulaire aandoeningen. In dit gebied, aandoeningen van elektrolyt, evenals zuur-base evenwichtworden vegetatieve en psychosomatische aandoeningen behandeld. Op het gebied van klinische pathofysiologie, alle aandoeningen die verband houden met ziekten en disfuncties van de nieren, water evenwicht, ademhaling, spijsvertering, metabolisme, evenals hart- en hersenen ziekten worden behandeld. De artsen behandelen aandoeningen en ziekten zoals nierfalen, systemische ziekten, respiratoire insufficiëntie, pulmonaal embolie, pneumothoraxemfyseem, maagmobiliteitsstoornissen, mondholte disfunctie, darmmobiliteitsstoornissen en ziekten, lever stoornissen, acute stofwisselingsstoornissen, zenuwstelsel en sensorimotorische stoornissen, metabole disfuncties, suikerziekte, beroertes en alle aandoeningen en ziekten die verband houden met kwaadaardig hersenen activiteit.
Research Methods
Pathofysiologie geeft menselijke artsen een optimaal begrip van de ingewikkelde onderlinge relaties van het menselijk lichaam met zijn klinische pathogenese en ziekteontwikkeling. Samenvattend is een diepgaand begrip van pathofysiologie de beste manier om de klinische praktijk en behandeling van alle soorten ziekten te bereiken. De pathogenese van de behandelde ziektetoestanden is van groot belang voor artsen in termen van diagnose, therapie en opvolging. Pathofysiologie heeft als hoofddoel het bevorderen van het compenserende vermogen van de patiënt. Pathologische fysiologie, als hulpmiddel voor het herkennen en classificeren van ziekten en pathologische veranderingen in het menselijk organisme, kent twee soorten pathogenese. Formele pathogenese, die zich bezighoudt met het 'hoe' en vraagt naar het functionele en structurele verloop van de ziekte, en causale pathogenese, die vraagt naar het 'waarom' en de oorzaak van de huidige ziekte onderzoekt. Het behandelt de relatie tussen een schadelijk agens (oorzaak van de ziekte) en de neiging van de patiënt om daadwerkelijk ziek te worden. Als een patiënt ziek wordt met de griep, het virus is de oorzaak (etiologie). De algemene situatie waarin de patiënt zich bevindt voordat hij ziek werd als gevolg van contact met het virus, is de oorzaak en dispositie die de griep ziekte in de eerste plaats mogelijk (causale pathogenese). De ontstekingsprocessen, rhinitis, koorts, en alle andere begeleidende symptomen van griep vertegenwoordigen het ziekteproces zelf (functionele pathogenese). Pathologen begrijpen de werking en structuur van alle organen, de ontwikkeling van functionele stoornissen en ziektepatronen in alle gebieden van het menselijk lichaam. Naast biologische factoren richten artsen zich steeds meer op psychosociale factoren, die een belangrijke rol spelen bij het ontstaan van ziektepatronen. Het probleem van de pathofysiologie bestaat uit het feit dat ziekten regelmatig van tijdelijke aard zijn, terwijl wetenschappelijke en medische observaties slechts momentopnamen opleveren en op basis hiervan de onderlinge verbanden van het ziekteproces en de resulterende disfuncties in het menselijk lichaam identificeren. Figuurlijk gesproken vangen pathologen veel snapshots en voegen ze samen tot een totaalbeeld, zoals een speelfilm, om het verloop van de ziekte te reconstrueren.
