Egalitaire stijl
In de egalitaire onderwijsstijl is de hiërarchische relatie behoorlijk verschillend van de hierboven beschreven stijlen. Hier is het basisprincipe gelijkheid. De opvoeders en kinderen zijn op hetzelfde niveau.
Door volledige gelijkheid worden alle beslissingen samen genomen. Het kind heeft altijd het recht om zijn of haar mening te uiten en hiermee moet bij het nemen van beslissingen rekening worden gehouden. Kinderen hebben hier echter niet alleen dezelfde rechten als hun ouders of opvoeders, maar ook dezelfde plichten, bijvoorbeeld huishoudelijke taken.
In het dagelijks leven kan een egalitaire opvoedingsstijl tot problemen leiden, omdat elke beslissing met het kind wordt besproken. Dit kan veel tijd kosten en zenuwen. Als de vader 's ochtends op tijd op zijn werk moet zijn en het kind besluit niet naar school te gaan, ontstaat er onvermijdelijk een conflict.
In de praktijk leiden dergelijke conflicten vaak tot het mislukken van een egalitaire onderwijsstijl. De voordelen van een egalitaire opvoeding zijn dat het kind leert objectief te articuleren en te discussiëren. De ouders blijven in contact met hun kinderen, wat de relatie kan verdiepen.
Toch is deze stijl hoogst controversieel. Het veronderstelt dat de kinderen volwassen genoeg en verantwoordelijk zijn. Een egalitaire opvoedingsstijl vereist veel tijd en geduld om het kind te ontwikkelen.
Laissez-faire stijl
De laissez-faire-stijl van onderwijs doet afstand van alle grenzen en regels. Hier wordt het concept van onderwijs in twijfel getrokken en wordt van de kinderen verwacht dat ze het in principe eenvoudig maken. Het is een passieve opvoedingsstijl waarbij ouders de kinderen laten handelen volgens hun wil en in principe alleen ingrijpen als dat nodig is om het kind te beschermen tegen de gevaren van schade.
Er zijn geen disciplines of regels, maar ook minder lof en schuld. In de samenleving is deze stijl controversieel, omdat er volgens wetenschappers veel nadelen zijn. De kinderen leren geen grenzen, gedragen zich vaak oneerbiedig en kunnen soms wangedrag niet toegeven.
De kinderen missen oriëntatie en tegelijkertijd ontbreekt het aan herkenning en bevestiging. Sommige kinderen vinden het moeilijk om attent te zijn, omdat ze het nooit hebben geleerd. Vaak voelen de kinderen zich alleen omdat de ouders te passief zijn als belangrijke verzorgers. Een laissez-faire-stijl kan ertoe leiden dat kinderen als volwassenen grote problemen krijgen.
Alle artikelen in deze serie:
